Ու հանկարծ դատարկ ու մութ այս այգում մտքերից այդ տանջված,արբած, հանդիպեց անծանոթ մեկին, մի ծերունու, որի կնճիռների խորությունը վկայում էին իր իսկ իմաստության մասին...
– Բարև որդի՛ս,
– Բարև ձեզ,
- Այս ուշ գիշերին ինչու՞ ես այստեղ, տուն ունե՞ս,
- Ունեմ,
- Իսկ ի՞նչն է տանջում, որ էստեղ ես,
- Միտքս ու սիրտս, իսկ ձե՞զ,
- Ապրուստս որդի՛ս,
- Հետաքրիր է երկուսս էլ նույն ժամին, նույն վայրում, տարբեր պատճառներով...
- Տղաս, մի բան կարո՞ղ եմ ասել քեզ,
- ....
- Ապրուստի պատճառը հեշտ լուծելի է, քան ցավը սրտի ու մտքի, կամ ինքս լավատես եմ, կամ տեսնում եմ, այն ինչ փորձել եմ....
- Իսկ ո՞րն է ճիշտ ուղին, ո՞նց վարվեմ, որ փարատեմ վիշտս ու ծածկեմ սպիներս.... Չէ՛, դրանք ինձ ցավ չեն պատճառում այնքան, ինչքան սպասումներս նրանից...
- Լսի՛ր տղաս ձայնը սրտիդ, մտքիդ թելադրանքին ու հոգուդ ճիչին հավասար, չառանձնացնե՛ս իրարից, ու ճիշտ ճանապարհն առանց ուրիշ խորհուրդի էլ կգտնես....
Երկար ամիսներ ծերունու խոսքերը պտտվում էին Արամի գլխում, իսկ ճիշտ ուղին ու հարցերի պատասխանը նորից ուշանում էին...
Աշուն էր արդեն, Արամի ու Լուսինեի սիրելի հեքիաթ եղանակը....
Մեջբերել
Էջանիշներ