Հայկօ-ի խոսքերից
Ճիշտն ասած՝ ինձ դուր չեկավ: Արժանահավատ չէր, չէր համոզում: «Не верю» ((c) Ստանիսլավսկի): Ստեգոզավրը «մազոխիզմ» բառը օգտագործեց (մի քիչ ուրիշ համատեքստում, բայց՝ ինչևէ), այստեղ այն տեղին էր, կարծում եմ: Տղան բեմի վրայից երգում է, երգում է շատ լավ, երգում է մինչև վերջ, ու հետո նեղանում ու վիրավորվում է, որ իրեն ծափ են տալիս: Փորձ է արվում հանդիսատեսին որպես վամպիր-հրեշներ ներկայացնելու, ովքեր թքած ունեն ուրիշի ցավի վրա և միայն իրենց հաճույքն են հետապնդում. այնինչ հանդիսատեսը եկել էր լավ երգ վայելելու, հուսախաբ չեղավ և արժանին մատուցեց երգչին: Հանդիսատեսը ի՞նչ մեղք ունի, հանդիսատեսը ինչու՞ պիտի իմանար, որ տղայի սիրած էակը մահացել էր նրա ձեռքերի մեջ: Փոքր ստեղծագործություն, փակ շրջան. անընդհատ վերադառնում ենք տղայի մոտ՝ ինչ էլ որ փնտրելիս լինենք՝ մեղավոր, մազոխիստ, ցուցամոլ, թե ցինիկ: Ասենք, ըստ մեկ այլ տարբերակի, «Մի՞թե կարելի է այսքան դաժան լինել» արտահայտությունը տղան ուղղում է ինքն իրեն. այս ինչքա՜ն դաժան եմ ես, որ սիրելիիս մահվանից հետո ոչ միայն դեռ շարունակում եմ երգել, այլև համարձակվում եմ բեմ դուրս գալ ու ծափեր կորզել հանդիսատեսից: Սա էլ մի բան չէ. մինչև գործը մուրճի հարված-ծափերին չի հասնում, նա չի գիտակցում, որ չարժեր երգել իր ցավը: Մի խոսքով՝ անհեռատես մարդու անպատասխանատու արարք: Իսկ հետո՝ վիրավորվել, :բեեե սմայլիկ ցույց տալ բոլորին ու հպարտ-հպարտ հեռանալ: «Ես քեզ լքում եմ, օ՜ դաժան աշխարհ, դու ինձ ծափ ես տալիս»: Ո՞վ է մեղավոր:
impression-ը «Անկապում» մի անգամ մի այսպիսի բան էր ասել (մոտավորապես եմ հիշում). մի՞թե արժի էդ մի երկու վարկանիշի համար հոգու ստրիպտիզով զբաղվել: Սրանից լավ դժվար է ասել:
Մեջբերել
Էջանիշներ