լինում ա չէ՞ տենց, որ մարշրուտկայում ֆիքսվեք մեկ էլ մի աղջկա վրա, ով էնքաաաան նուրբ ու քնքուշ ա, որ անգիտակից ուղղակի նայում ես ու զարմանում, թե նման եթերային արարածը ոնց ա կարողանում ապրել էս հողի վրա ու առավել ևս, օգտվել մարշրուտկաներից: ու մեկ էլ, երբ գալիս ա էդ հրեշտակի կանգառը, ինքը սենց մի կերպ շշնջում ա, որ հաջորդում իջնող կա, ու սենց դու ուշադիր ու լարված հետևում ես, թե նա ոնց ա հաղթահարելու մարդկային զանգվածն ու հասնի դռանը: ու երբ նա մի կե՜րպ, իր գրեթե թափանցիկ ձեռքով մի փոքրի՜կ ճեղք ա բացում մարշրուտնու դռան ու ազատության միջև ու նրբիրան մարմինը սահեցնում գիշերային քամուն ընդառաջ, դու հենց էդ պահին արագորեն վերադառնում ես իրականություն, որտև շան աղջիկը դուռը նենց ա շրխկացնում, որ շորերիդ կոճակները պոկվում են:
Մեջբերել
Էջանիշներ