"The Borrower Arrietty"-ն համեմատաբար ուշ եմ նայել (չնայած Մերի Նորտոնի գրքերը կարդացել էի): Իհարկե, Միաձակին այստեղ միայն որպես սցենարիստ է մասնակցում: Շատ լավ, մռութ աշխատանք էր, աչքի ընկավ, որ երաժշտությունը (բրետոնական ֆոլկ, գրողը տանի) ոչ թե Ջո Հիսայշին էր, որը սովորաբար գրում է Գիբլի ստուդիայի մուլտֆիլմերի սաունդտրեկները («Արքայադուստր Մոնոնոկե», «Հաուլի քայլող դղյակը» և այլն), այլ ֆրանսիացի Սեսիլ Կորբելը:
Սաունդտրեկը, մեղմ ասած, տպավորիչ էր: «Պոնյոյի» վերջում կուլտուր շոկ ապրելուց հետո (Ճապոնիա, դու տարօրինակ ես) չէի սպասում, որ այսքան հաճելի անակնկալ կլինի: Ամենասիրելի պահը.
Իհարկե, Դիսնեյը վերջում մի զիբիլ չաներ (ընդհանրապես, ես ատելով ատում եմ Դիսնեյի հետ կապված ամեն ինչ, իմբեցիլ Միկի Մաուսից մինչև զոոֆիլ Սպիտակաձյունիկ. բացառություն է կազմում «The Black Cauldron»-ը, որի թիմն արդեն Դիսնեյի ստանդարտների հետ լավ չէր ու հետո թողեց ստուդիան՝ որ հիմնի Dreamworks-ը), չէր լինի: Ճապոնական տարբերակում մուլտֆիլմի վերջում հնչում է Կորբելի «Arietty's Song» երգը.
Իր թարգմանության մեջ Դիսնեյն իր լեյբլների վրա թողարկվող ճ կարգի պոպսա երգչուհուն գովազդելու առիթը բաց չթողեց. մուլտֆիլմի անգլերեն տարբերակի վերջում հնչում է Բրիջիտ Մենդլերի «Summertime»-ը.
Մեկնաբանությունները թողնում եմ ձեզ:
Մեջբերել
Էջանիշներ