ուրեմն էն օրը նստում եմ կոմպի մոտ, ուզում եմ ականջակալները հագնել, որ երաժշտություն լսեմ, մեկ էլ տեսնեմ իմ սիրելի թանկանոց ականջակալները շպագատ վիճակում դրված են սեղանին.
միանգամից պատկերացնում եմ դրանից առաջ եղած ջարդվելու չրթոցը, հետո՝ օյ, ու սենց սուս ու փուս երկու փամփլիկ թաթիկներ զգույշ ականջակալները թողնում են սեղանին, ու փամփլիկ տոտիկները՝ ինչքան ուժ ունեն արագ չքվում են դեպքի վայրից, դե գոնչո գլխում ուղեղը դեռ խաբար չի մատնահետքերից, բան... փախավ, ու երջանիկ ա, էլ ով կիմանա, որ ինքն ա կոտրել
ահազդու հայացքով նայում եմ արդեն ամեն ինչի մասին մոռացած Գոռին, ով էլի ջարդելու գործին ա, բայց հիմա սովորականի պես, իր խաղալիքներն ա ջարդում սուս ու փուս
նայում եմ, հոնքերս կիտում ու սահմռկեցուցիչ մուննաթ գալիս՝
- տեսնես ո՞վ ա կոտրել իմ ականջակալը... հը՜՜՜՜՞՞
Գոռը նայում ա ինձ, գույնը գցում, բայց իրեն չի կորցնում, միանգամից նույն վրդովմունքն ու զայրույթն անիրավ աշխարհքի հանդեպ նկարում ա դեմքին, ու նույն սահմռկեցուցիչ մուննաթով գոռում.
- Եսի՛մ
Մեջբերել
Էջանիշներ