Երեկ քրոջս հետ գնացել էինք մեր «մանկություն»...Վանձորի երբեմնի հարուստ, մարդաբնակ թաղամասը հիմա դատարկ էր: Մի տեսակ պատերազմից հետո ավերակ գյուղի էր հիշեցնում: Կիսաքանդ տները, կեղտոտ մայթերը ու քարուքանդ եղած փողոցները էնպես էին իրար լրացնում կասես թե հենց ի սկզբանե էտպես էլ ստեղծված են ու նույնիսկ մի քարի տեղափոխումը կխախտեր հավասարակշռությունը: Բայց ինձ համար էսքանի հետ ամենացավալին մարդկանց բացակայությունն էր: Մի ժամանակ էնքան կյանք կար, որ ես տակավին փոքր լինելով դպրոցից գալուց երազում էի ոչ մեկին չհանդիպել...մի քիչ երազելու համար: Հիմա լրիվ հակառակ պրոցեսն էր: Աչքերով ծանոթ մարդ էինք ման գալիս...չկային: Մեծ մասը երկրից դուրս է եկել: Տարեցներն էլ մահացել են: ...Ամբողջ աշխարհը գարնան մեջ ա ողողվել, իմ մանկության թաղամասը մտել էր աշնան հաստ շղարշի տակ ու դուրս գալու միտում չուներ էլ...
...կարոտել եմ իմ տան քանդված պատերին, իմ մանկությանը` իրա սև- սպիտակի համադրությամբ: Կարոտել եմ իմ մի քիչ գույն տված օրերին...դպրոցիս, դասարանցիներիս, ընկերներիս...հարազատներիս, որոնք միշտ թվում էին թե չերևացող թելով անքակտելի կապված են ինձ ու երբեք կյանքը մեզ օտար ափեր չի գցի: Թվում ա թե էնքան կարոտ ա մեջս կուտակվել, որ մարդկային մի կյանքի համար չափազանց ա:
...Բայց դե սա է կյանքը: Իմ ուրախությունները, իմ դժբախտությունները, իմ տխրությունները...հենց էտ ամենը վերապրելու համար էլ տարին մի անգամ գնում եմ իմ «տունս»...
Մեջբերել
Էջանիշներ