Հարգե՞լ ծնողին, ինչպիսին էլ որ նա լինի

[boooooooom]

Ճիշտ եք, դեռ երեխա դաստիարակելու փորձ չունեմ, կարող ա ....
Համ էլ բացի ծեծից (սա էնքան էլ պատճառ չի ծնողին չհարգելու համար) ուրիշ շաատ բաներ կան, որոնք գցում են ծնողին երեխայի աչքերում:
Հարբեցողություն, նարկոմանիա, անբարոյական կենսակերպ....

Եթե ծնողը երեխային սիրում է, իսկ 99 տոկոսով այդպես է լինում, երեխան ամեն դեպքում պետք է իր ծնողին հարգի, և եթե անգամ ծնողը ինչ որ մի տեղ սայթաքել է, ապա դա դեռ պատճառ չէ նրան չհարգելու: Ընդհակառակը երեխան պետք է իր ուժերի չափով ծնողին սատար լինի: Մարդ որ իր /սիրող/ ծնողին չհարգի, նման մարդը չի կարող լինել լավ Հայրենասեր, լավ ծնող և առհասարակ լավ մարդ. նա արժանի չի իր կյանքին:

[Հայուհի]

Չգիտեմ ձեր մոտ ոնց, բայց աչքիս առաջ մի հիանալի օրինակ ունեմ ծնողների, ովքեր հիմա արդեն ծեր են ունեն թոռնիկներ: Նրանք երբեք իրենց երեխաներին չեն ծեծել, բայց պետք է տեսնել, թե ինչ լավ հարգված, չափված -ձևված մարդիկ են հիմա դարձել նրանց երեխաները: Ու տեսնեք ինչ պատկառանքով, կասեի գերագույն հարգանքով են վերաբերվում իրենց ծնողներին: Այ սա ա իսկական դաստիարակությունը:

Ես իրանց բարի նախանձով նախանձում եմ

[Inana]

Եթե ծնողը երեխային սիրում է, իսկ 99 տոկոսով այդպես է լինում, երեխան ամեն դեպքում պետք է իր ծնողին հարգի, և եթե անգամ ծնողը ինչ որ մի տեղ սայթաքել է, ապա դա դեռ պատճառ չէ նրան չհարգելու: Ընդհակառակը երեխան պետք է իր ուժերի չափով ծնողին սատար լինի: Մարդ որ իր /սիրող/ ծնողին չհարգի, նման մարդը չի կարող լինել լավ Հայրենասեր, լավ ծնող և առհասարակ լավ մարդ. նա արժանի չի իր կյանքին:

Ձեր կարծիքով բոլոր ծնողները սիրող են....?
Էնքան անտարբեր ծնողներ կան, որ թքած ունեն իրանց երեխաների վրա: Եթե նման մարդիկ չլինեին, էսքան մանկատներ ու ինտերնատներ էլ չէին լինի:

[Ariadna]

Երկու ժամ քնեցի, զարթնեցի, պարզվեց արդեն չորս էջ քննարկում է գնացել Էրեխեք ջան, ախր շատ հայ եք է, ամեն ինչ ծայրահեղացնում եք։ Ճիշտ է թեման ես չեմ բացել, բայց կարծում եմ, որ հեղինակը հեչ այն ի նկատի չուներ, ինչ այստեղ քննարկում եք։ Սովորական՝ ծնող երեխա հարաբերությունների մասին չի էստեղ խոսքը, կարծում եմ, էն ծնողի, որ կարող է մի օր ջղայնանա, ապտակի, կամ ինչ որ ձևով պատժի երեխային, բայց իր կյանքն ու հոգին պատրաստ լինի տալ հանուն իր երեխայի։ Մեզնից բոլորն էլ կարծում եմ մեծացել են ծնողական ջերմությամբ ու սիրով շրջապատված, մեկի ծնողը միգուցե երբեմն ապտակել է, էն մյուսինը շոկոլադից կամ հեծանիվից զրկել, որպես պատիժ, բայց բոլորն էլ տվել են իրենց անսահման սերը իրենց երեխաներին։ Հա, ի դեպ, ինչ վերաբերում է ծեծին, առանձին թեմա կա ակումբում՝«Ծեծը որպես դաստիարակության միջոց»,[/URL] եթե չեմ սխակվում, կարող եք քննարկումներն այնտեղ շարունակել։ Իսկ էստեղ, կարծում եմ այն դեպքերն են, որոնք հայաստանում այդքան տարածում չունեն, բայց այնուամենայնիվ գոյություն ունեն։ Ասենք մայրը ունի սիրեկան, երեխային հանձնում է մանկատուն ու փախնում նրա հետ։ Էսօր հենց Լրագիր կայքում մի էդպիսի հոդված էի կարդում, հատուկ դպրոցի պրոբլեմն էր, ու էդ տնօրենն էր ասում, երեխան ավարտել է, բայց տեղ չունի գնալու, զանգում ենք մորը, ասում է ինչ ուզում եք արեք, շպրտեք փողոց, դուք պատասխանատու չեք նրա համար, ինձ էլ նա պետք չի։ Կարծում եմ խոսքը նման դեպքերի մասին է։
Իսկ ընդհանրապես էդ հարգանք բառը չեմ սիրում սիրելի և հարազատ մարդկանց դեպքում։ Ես երբ սիրում եմ, դա արդեն ամեն ինչ է։ Հարգել առանց սիրելու ինչ որ մեկին, կարող եմ, բայց երբեք չեմ սիրում ու միևնույն ժամանակ հարգում, դա մի տեսակ սառը հասկացություն է ինձ համար, ամեն դեպքում, երբ խոսքը գնում է առաջին կարգի բարեկամների մասին, հա մեկ էլ էն որ, ոնց որ ասում են՝ ոչ մորս կողմից ա բարեկամ, ոչ հորս, բայց սիրում եմ , այսինքն ամուսնու կամ կնոջ։

[boooooooom]

Ինձ հետ էլա տենց եղել, ես ոչ մի մեղք չունեի, ուղղակի էդ պահի տակ էր, պապաս ջղայնությունը վրաս թափես, բայց ես մեկա պապայից շաաատ եմ սիրում

Տեսնում եք , որ հարգանքը ծնողական ապտակի հետ կապ չունի.

[Ariadna]

Մոդերատորական. ծնողական ծեծին վերաբերող գրառումները տեղափոխվել են համապատասխան՝ Ծեծը դաստիարակության միջոց թեման։ Ծեծի թեմայով քննարկումները շարունակեք այստեղ

[Երվանդ]

Սիրելը լրիվ բնազդ ա, քեզ չես կարող ստիպել սիրել կամ չսիրել, ուզում ա ծնող լինի ուզում ա ուրիշ մարդ, հարգանքը պայմանավորված է լիքը գործոններով որոնցում ուղեղը մեծ դեր ունի, բայց եթե տվյալ գործոնները բացակայեն, իհարկե չես կարող քեզ ստիպել հարգել, նենց որ առանց պատճառի կամ առիթի կարող ես սիրել, բայց հարգել չէ, նենց որ հնարավոր է սիրել ծնողին ինչպիսին էլ որ նա լինի, բայց հարգել ո՛չ:

[Մանուլ]

...նենց որ հնարավոր է սիրել ծնողին ինչպիսին էլ որ նա լինի, բայց հարգել ո՛չ:

Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:

[Ariadna]

Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:

Կյանքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Բայց դա չի վերաբերում հոգեպես առողջ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած, հոգեպես առողջ զավակներին, կարծում եմ։

[Երվանդ]

Հնարավո՞ր է: Այսինքն` հնրավոր է նաև չսիրել, չէ՞:
Իմ կարծիքով հնարավոր ա ծնողին չսիրել ու չհարգել:

Իհարկե հնարավոր է:

---------- Ավելացվել է՝ 00:28 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 00:26 ----------

Կյանքում ամեն ինչ էլ հնարավոր է։ Բայց դա չի վերաբերում հոգեպես առողջ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած, հոգեպես առողջ զավակներին, կարծում եմ։

Դե եսիմ որ տանում են իրանց երեխեքին քցում են մանկատուն, դրանց մեջ բոլորը հոգեկան հիվա՞նդ են:

[Ariadna]

Իհարկե հնարավոր է:

Դե եսիմ որ տանում են իրանց երեխեքին քցում են մանկատուն, դրանց մեջ բոլորը հոգեկան հիվա՞նդ են:

Եր, դրա համար գրել եմ, նորմալ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած երեխան չի կարող չսիրել կամ ատել իր ծնողին։ Իսկ էն որ մանկատուն են հանձնում, կապ չունի թե ինչ պատճառով, էդ երեխան կարող է չսիրել ու առավել ևս չհարգել, պարզ է։ Իհարկե էլի նայած դեպք։

[Երվանդ]

Եր, դրա համար գրել եմ, նորմալ ծնողների, նորմալ ընտանիքում մեծացած երեխան չի կարող չսիրել կամ ատել իր ծնողին։ Իսկ էն որ մանկատուն են հանձնում, կապ չունի թե ինչ պատճառով, էդ երեխան կարող է չսիրել ու առավել ևս չհարգել, պարզ է։ Իհարկե էլի նայած դեպք։

Մեկ մեկ լրիվ նորմալ ընտանիքի երեխեն էլ չի սիրում, ես տենց դեպք գիտեմ, նորմալ էլ մարդ էր օբշիով, բայց դե էտ բացառություններ են:

[Չամիչ]

Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?

Հիմա մեծամասնությունը կասի ծնողը անկախ ամեն ինչից մնում ա ծնող, որին դու պարտական ես քո կյանքով: Բայց եթե տեսնում ես, որ ծնողդ շաաատ հեռու բարոյական իդեալներից, որ նա բացարձակապես չի կատարում իր ծնողական պարտականությունները, դժոխք է դարձնում շատերի կյանքը, ինչ էլի կուրորեն պիտի հարգես? Բայց չէ որ հարգանքը լուրջ զգացում է, որին ամեն մեկը չի կարող արժանանալ:

Հարգանքին պետք է արժանանալ:

Երեխաները ամեն ինչ ընդօրինակում են ծնողներից, այդ թվում, նաեւ, հարգելու ընդունակությունը: Եթե ուզում ես հարգանքի արժանանալ, սկզբում ինքդ հարգի, հետո հարգանք պահանջի, սա է իմ սկզբունքը:

Եթե ծնողը չի հարգում իր երեխային, ինչու՞ երեխան պիտի հարգի էնպիսի ծնողի, ով ունի էնպիսի երեխա, ով անգամ ծնողի կողմից հարգանքի արժանի չէ:

[Ariadna]

Մեկ մեկ լրիվ նորմալ ընտանիքի երեխեն էլ չի սիրում, ես տենց դեպք գիտեմ, նորմալ էլ մարդ էր օբշիով, բայց դե էտ բացառություններ են:

Հա, դե բացառություններ միշտ էլ, ամեն տեղ կան։ Մեկ էլ դա երբեմն պատահում է, արդեն մեծ տարիքում, երբ ծնողները խանգարում են երջանկությանը, ասենք մայրը հիվանդագին խանդ է ունենում որդու հանդեպ, ու ամեն կերպ փորձում է էնպես անել, որ տղային բաժանի կնոջից, էդ դեպքում, հնարավոր է, որ տղան կամաց–կամաց սառի ծնողից։

[Չամիչ]

Ինչպես Ժառը լավ նշեց, ծնող լինելը միայն ծննդաբերելը, հագցնել, կերակրելը չէ, ծնող լինելը հսկայական աշխատանք է, ծնող լինելը հատուկ վարպետություն է, որը իր մեջ ներառում է բազմակողմանի գիտելիքներ, սկսած բարուրման տեխնիկայից մինչեւ հոգեբանական լուրջ գիտելիքներ:

Իսկ հայ հասարակության մեջ, շատ շատերը առաջնորդվում են հենց այն մոտեցմամբ, որ երեխան ամբողջ կյանքում պարտական է իր ծոնղին իրեն լույս աշխարհ բերելու համար, եւ պարտավոր է իր ողջ կյանքում հնազանդորեն տանել ծոնողի ցանկացած դաստիարակչական քմահաճույք: Արտասահմանում շատ եւ շատ ծոնղների զրկում են ծնողական իրավունքից նման քմահաճույքների համար, փառք Աստծո, որ մեզ մոտ դեռ էտ օրին չենք հասել, բայց ծնողական իրավունքների չարաշահումները, երեխաների արժանապատվության եւ իրավունքների ոտնահարումները ամեն քայլի կարող ենք հանդիպել: