Վերջին շրջանում մի տեսակ վախ կա մեջս: Վախենում եմ կորցնելուց: Հարազատներիս: Ընկերներիս: Նրանց, ովքեր առօրյա հոգսերով ծանրաբեռնված, երևի թե չեն էլ գիտակցում թե ինչքան թանկ են ինձ համար: Միշտ ասում եմ դժվարությունները բոլորի համար են: Հենց գալիս ա կրիտիկական պահ, թվում ա էլ չեմ դիմանա, ինչ որ մեկի ավելի դժվար կյանքը տեսնելով հասկանում եմ, որ կդիմանամ: Մենակ թե չկորցնեմ: Մենակ թե հենց էտ դժվարի ժամանակ մենք միասին լինենք: Կարևոր չի ֆիզիկապես կողքիս լինեն: Կարևորը որ իրենք ինձ ուժ տան ես էլ իրենց:
...ու չգիտես ինչ ուզում եմ ասեմ, նրանց ովքեր ինձ համար շատ թանկ են: Ինձ բացակա չդնեք...ես ձեզ սիրում եմ:
Մեջբերել
Էջանիշներ