Դե ես էլ վերջերս նայեցի գիտակից կյանքումս առաջին անիմեն /փոքր ժամանակ էի վերջին անգամ նայել/։
Ու առաջինը հենց Մանանոկեն էր։ Շատ հետաքրքիր զգացումներ առաջացրեց, ուրիշ ոչինչ դիտելով այդ նույնը չես զգա։ Մի տեսակ հուզվում եմ այդ ճապոնական "միամիտ" ոճից, իրենց բնորոշ գիծ է այդ մի տեսակ երեխայական միամտությունը...
Մյուս կողմից, շատ գեղեցիկ էին բնության տեսարանները։ Մուլտֆիլմն այնպես էր նկարած, որ բնությունը գեղեցիկ ու հրաշալի երևա։
Շատ ուժեղ կերպարներ էին կերտած քաղաքի հետ կապված՝ բիզնեսմեն տիկինը, նրա կանայք եւ աշխատողները...Դուրս եկավ, որ ֆլիմը "մեծական" էր, մեծական գաղափարներից էր խոսում, դիմացինի հանդեպ սեր եւ սրտացավություն էր ներշնչում։
Դե էլ՝ էկոլոգիական բարձրացրած խնդիրների մասին էլ չասեմ
Մեջբերել
Էջանիշներ