Ես հասարակ մահկանացու որակի ապահովման ինժիներ եմ, ես ռեժիսոր չեմ, ուղղակի հարցնում էի:My World My Space-ի խոսքերից
Ես հասարակ մահկանացու որակի ապահովման ինժիներ եմ, ես ռեժիսոր չեմ, ուղղակի հարցնում էի:
Chilly (25.07.2010)
Ես էլ չեմ պատկերացնում, թե ոնց կարելի ա սրա հիման վրա "ֆիլմակ" նկարել, կամ նկարելուց էլ ով կարա էսքան էմոցիա խաղա....
Chilly (25.07.2010)
World ջան շաաաաաաաատ լավն էր, ապրես, նենց դուրըս եկավ
Ոչինչ չարժե այն, ինչ դու գիտես, բայց ոչ ոք չգիտի, որ դու այդ գիտես:
ՀՈՒԼԻՈՍ ԿԵՍԱՐ
My World My Space (26.07.2010)
Ժպիտով սկսեցի կարդալ, ժպիտս փոխվեց լրիվ լուրջ դեմքի. արդեն փշաքաղություն զգալով չէի ուզում շարունակել... բայց վերջում էլի ժպտացի...
Վեր տան զրուցը տանան տուսա կյամ, տան կրիշը կլխեդ փոլա կյամ
Ժողովուրդ
My World My Space (26.07.2010)
Իսկ ես մտածում եմ, որ կարելի է: Նույնիսկ պատկերացնում եմ թե ինչ լավ կարճամետրաժ ֆիլմ կարելի է նկարել: Ափսոս ինքս ռեժիսոր չեմ...
My World My Space (26.07.2010), Tig (27.07.2010), Աթեիստ (21.09.2013)
Հիանում եմ, երբ մարդը պատմում է մարդկայինի մասին: Այս տողերը ստիպում են մտածել մարդ մնալու թե դժվարինության և թե գեղեցկության մասին:
Այո պետք է կարողանալ տխրության մեջ էլ երջանկություն գտնել:
ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ
My World My Space (26.07.2010), Հենրիկ Բաբաջանյան (29.07.2010)
Նա, ով չի կարողանում տխրությունից թեկուզ մի կաթիլ երջանկություն քամել, չի կարող երջանկություն զգալ նույնիսկ այն դեպքում, երբ դրա ծովում խեղդվելիս լինի:
Պատմվածքիկը արագ ընթացք ուներ, բայց բնական էր: Սեղմ, առանց ավելորդ բառերի: Ու հենց դրա հետևանքում՝ տպավորիչ:
Ստացվել ա, Հով, ապրես
ամաչելու աստիճան սիրուն ու անասելի տխուր բան ա կյանքը…
Իսկ ես ճանաչում եմ տենց մեկին... 23 տարեկան կլինի երևի: Ինքը հաստատ շատ երջանիկ ա զգում, ինքը չի գիտակցում երևի, որ ուրիշներից տարբեր ա: Ինքը լավն ա
Երևի չէի մտածել, թե ինչ են զգում իր ծնողները...
Լավ էր գրված, ապրես
Մի՛ ունեցիր մեծ հույսեր, որպեսզի չունենաս մեծ հուսախաբություններ:
My World My Space (26.07.2010)
Շնորհակալ եմ արձագանքների համար....
Մեկ-մեկ ցանկություն է առաջանում խոսել այն իրականության մասին, որը բոլորս ենք տեսնում, բայց չենք փորձում (թե՞ չենք ուզում) խորանանալ, վերլուծել, քիչ այլ տեսանկյունից նայել դրանց:
Կոնկրետ ինձ համար սա մի փորձ էր վերագնահատելու համար երջանկություն եզրույթը: Ինձ համար պարզ դարձավ որ երջանկությունը կարող է նաև դառնահամ լինել, բայց ամեն դեպքում այն չի դադարում երջանկություն լինել: Երբեմն կյանքի հոգսերի շրջապտույտում մենք այնքան ենք "դժվարանում", որ վախենում ենք կորցնել մեր գոյության ոգին:
Կյանքը վեպ է, բաղկացած միայն վերնագրերից, և որի բովանդակությունը գրելու հնարավորություն յուրաքանչյուրս ունի: պետք է միայն գտնել համապատասխան սկիզբ ու քաջություն ունենալ այն ավարտելու, բացահայտելով այն ցավերը, որոնք սկզբնական շրջնաում վախենում ենք նույնիսկ ընդունել....
Շնորհակալ եմ....
Chilly (26.07.2010), E-la Via (26.07.2010), einnA (30.08.2010), Inana (26.07.2010), Jarre (29.07.2010), murmushka (27.07.2010), Nadine (10.08.2010), Nare-M (28.07.2010), Tig (27.07.2010), Անամնիսիս (28.07.2010), Արևհատիկ (27.07.2010), Դեկադա (26.07.2010), Մանուլ (26.07.2010), Նաիրուհի (11.10.2010), Ուլուանա (27.07.2010), Ռուֆուս (27.07.2010)
Ուժեղ ա…
Ինձ հարազատ ա, շունչս բռնող… լավն ա…
… ապրես …
Հ.Գ. Կարող ա հետո էլի գրեմ, առանց բազմակետերի
Կյանքի իմաստը քեզ կերտելու մեջ չէ , այլ` քեզ գտնելու...
My World My Space (27.07.2010)
Շնորհակալ եմ, պատրաստ եմ ընթերցելու.....
Շատ լավ ա գրված: Զգացմւնքները հասցրել ես մեզ:
Էս որակի ստեղծագործություններ կարդալուց ափսոսում եմ, որ ժամանակս չի բավականացնում հաճախ լինեմ ԴԱՐ ԱԿՈՒՄԲՈՒՄ:
Իմ ՔԱՈՍԸ գնում է ամենուր, իր հլու ծառայի` "Տիրակալ Ժամանակի" ուսերին նստած: _________
My World My Space (28.07.2010)
Այստեղ լռելը խոսելուց արժեքավոր է…
Կարճ էր ու շատ կտրուկ, դա ինձ դուր եկավ, չեմ կարա չասեմ, որ ընթացքում դող չապրեցի, հակառակը՝ տպավորիչ էր ու մտածելու էլ տեղ է տալիս, ասելիքը տպավորեց...............
My World My Space (28.07.2010)
Անխառն երջանկությունը հեքիաթ է, փերիների հեքիաթ: Ցավը, ինչպես և երջանկությունը պատկանում է միս ու արյունին: Երջանկություն էլ կարող է այնպես մարմնական լինել ինչպես ցավը: Պատահել է չէ՞, որ մրսես տեղատարափ անձրևի տակ, կամ ոտքդ քարին զարկես ու ցավ զգաս: Դժբախտ սերերի ու խակ պտուղների անմարսողություն ես ունեցել: հետո՞ ինչ:
Ցավը մարմնական է, նա կարողանում է մեծ վարպետությամբ բռի մեջ սեղմել քո անչափ մեծ, մե՜ծ սիրտը, որն ընդունակ է ցավալ նաև ուրիշի համար: Դա էլ երջանկություն է.... մի թաքնված հեշտանք, որ դեռ չես կորցրել մարդկայնությունդ: Լավ ես չէ՞ զգում, երբ ցավում ես ուրիշի համար: Մի տեսակ բավարարվածություն ես զգում:
Ցավը, ինչքան էլ կոպիտ կհնչի, բավարարվածություն է բերում, քեզ ստիպում է թեթևանալ, որովհետև կտրում է առօրյա հոգսերիցդ....
Ու դա արդեն մի տեսակ դառը երջանկություն է բերում քեզ, այն տհաս մրգի նման , որի թեթև քաղցրությունից շատ բերանումդ տտիպություն ես զգում, երբեմն նույնիսկ ավելի շատ քան քաղցրությունն էր....
Եվ վերջապես ցավն էլ վայելք է, որն իր պահանջներն ունի. իրեն կրելու համար քաջություն է պահանջում....
Հ.Գ. մի քիչ խրթին ստացվեց, կներեք, հոգիս եմ մաքրում....
Վերջին խմբագրող՝ My World My Space: 29.07.2010, 21:21:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ