Չեմ սիրում հարվածներ ստանալը: Բայց ո՞վ էլ սիրում ա: Ավելին չեմ սիրում հանկարծակի ստացած հարվածը ու ավելի վատ դրանից բխող ցավը: Ցավը... սկզբում սպանող ա, կսկծացնող, երբ ամբողջ նյարդային համակարգդ կծկվում ա ու կասես էսա կպայթի: Բայց չէ, չի պայթի... ցավն էլ չի անցնի: Հնարավոր տարբերակ ա, որ մի քիչ կմեղմանա, բայց դե դրա համար էլ ժամանակ ա պետք ու ցավին դիմանալ: Դիմանալ ու տոկալ: Դա էլ պահանջում ա համբերատար լինել: Ու կարծես թե ցավն էլ մեղմանում ա: Բայց մի պահ: Երբեմն էլ հանկարծ առանց պատճառի կվերսկսի առաջվա ուժգնությամբ ցավալ ու նորից կծկումներ... չեմ սիրում հեռավորության ու ժամանակի մեջտեղում պատսպարված ցավը: Երևի եզակի դեպքերից ա երբ էտ պարագայում ցավը չի անցնում, չի էլ մեղմանում: Պարզապես թաքնվում ա, որ նորեն գլուխ բարձրացնի...
Չեմ սիրում ...հեռավորությունը, ժամանակը.. ու մեկ էլ ցավը..
Մեջբերել
Էջանիշներ