ivy-ի խոսքերից
Լիլոշկին, որ ժամանակ ունենաս, մի քիչ կբացատրե՞ս, թե որտեղից է հայտնվել բանաստեղծության էդ ձևը (որը ոչ միայն Բուկովսկին էր սիրում, այլ նաև դու ու էլի լիքը ժամանակակիցներ), որտեղ տողերը շատ հանգիստ կարող էին գրվել իրար կողքի՝ որպես արձակ: Ինձ էդքան էլ հասկանալի չի գրականության էս տեսակը ու մի ժամանակ անգամ նյարդերիս շատ վատ ազդում էր՝ մինչև ընկերներիցս մեկի հետ զրույցը մի քիչ փոխեց վերաբերմունքս էս տեսակի պոեզիայի հանդեպ: Այսինքն՝ հիմա էդքան էլ նյարդերիս չի ազդում, բայց միևնույն է առանձնապես բան չեմ հասկանում: Այսինքն՝ չեմ հասկանում, թե ինչու է սա պոեզիա, այլ ոչ թե արձակ: Չնայած որպես արձակ երևի ընդհանրապես չկարդացվեր...
Հա, էդ սաղ հեչ. հավես ես թարգմանում, արդեն ասել էի, չէ՞
Շնորհակալություն Այվիին, որ իր գրառմամբ մեխանիկորեն հիշեցրեց Ժակ Պրևերի մասին
Այդ սերը
Այդ սերն
այնքան բուռն,
այնքան դյուրաբեկ,
այնքան նուրբ,
այնքան հուսահատ.
այդ սերն
օրվա պես սիրուն
և եղանակի պես վատ,
երբ եղանակն է վատ,
այդ սերն այնքան գեղեցիկ,
այնքան երջանիկ
և այնքան զվարթ
և ծիծաղելի
ինչպես խավարում վախից դողացող փոքրիկ երեխա
և այնքան վստահ,
ինչպես գիշերում մարդը համարձակ:
Սերն այդ, որ ահ էր ներշնչում մարդկանց,
ստիպում խոսել,
ստիպում գունատվել,
սերն այդ լրտեսված,
քանի որ մենք ենք լրտեսել մարդկանց,
հալածված, խոցված, կործանված, ժշտված ու ոտնահարված,
քանի որ մենք ենք սերը հալածել, կործանել, ժխտել, խոցել, մոռացել ու ոտնահարել:
Այդ սերը համակ,
դեռ շատ կենսունակ
և արևավառ,
այն քոնն է,
իմն է:
Սերն այդ, որ եղավ
մշտապես նոր բան
և սակայն երբեք, երբեք չփոխվեց,
և տունկի նման ճշմարիտ մնաց,
մնաց դողահար՝ թռչունի նման,
ամառվա նման՝ կենսատու և ջերմ:
Մենք կարող ենք հիմա
հեռանալ ու վերադառնալ,
մոռանալ
և հետո քնել,
արթնանալ, տառապել, ծերանալ
ու դարձյալ քնել,
մահը երազել,
արթնանալ, ժպտալ, ծիծաղել
ու ջահելանալ:
Մեր սերն այստեղ է՝
էշի պես համառ,
տենչի պես անսպառ,
հիշողության պես բիրտ,
զղջումի պես անմիտ,
հուշի պես քաղցր,
մարմարի պես պաղ,
օրվա պես պայծառ,
մանկան պես վտիտ,
և նայում է նա մեզ միշտ ժպտալով
և խոսում մեզ հետ, ոչինչ չասելով.
իսկ ես լսում եմ նրան դողահար
ու գոռում եմ ես,
գոռում՝ քեզ համար,
գոռում՝ ինձ համար,
աղաչում եմ քեզ
հանուն ինձ ու քեզ և հանուն բոլոր մնացյալների,
որոնց չգիտեմ,
նա՛ հենց այդտեղ,
այնտեղ, որտեղ կաս,
որտեղ եղել ես դու մի ժամանակ,
մնա՛,
մի՛ շարժվիր
ու մի հեռացիր:
Մենք, որ սիրել ենք իրար,
հիմա մոռացել ենք քեզ,
բայց դու մի մոռանա մեզ.
քանզի միայն քեզ ունենք աշխարհում,
թույլ չտաս, որ մենք դառնանք պաղարյուն:
հեռուներում միշտ
և հոգ չէ, թե ուր,
կյանքի նշա՛ն տուր:
Շատ տարիներ անց, անտառի եզրին,
հիշողության մեջ
հայտնվի՜ր հանկարծ,
ձեռքերդ մեկնիր,
և փրկյա՜ դու մեզ...
Մեջբերել
Էջանիշներ