Հայրենիքից հեռացա հիասթափված, վրեժի զգացումով, անարդարությունից երիտասարդ հոգիս լցվեց ատելությամբ,սկսեցի ատել հայրենակիցներիս
( կառավարությանը ), ատել-սիրելով հանդերձ:Վճռել եմ-միչ չհասնեմ նպատակիս ,Հայաստան չեմ վերադառնա:
Նրանք ,ում պատճառով ես պանդուխտ եմ դարձել ,իմ մասին դեռ կլսեն:
Հիմա,այստեղ ես ամեն ինչ անում եմ,որպեսզի մարդիկ փոխեն իրենց այն կարծիքը,թե Հայաստանը Կովկասի մի մուսուլմանական երկիր է,թե հայերը ցածր կրթական մակարդակ ունոցող մարդիկ են:Սակայն վախենում եմ ,վախենում,որ մի օր հյուսիսում հոգիս սառի: Չէ որ Նեվայի ափին ալպիական մանուշակներ չեն աճում,և Պետրոսներն էլ այստեղ ,վաղ թե ուշ, Պիեռներ են դառնում:
Մեջբերել
Էջանիշներ