Վայ, ինչ հետաքրքիր ա: Քանի որ վաղուց չեմ մտել ակումբ ու էս թեմայի մասին մոռացել եմ, ուզում եմ մի փոքր վիճակագրություն անել քվեարկած անդմաների մասին, թե այսօրվա նրանց կարգավիճակը ինչպիսին է:*
«Գնալ» քվեարկողներից այս պահին 1-ը գնացել է, իսկ 4-ը դեռ Հայաստանում են:
«Մնալ» քվեարկողներից այս պահին 8-ը դեռ Հայաստանում են, իսկ 2-ը գնացել են:
«Դժվարանում եմ պատասխանել» քվեարկողներից 4-ը դեռ Հայաստանում են, իսկ 4-ն էլ արդեն գնացել են:
* Նշվածներից միայն ինձ ծանոթ մարդկանց եմ հաշվի առել:
Բայց լավ է, մի նորմալ խումբ էլ ըլնեին... հլը հակառակը, իրանցից լավ լիքը խմբեր կան, որոնք ավելի շատ ռասկրուտկայի են արժանի, քան իրանք... Ամեն դեպքում, էս մասը լրիվ չոտկի ա.Տրիբուն-ի խոսքերից
Որոշեցի, որ ավելի ճիշտ կլինի կյանքիս այս հատվածն ապրեմ հայրենիք կոչվող տարածքից հեռու, որովհետեւ այդ տարածքը ինձ կարող էր փոխել, դարձնել ուրիշ մարդ, որը ես չեմ ուզում:
Որոշ ժամանակ առաջ միանշանակ «գնալ» կպատասխանեի, իսկ հիմա դժվարանում եմ:
Խնդիրը ԱՄՆ-ում հարմարվելը չի. երեք ամիս է ինչ էստեղ եմ, բայց ինձ ընդհանրապես օտար չեմ զգում: Համեմատության առումով ամեն ինչ լավ է. կրթությունը ավելի հեշտ, քան Հայաստանում, բայց ավելի շատ պետքական ինֆորմացիա եմ ստանում, մարդիկ լավն են, ազատ եմ, ինքնուրույն ու ինքս իմ գլխի տերը, լիքը նոր հնարավորություններ կան ու ամենակարևորը գիտեմ, որ սեփական ուժերով ամեն ինչի կարող եմ հասնել, առանց ԽԾԲ-ի, փողի, նյարդեր քայքայելու: Ճիշտ է, ոչ մի քաղցրավենիք մամայի մուրաբաներին չի հասնի, բայց դրան էլ է հնարավոր հարմարվել. նույնիսկ ես եմ լավ կրթությունն ու աշխատանքը լավ ուտելիքից գերադասում:
Բայց... Բայց Հայաստանում կան մարդիկ կամ՝ մարդ, որ էստեղ չկա: Եթե ես էստեղ կամ թեկուզ եվրոպական որևէ երկրում ունենամ ում որ ուզում եմ, հաստատ վերադառնալու մասին ընդհանրապես չեմ մտածի. ինձ ու Հայաստանին կապող քիչ բան կա: Ուղղակի օտար երկրում մենակ լինելն էլ մի բան չի. հա՛, էստեղ էլ կան ընկերներ, հարազատ մարդիկ, բայց որ հայերեն խոսող որևէ մեկը չկա, դու ինքդ էլ քիչ-քիչ քո լեզվին ու մշակույթին օտարանում ես:
Իսկ հիմա հնարավորություն բաց չեմ թողնի արտերկրում կրթությունս շարունակելու համար, բայց դեռ վերադառնալու սկզբունքով: Դեռ հույսս չեմ կորցրել, որ Հայաստանում էլ է հնարավոր իմ ուզած կյանքը կառուցել, բայց հիմա էլ եմ պատկերացնում թե ինչքան դժվարությամբ եմ հարմարվելու, երբ վերադառնամ:
Որ մի երկու ամսից մտնեմ, գոռամ «գնա՜՜՜՜՜՜՜լ», ինձնից չնեղանաք:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ