Հարգե՞լ ծնողին, ինչպիսին էլ որ նա լինի

[Inana]

Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?

Հիմա մեծամասնությունը կասի ծնողը անկախ ամեն ինչից մնում ա ծնող, որին դու պարտական ես քո կյանքով: Բայց եթե տեսնում ես, որ ծնողդ շաաատ հեռու բարոյական իդեալներից, որ նա բացարձակապես չի կատարում իր ծնողական պարտականությունները, դժոխք է դարձնում շատերի կյանքը, ինչ էլի կուրորեն պիտի հարգես? Բայց չէ որ հարգանքը լուրջ զգացում է, որին ամեն մեկը չի կարող արժանանալ:

Հարգանքին պետք է արժանանալ:

[Shah]

Հնարավոր ա, եթե երեխան ապրել չի ուզում կամ հենց ինքն ա փոշմանել իրա ծնունդի համար... դժվար ա պատկերացնել, բայց թեմայի հարցը հենց դա ա:

[Լուսաբեր]

Ինչ եք կարծում պետք է արդյոք հարգել ծնողին, եթե անգամ նա արժանի էլ չի այդ կոչմանը?

Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը?
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:

[Shah]

Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը?
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:

Միգուցե սե՞նց հասկանանք, ասենք երբ ծնել ա բայց չի դաստիարակել ու ալյ մնացած ծնողի պարտականությունները չի արել:
Կամ էլ շեշտը դրվել ա, հարգանքի վրա... հարգված լինելու կոչու՞մ

[Inana]

Կներեք իսկ ինչ է նշանակում արժանի լինել այդ կոչմանը?
Եթե մարդը քեզ ծնելա, ինքը արդեն ծնողա:

Ծնող ասելով դուք միայն մարդուն լույս աշխարհ բերողին եք պատկերացնում?

Ծնող բառը ավելի լայն եմ հասկանում: Ծնողը սեր ա, քնքշանք, բարություն, հոգատարություն: Ծնողը մի մարդ ա, ով կյանքը կզոհաբերի քո համար:
Այ էս ա ծնող կոչվում ու ոչ թե մենակ ֆիզիկապես ծնած ու ով գիտի ծնվելուց ետ երեխային անիծած մարդը:

[Ժունդիայի]

Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ: Կլինի դա ամուսինդ, ապագա սկեսրայրդ ու առավել ևս սկեսուրդ, մեկ-երգու անգամ «կմտնեն դրությանդ մեջ», հաջորդ անգամ այնքան երեսով կտան, որ «նառկոման» ու «հարբեցող» պապադ ու գլխիդ օրնիբուն ավելի կոթով հարվածող մայրդ քեզ համար կդառնան աստվածային կերպարներ, բայց ավաղ ուշ կլինի արդեն սիրելիս: Խնդրում եմ հետայսու գրառում կատարողներին ևս միանալ իմ տեսակետին, միգուցե ինչ-որ չափ կսփոփենք, այն մարդկանց, ովքեր հայտնվում են նման իրավիճակներում: Ծնողի կերպարը անբեկանելի է: Նա է ինչ-որ տրվել է մեզ, մեր ճակատագիրն է: Ասելիքս այսքանն է: Սիրեք Ձեր ծնողներին, ու մի մոռացեք, որ այդ բերկրանքը Ձեզ է տրվելու մի օր նույնպես:

Սիրով՝

[Լուսաբեր]

Միգուցե սե՞նց հասկանանք, ասենք երբ ծնել ա բայց չի դաստիարակել ու ալյ մնացած ծնողի պարտականությունները չի արել:
Կամ էլ շեշտը դրվել ա, հարգանքի վրա... հարգված լինելու կոչու՞մ

Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?

Ծնող ասելով դուք միայն մարդուն լույս աշխարհ բերողին եք պատկերացնում?

Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում

Ծնող բառը ավելի լայն եմ հասկանում: Ծնողը սեր ա, քնքշանք, բարություն, հոգատարություն: Ծնողը մի մարդ ա, ով կյանքը կզոհաբերի քո համար:
Այ էս ա ծնող կոչվում ու ոչ թե մենակ ֆիզիկապես ծնած ու ով գիտի ծնվելուց ետ երեխային անիծած մարդը:

Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:

Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն

[Shah]

Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ...

Ես ամեն ինչ շատ լավ հասկանում եմ, բայց սենց մի հարց տամ բանակցություններդ թեժացնելու համար. ծնողին հարգել նույնիսկ եթե բռնանում ա՞:

[Inana]

Բացածդ թեմայի վերնագրին եթե անդրադառնամ, ապա ասեմ այո պետք ա ընդունել, ինչպես որ կան: Տողատակիդ շարադրանքը մի քիչ ծայրահեղություն է, վիճելի: Բայց դրան էլ հաստատ լուծում կա: Այիսնքն, պետք է հարգես, սիրես, ընդունես ինչպես, որ կա: Մի մոռացիր երբեք, որ մի օր էլ դու ես դառնալու ծնող, ու չգիտես ապագայի չափանիշներով երեխուդ համար, որը կլինի բացասական ծնողի կերպարը: Չգիտես, արդյո՞ք, եթե մի հատ տուտուզին խփես, ապագայի մեկ այլ ֆորումում չի բացի թեմա ու հարցադրի, «եթե ծնողը ձեր տուտուզին է խփում, արժի՞ ծնող կոչվելու իրավունք ունենա»:
Ասածս ինչ ա, նման հարցեր հիմնականում, որքան հանդիպել եմ առաջանում են ավելի վաղ տարիքի մարդկանց մոտ, հիմնականում աղջիկների: Առաջանում են հատկապես նախաամուսնական շրջանում: Միայն տղեն իրեն շուտ տուն տանի, ծնողի զայրացած հայացքը կձևախեղի ու կդարձնի պլետահարող դահիճի դաժան կերպար, չմտածելով հետագա տհաճ արդյունքների մասին: Կոչ եմ անում, որքան էլ ձեր չափանիշներով ծնողը դաժան ա, կարիք չկա արձանագրել ու ամենուր տարածել, այդկերպ փորձելով ինքնահաստատվել, խղճմտանք առաջացնել դիմացինի մոտ: Կլինի դա ամուսինդ, ապագա սկեսրայրդ ու առավել ևս սկեսուրդ, մեկ-երգու անգամ «կմտնեն դրությանդ մեջ», հաջորդ անգամ այնքան երեսով կտան, որ «նառկոման» ու «հարբեցող» պապադ ու գլխիդ օրնիբուն ավելի կոթով հարվածող մայրդ քեզ համար կդառնան աստվածային կերպարներ, բայց ավաղ ուշ կլինի արդեն սիրելիս: Խնդրում եմ հետայսու գրառում կատարողներին ևս միանալ իմ տեսակետին, միգուցե ինչ-որ չափ կսփոփենք, այն մարդկանց, ովքեր հայտնվում են նման իրավիճակներում: Ծնողի կերպարը անբեկանելի է: Նա է ինչ-որ տրվել է մեզ, մեր ճակատագիրն է: Ասելիքս այսքանն է: Սիրեք Ձեր ծնողներին, ու մի մոռացեք, որ այդ բերկրանքը Ձեզ է տրվելու մի օր նույնպես:

Սիրով՝

Լավ էլի ես լուրջ բաներից եմ խոսում, դուք ասում եք տուտուզիկին հարվածել, նախաամուսնական ինքնահաստատում...
Ավելի ծանրակշիռ փաստարկներ չեք տեսնում?

---------- Ավելացվել է՝ 21:14 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 21:11 ----------

Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?

Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում

Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:

Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն

Ծնողը միայն մայրը չի:

Սենց եք ասում, բայց Րաֆֆու Սամվելի արարքը հաստատ նորմալ եք համարում չէ?

[Shah]

Դե լավա էլի... չէ, ես չեմ կարա տենց հասկանամ, որովհետև ես չեմ կարա իմ ծնողից բան պահանջեմ, մարդիկ ինձ կյանք են տվել, ինձ մեծացրել են, դաստիարակել են, ուսման են տվել, հասցրել են էն գիտակցությանը որ ես էսօր նստեմ ու մտածեմ իրենք ինչ-որ բաներ ինձ պարտական են, թե չէ?

Իհարկե, ինչի՞ էտ բառը ուրիշ բացատրություն էլ ունի հայերենում

Մայրը հազար ու մի փորձության միջովա անցնում էտ 9 ամիսը մինչև երեխային լույս աշխարա բերում… ոնց կարա քեզ անիծի ունենալուց հետո, թե՞ բանավոր զայրույթին ասված խոսքը էտքան մեծ նշանակություն ունի, քան են ջերմ հայացքը որ քո քնած ժամանակ ուղղելա դեպի քեզ փոքր ժամանակ: Լավ էլի երեխեք, մի ծայրահեղացրեք:

Ես ինձ կյանք պարգևողին կյանքում չեմ կարա քննարկեմ, չգիտեմ, ինձ այդպես չեն դաստիարակել…
Դուք եթե ցանակնում եք խոսեք, քննարկեք այս թեման, հաջողություն

Չէ, հանկարծ քո մոտ նենց չտպավորվի, որ ինձ ավելի վատ են դաստիարակել կամ նման մի բան... Իմ Ծնողներս իմ համար Սուրբ են:
Աստված հեռու պահի տենց մարդկանցից, բայց կան, որ երեխային ծեծում ու ջարդում են, դաժե ուրիշ բաներ էլ են անում մինչև ինվալիդ հասցնելը...
Քո կարծիքով դրանք ովքե՞ր են: Կամ ինչ կարծիք ունեք "суррогатное материнство" հասկացողության մասին: (կներեք թարգմանությունը չգիտեմ)

---------- Ավելացվել է՝ 19:19 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 19:16 ----------

Սենց եք ասում, բայց Րաֆֆու Սամվելի արարքը հաստատ նորմալ եք համարում չէ?

Կամ էլ Պավլիկ Մառոզովին Հա, իրոքից, դրա մասին ինչ կասեք, Պավլիկը իրա ծնողներին ծախեց ու էդքանից հետո սաղ ԽՍՀՄ երկրներում որպես պիոների իդեալ էին համարում
(վերջինը կատակ էր, հատուկ "ամերիկացիների" համար)

[Inana]

Կամ էլ Դոստոևսկու "Կարամազով եղբայրների" մեջ հայրը` հարբեցող, կնամոլ, երեխաներին ուրիշների դաստիարակությանը հանձնած, որդու ձեռքից նրա սիրած աղջկան խլել փորձող խեղկատակը արժանի է հարգանքի:
Ախր նայեք իրականությանը, չկան վատ ծնողներ, բոլորը լավն են, ու միայն նրա համար, որ քեզ ծնել են?

[Ժունդիայի]

Հակադարձ հարց տամ, կլինի՞: Ծնողները երեխուն բա ո՞նց են հարգում, սիրում, եթե երեխան ա բռնանում…
Հա, հարգիր ու սիրիր ծնողդ ա…ու սա քննարկան ենթակա չի…Ծնողս ինձ փոքր ժամանակ «ջարդել» ա, ու իմ այն ժամանակվա պատկերացումներով դա բռնանալ էր, շատ հարցերում հակադրձել ա, ու իմ այնժամանակվա պատկերացումներում ևս բռնանալ էր… Ասյօր ես պարտական եմ, այն ամենի համար, ինչ արվել է ինձ համար, իրանց շնորհիվ եմ ես այսօր մարդ կոչվում: Հարցադրումդ պարադոքսալ ա, ծնող կա ընդհանրապես չի «բռնանում», բայց երեխու պատկերացումներում դիտվում ա որպես բռնություն…

Հ.գ. Մենակ ծնողի կողմից սեռական ոտնձգությունը խնդրում եմ չշոշափես, թեման ավելի թեժացնելու համար: Նման գելխեղդները մարդ կոչվելու իրավունք անգամ չունեն:

[Հարդ]

Երեխային միայն ծնելը դեռ գործի կեսն էլ չի, հետևաբար միայն ծնող (բուն իմաստով) լինելով հարգանքի չես արժանանում: Ծնել ու անտեր ու դուս մեծացնել նշանակում ա ավելի շուտ վատություն անել, մի դժբախտ մարդ ավելացնել «մարդկության շարքերում»:

[Ժունդիայի]

Լավ էլի ես լուրջ բաներից եմ խոսում, դուք ասում եք տուտուզիկին հարվածել, նախաամուսնական ինքնահաստատում...
Ավելի ծանրակշիռ փաստարկներ չեք տեսնում?

Ես ավելի քան լուրջ փաստարկ եմ բերել, Ինանա: Թեմադ էլ չեմ փորձում անլրջության վերածել: Կխնդրեի հարգանքով վերաբերվել անձիս նկատմաբ:

[Jarre]

Էսօր լավ արտահայտություն եմ վերհիշել՝ ջայլամի քաղաքականություն։

Հա ծնողը սրբություն է և ծնողին պարտավոր ենք հարգել։ ԲԱՅՑ.... Այստեղ գրառում կատարողներից շատերը պարտքի զգացումից դրդված չի, որ հարգում են իրենց ծնողներին։ Մենք սիրում ենք նրանց, կապնված ենք նրանց հետ ու պարզապես չենք կարա չհարգել ու չսիրել, թեև հնարավոր է երբեմն նրանց հետ ունենում ենք լարված հարաբերություններ։

Բայց ես չեմ հասկանում ինչ է նշանակում պարտավոր լինելը։ Ես լիովին համաձայն եմ Inana-ի հետ, որ հարգանքին պետք է արժանանան։ Եթե ծնողը միայն ծնողի դերում է, ապա նա կներեք, բայց ծնող չի, նա ուղղակի ծննդաբերող է։ Ու խնդրում եմ մի վատացեք էս խոսքերի վրա։ Կողքերդ նայեք ու կտեսնեք, որ կան մարդիկ որ ուղղակի ծննդաբերող են ոչ ավելին ու ինչքան էլ մենք ջայլամի քաղաքականություն վարենք, միևնույն է դա փաստ է։ Իհարկե ասածս չի վերաբերվում այն դեպքերին, երբ երեխաները իրենց կապռիզից ելնելով իրենց ծնողին այդպիսին են համարում։ Ես խոսում եմ ծնողի վարքի մասին։