Դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին

[Tig]

Եթե չեմ սխալվում, սկզբներում մի տեղ Արծիվն էր, որ առաջարկեց թեմայի վերնագրի հետ մեկտեղ քննարկել "ինչ որ ցանես, այն էլ կհնձես" ասացվածքը: Ինձ էլ է թվում, որ չմոռանալով այս վերջինը, ավելի հեշտ կարելի է բացատրել թեմայի իմաստը:

Ես համարում եմ, որ դիմացի անձն այստեղ ոչ մի կապ չունի, այստեղ հարցը լրիվ միակողմանի է դրված, այսինքն գլխավորն այստեղ հենց դու ես որ կաս, դու նա ես, ում շուրջ պտտվում է ամբողջ Տիեզերքը: Դու, այսինքն նա, ով որոշում է, թե ինչպես վարվի դիմացինի հետ: Կրկնում եմ, դիմացինն այստեղ ոչ մի կապ չունի: Իսկ մենք սովոր ենք, չէ՞, խուսափել մեզ վրա պատասխանատվություն վերցնելուց, որպեսզի, եթե հանկարծ մի բան մեր ուզածով չլինի, անմիջապես մեղքը ուրիշի վրա գցենք:

Այդ պատճառով էլ հիմնականում ստացվում է հետևյալը. "Հո հիմար չե՞մ նիսյա լավություն անեմ, բա որ ես անեմ, իսկ ինքը չգնահատի... երես առնի... չպատասխանի լավությամբ... և նման հազար ու մի պատճառներ:

Իսկ ինչ-որ մի տեղ արդյո՞ք ասված է, որ նա պարտավոր է քեզ լավությամբ պատասխանել... Ո՛չ, ացված չէ, և ոչ թե այն պատճառով, որ նա պարտավոր է կամ պարտավոր չէ, այլ ուղղակի այն պատճառով, որ Նա ոչ մի կապ չունի, այստեղ խոսքը Քո մասին է, Քո լավություն անելու մասին:

Դու` ինձ լավություն ես անում ոչ թե ինձ երջանկացնելու համար, այլ քեզ երջանկացնելու համար: Դե ուրեմն, եղիր երջանիկ անկախ ինձանից, ինչու՞ ես քո երջանկությունը կապում իմ ցանկությանը. ես ո՞վ եմ, որ խանգարեմ քեզ երջանիկ լինել...

Հասկանու՞մ ես...

Այդ պատճառով է, որ գոյություն ունի մի այլ ասացվածք էլ. "Լավություն արա ու գցիր ջուրը":
Եվ սա միայն մեկ բան է նշանակում. մոռացի՛ր արածդ լավությունը, որպեսզի կախված չլինես ոչ մի բանից:
Դու ոչ մի բանի կարիք չունես, դու ինքդ արդեն այնքան հարուստ ես, որ հնարավորություն ունես քո ունեցածից մի թանկարժեք բան տալ ուրիշին: Չէ՞ որ լավությունն իրոք որ շատ թանկ արժի: Եվ որքան ավելի շատ ես բաժանում այն, այնքան ավելի հարուստ ես ինքդ:

Եվ վստահ եղիր, որ իվերջո տվածիդ բազմապատիկը հետ կստանաս: Բայց բոլորովին էլ պարտադիր չի, ինչպես նաև ոչ մի տեղ ասված չի, որ դու հետ կստանաս նրանից, ում տվել ես:

Ընդ որում, հետ կստանաս բազմապատիկ, թե՛ տվածդ լավը, և թե՛ տվածդ վատը...

Էս ամեն ինչի հետ համամիտ եմ, բայց ինձ թվում է, Այբը երես առնել ասելով ինկատի չի ունեցել, այն հանգամանքը որ արածդ չի գնահատվի, այլ այն, որ քեզ կսկսեն շահագործել: Այո, կա մարդկային տեսակ, որին լավություն անելուց հետո, նա սկսում է քեզ շահագործելու փորձեր անել: Էլի թող չգնահատվի, էլի թող պատասխան-վերադարձ-վարձք չլինի, բայց շահագորրծելու միտումը արդեն սահմանի անցում է:

[Այբ]

Էս ամեն ինչի հետ համամիտ եմ, բայց ինձ թվում է, Այբը երես առնել ասելով ինկատի չի ունեցել, այն հանգամանքը որ արածդ չի գնահատվի, այլ այն, որ քեզ կսկսեն շահագործել: Այո, կա մարդկային տեսակ, որին լավություն անելուց հետո, նա սկսում է քեզ շահագործելու փորձեր անել: Էլի թող չգնահատվի, էլի թող պատասխան-վերադարձ-վարձք չլինի, բայց շահագորրծելու միտումը արդեն սահմանի անցում է:

Tig-ը ճիշտ է նկատել, ես «երես առնել» ասելով ի նկատի ունեմ այն, որ մարդիկ քո լավ վերաբերմունքից կսկսեն քեզ շահագործել:
Ինչքան էլ ասենք, թե մեր լավությունը փոխադարձվում է, մեկ է՝ ոչ միշտ է էդպես: Ոչ բոլոր մարդիկ են գնահատում և հերիք չէ քո լավությամբ քեզ չեն փոխադարձում, այլ հակառակը՝ կարող են քեզ նույնիսկ վատություն անել, մտածելով, որ դու հաստատ կներես: Դրա համար էլ մարդկանց հետ շփվելիս միշտ որոշակի սահմանն պետք է դնես:
Լավություն կարող եմ անել, յուրաքանչյուր մարդու կարող եմ ըստ պատշաճի հարգել, բայց այդ ամենը պետք է լինի փոխադարձ: Եթե ես զգամ, որ ինձ շահագործում են, ապա «դիմացինիդ վարվիր այնպես, ինչպես քեզ հետ ես ուզում, որ վարվեն»՝ էդ դեպքում չեմ կարող:

[Աթեիստ]

Էդ դառնում ա ադամանդները խոզերի առաջ փռելու պես մի բան։ Կորող ա դիմացս մարդակերպ խոզ ա, կամ ավելի վատ կենդանի։ Պետք չի բոլորին նույն արշինով չափել։ Ոնց որ ախօերս էր ասում. «լավություն արա, քցՎի ջուրը», որտև հելնում, նստում են վզիդ։

[Այբ]

Եթե չեմ սխալվում, սկզբներում մի տեղ Արծիվն էր, որ առաջարկեց թեմայի վերնագրի հետ մեկտեղ քննարկել "ինչ որ ցանես, այն էլ կհնձես" ասացվածքը: Ինձ էլ է թվում, որ չմոռանալով այս վերջինը, ավելի հեշտ կարելի է բացատրել թեմայի իմաստը:

Ես համարում եմ, որ դիմացի անձն այստեղ ոչ մի կապ չունի, այստեղ հարցը լրիվ միակողմանի է դրված, այսինքն գլխավորն այստեղ հենց դու ես որ կաս, դու նա ես, ում շուրջ պտտվում է ամբողջ Տիեզերքը: Դու, այսինքն նա, ով որոշում է, թե ինչպես վարվի դիմացինի հետ: Կրկնում եմ, դիմացինն այստեղ ոչ մի կապ չունի: Իսկ մենք սովոր ենք, չէ՞, խուսափել մեզ վրա պատասխանատվություն վերցնելուց, որպեսզի, եթե հանկարծ մի բան մեր ուզածով չլինի, անմիջապես մեղքը ուրիշի վրա գցենք:

Այդ պատճառով էլ հիմնականում ստացվում է հետևյալը. "Հո հիմար չե՞մ նիսյա լավություն անեմ, բա որ ես անեմ, իսկ ինքը չգնահատի... երես առնի... չպատասխանի լավությամբ... և նման հազար ու մի պատճառներ:

Իսկ ինչ-որ մի տեղ արդյո՞ք ասված է, որ նա պարտավոր է քեզ լավությամբ պատասխանել... Ո՛չ, ացված չէ, և ոչ թե այն պատճառով, որ նա պարտավոր է կամ պարտավոր չէ, այլ ուղղակի այն պատճառով, որ Նա ոչ մի կապ չունի, այստեղ խոսքը Քո մասին է, Քո լավություն անելու մասին:

Դու` ինձ լավություն ես անում ոչ թե ինձ երջանկացնելու համար, այլ քեզ երջանկացնելու համար: Դե ուրեմն, եղիր երջանիկ անկախ ինձանից, ինչու՞ ես քո երջանկությունը կապում իմ ցանկությանը. ես ո՞վ եմ, որ խանգարեմ քեզ երջանիկ լինել...

Հասկանու՞մ ես...

Այդ պատճառով է, որ գոյություն ունի մի այլ ասացվածք էլ. "Լավություն արա ու գցիր ջուրը":
Եվ սա միայն մեկ բան է նշանակում. մոռացի՛ր արածդ լավությունը, որպեսզի կախված չլինես ոչ մի բանից:
Դու ոչ մի բանի կարիք չունես, դու ինքդ արդեն այնքան հարուստ ես, որ հնարավորություն ունես քո ունեցածից մի թանկարժեք բան տալ ուրիշին: Չէ՞ որ լավությունն իրոք որ շատ թանկ արժի: Եվ որքան ավելի շատ ես բաժանում այն, այնքան ավելի հարուստ ես ինքդ:

Եվ վստահ եղիր, որ իվերջո տվածիդ բազմապատիկը հետ կստանաս: Բայց բոլորովին էլ պարտադիր չի, ինչպես նաև ոչ մի տեղ ասված չի, որ դու հետ կստանաս նրանից, ում տվել ես:

Ընդ որում, հետ կստանաս բազմապատիկ, թե՛ տվածդ լավը, և թե՛ տվածդ վատը...

Գիտես գրառումդ (դեմ չես, եթե դու-ով խոսեմ) կարդալիս ի՞նչ էի մտածում: Մտածում էի, թե երանի իրականությունը հենց քո գրածով լիներ (էնքան լավ կլիներ): Բայց կներես՝ համամիտ չեմ քո հետ: Ես չեմ ասում, թե երբ լավություն ես անում, պետք է ինչ-որ ակնկալիք ունենաս, բնավ: Ուզում եմ ասել, որ մարդիկ (իհարկե, խոսքս ոչ բոլոր մարդկանց է վերաբերվում) շատ դեպքերում շահագործում են քո լավ վերաբերմունքը և առիթից օգտվում:
Ինձ պետք չի, որ իմ արած լավությունը ինչ-որ ձևով ինձ հետ գա: Ա՛յ մարդ, լավություն եմ արել, լավ եմ արել, թող անցած-գնացած լինի, բայց չշահագործեն և հետն էլ վնաս չտան:

[My World My Space]

Էս սեքսին չի վերաբերվում, չէ՞… ։think

Sent from my HTC One X using Tapatalk 2

[Ուլուանա]

Հարցի վերաբերյալ հիմնական կարծիքս ժամանակին արտահայտել եմ էստեղ, նորից չգրեմ։

Էս ամեն ինչի հետ համամիտ եմ, բայց ինձ թվում է, Այբը երես առնել ասելով ինկատի չի ունեցել, այն հանգամանքը որ արածդ չի գնահատվի, այլ այն, որ քեզ կսկսեն շահագործել: Այո, կա մարդկային տեսակ, որին լավություն անելուց հետո, նա սկսում է քեզ շահագործելու փորձեր անել: Էլի թող չգնահատվի, էլի թող պատասխան-վերադարձ-վարձք չլինի, բայց շահագորրծելու միտումը արդեն սահմանի անցում է:

Իսկ ի՞նչ ես առաջարկում էդ դեպքում։ Ո՞րն է լուծումը։

Քանի որ թեմայի վերնագիրը հանդիսացող նախադասությունն ինձ համար աքսիոմին հավասարազոր միտք է, այն ինձ համար չի կարող կիրառելի լինել միայն որոշ դեպքերում, բոլոր դեպքերի համար էլ պիտի գործի։ Հիմա բացատրեմ, թե ձեր նշած տարբերակի դեպքում ոնց է գործում, ըստ իս. մենք ուզում ենք, որ մեզ հետ վարվեն էնպես, ինչպես որ գտնում ենք ճիշտ, չէ՞, այսինքն՝ համարում ենք, որ ճիշտը դա է։ Ես, օրինակ, չէի ուզենա, որ ինչ–որ մեկն ինձ անընդհատ «լավություն» անելով՝ երես տար ու էդպիսով զրկեր իմ սխալները տեսնելու հնարավորությունից, փչացներ ինձ, այսպես ասած։ Ի վերջո, լավություն անել ոչ միշտ է նշանակում մարդու բոլոր ցանկությունները կատարել, որովհետև դրանով կարող ես իրականում շատ մեծ վատություն անել մարդուն։ Հենց սրանից ելնելով էլ էդպիսի մարդկանց ոչ թե պետք է անընդհատ գոհացնել՝ անընդհատ կատարելով նրանց խնդրանքները, այլ հասկացնել, որ դա ճիշտ չի՝ հենց դրանով նրանց լավություն անելով։

Մի խոսքով՝ թվացյալ հակասությունը կամ անհամապատասխանությունը, իմ կարծիքով, գալիս է ընդամենը որոշ երևույթներ նույնացնելուց, որոնք շատ դեպքերում ոչ միայն նույնը չեն, այլև կարող են հակադրվել։

[Այբ]

Իհարկե, սխալները ցույց չտալով լավություն չես անում, այլ ընդհակառակը՝ մի բան էլ վատություն ես անում:

«Դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին» սկզբունք ասելով, ես առհասարակ հասկանում եմ արարքներ (գուցե ես նաև սխալ եմ հասկանում), որոնց ընդունակ է մարդը: Եթե ես ասում եմ, որ որոշ մարդկանց դեպքում սխալ է կիրառել այդ սկզբունքը, դա չի նշանակում, թե ես այդ սկզբունքին դեմ եմ: Չնայած նորից կրկնվում եմ, բայց ըստ իս՝ ոչ բոլոր մարդիկ են նույն վերաբերմունքին արժանի:
Մի հատ պատկերացրեք, որ այն մարդը, ում դու վստահել ես, ում համար արել ես ամեն ինչ, բառացիրոեն վարվել ես հետը այնպես, ինչպես կուզենայիր, որ քեզ հետ վարվեին, հանկարծ պարզվում է, որ տվյալ մարդը քեզ ուղղակի շահագործել է: Այդ ժամանակ կշարունակե՞ս տվյալ մարդու հետ վարվել այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին: Ինձ թվում է, որ ոչ:
Կներեք, իհարկե, եթե մի քիչ ծայրահեղությունների մեջ եմ ընկնում, բայց «Դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին» սկզբունքը, ինձ համար արդեն մի տարուց ավելի է, ինչ ապացուցվել է, որ մարդ արարածը ամեն վատ բանի ունակ է և պետք չէ բոլոր մարդկանց նույն աչքով նայել:

[Stranger_Friend]

Ես այս արտահայտությունը բառացի եմ կիրառում.
Երբ ուզում եմ մեկը ինձ հետ վարվի այնպես, ինչպես ես եմ ուզում, տալիս եմ ճիշտ այն, ինչ ուզում եմ ստանալ: Բայց հաշվի չեմ առնում, որ ես նույն բանը չեմ ուզում, ինչ դիմացինս, ու փոխանակ անեմ այն, ինչ ինքն է ուզում, անում եմ այն, ինչ ես եմ ուզում: Երևի նույնն էլ դիմացինս ու ստացվում է, որ ոչ ես եմ իր ուզածը անում, ոչ ինքը՝ իմ.
Պետք է նախ իմանալ, թե դիմացինը ինչ է ուզում.

[Tig]

Հարցի վերաբերյալ հիմնական կարծիքս ժամանակին արտահայտել եմ էստեղ, նորից չգրեմ։


Իսկ ի՞նչ ես առաջարկում էդ դեպքում։ Ո՞րն է լուծումը։

Քանի որ թեմայի վերնագիրը հանդիսացող նախադասությունն ինձ համար աքսիոմին հավասարազոր միտք է, այն ինձ համար չի կարող կիրառելի լինել միայն որոշ դեպքերում, բոլոր դեպքերի համար էլ պիտի գործի։ Հիմա բացատրեմ, թե ձեր նշած տարբերակի դեպքում ոնց է գործում, ըստ իս. մենք ուզում ենք, որ մեզ հետ վարվեն էնպես, ինչպես որ գտնում ենք ճիշտ, չէ՞, այսինքն՝ համարում ենք, որ ճիշտը դա է։ Ես, օրինակ, չէի ուզենա, որ ինչ–որ մեկն ինձ անընդհատ «լավություն» անելով՝ երես տար ու էդպիսով զրկեր իմ սխալները տեսնելու հնարավորությունից, փչացներ ինձ, այսպես ասած։ Ի վերջո, լավություն անել ոչ միշտ է նշանակում մարդու բոլոր ցանկությունները կատարել, որովհետև դրանով կարող ես իրականում շատ մեծ վատություն անել մարդուն։ Հենց սրանից ելնելով էլ էդպիսի մարդկանց ոչ թե պետք է անընդհատ գոհացնել՝ անընդհատ կատարելով նրանց խնդրանքները, այլ հասկացնել, որ դա ճիշտ չի՝ հենց դրանով նրանց լավություն անելով։

Մի խոսքով՝ թվացյալ հակասությունը կամ անհամապատասխանությունը, իմ կարծիքով, գալիս է ընդամենը որոշ երևույթներ նույնացնելուց, որոնք շատ դեպքերում ոչ միայն նույնը չեն, այլև կարող են հակադրվել։

Լուծումը ասել ես արդեն

[melancholia]

փոքր ժամանակ շատ էին ասում էս արտահայտությունը, ես էլ իմ հասկացածի չափ ընդունում ու համապատասխան վարք էի ցուցաբերում, հետո դա դարձավ բնավորություն: Իհարկե ոչ բառացի ինչպես մեր նախորդ ակումբցին էր նշել, այլ իմ պատկերացմամբ, կամ ավելի ճիշտ, իմ ընտանիքի պատկերացմամբ: ԱՅՍԻՆՔՆ, մարդկանցից չէի պահանջում ոչինչ, այլ աշխատում էի տալ հնարավորինս, պարտավորություն զգալով, ու հավատալով, որ մի օր կվերադարձնեն : Հիմա հասկանում եմ, էտպես չի կյանքը: Տվողից միշտ պահանջում են, իսկ, նա ով պահանջում է, միշտ լինում է ավելի հարգված:

[Սելավի]

Ինձ թվում է, մի քիչ սխալ է ձևակերպված այս միտքը: Երևի չի ասվել /դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանաս որ վարվեն քեզ հետ/ այլ հնարավոր է ասվել է /ՄԻ ՎԱՐՎԻՐ ԴԻՄԱՑԻՆԻԴ ՀԵՏ ԱՅՆՊԵՍ, ԻՆՉՊԵՍ ՉԵՍ ՑԱՆԿԱՆԱ ՈՐ ՎԱՐՎԵՆ ՔԵԶ ՀԵՏ/
Սրանց մեջ շատ մեծ տարբերություն կա: Մարդիկ տարբեր են, և բոլորը տարբեր նախասիրություններ ունեն: Հնարավոր է, ինչ-որ մեկը ոչ ստանդարտ վարվելակերպ է սիրում, և մարդկանց հետ միշտ վարվում է իր նախասիրած վարվելակերպով, բայց շատ մարդկանց էդ վարվելակերպը դուր չի գալիս, որովհետև իրենք էլ, նմանատիպ պարագայում, վարվելակերպի մեկ այլ նախասիրություն ունեն: Ստացվում է, որ ամեն մեկը իր նախասիրությամբ է վարվում դիմացինի հետ, և սպասում համարժեք վարվելակերպի: Բայց այնինչ, հնարավոր է, որ նա ընդհամենը իր վարվելակերպով վիրավորել է իր դիմացինին, ու չի էլ գիտակցել, քանզի այդ իր նախասիրած վարվելակերպը իր համար նորմալ է և ընդունելի, իսկ դիմացինի համար ոչ:
Բայց երբ ասվում է /մի վարվիր.../ այստեղ արդեն դու քո չսիրած վարվելակերպով չես վարվի, որը մի գուցե ուրիշների համար սիրելի վարվելակերպ է: Դու գիտակցորեն չես վարվի այդպես, քանզի դու չես կարող կռահել, որ քո չսիրած վարվելակերպը, քո դիմացինի համար շատ էլ ընդունելի և հրաշալի վարվելակերպ է: Մի խոսքով դու պարտավորված չես լինի վարվես ինչ որ կերպ, որ հետո էլ սպասես, թե երբ պիտի քեզ հետ համարժեք վարվեն, ու չվարվելու դեպքում կարծես, որ քեզ շահագործում են: Մի գուցե չեն շահագործում, այլ պարզապես քո վարվելակերպը իրենց դուրը չի եկել, և նրանք քեզ շատ սիրելով լռել են, և չեն ցանկացել համարժեք պատասխանել, կարծելով, որ նույնանման վարվելակերպով քեզ կարող է վիրավորեն, քանզի այդպիսի վարվելակերպը իրենց համար ընդունելի չէ: Սակայն քեզ էլ թվացել է, թե իբր քեզ շահագործում են, և դու անընդհատ. քո պատկերացմամբ հրաշալի վարվելակերպ էս ցուցաբերել, և համարժեք պատասխան վարվելակերպ չես ստացել:
Կոպիտ ասած, երբ ասվում է /մի վարվիր.../ դու ինչպիսի վարվելակերպի նախասիրություններ էլ ունենաս, չես վարվի.. քեզ պարտավորված չես զգա, որ անպայման ինչ որ կերպ պիտի վարվես, ու հլը մի հատ էլ սպասես, որ համարժեք վարվելակերպով քեզ փոխադարձեն:

Սպասումի պահով...
Ավելի մեծ գիտակցության դեպքում, սպասումը ուրիշ բանի մասին է խոսում: Եթե դու, ինչ որ բան էս արել դիմացինիդ համար և հետագայում քեզ չի գոհացրել իր հակադարձումը, նշանակում է էդ բանը դու քեզ համար էս արել, քո սեփական փառքի ու հպարտության համար: Սա հենց այնպես:

Եթե այս, վարվիրը ու մի վարվիրը, նայենք նաև կրոնական տեսանկյունից, ապա այս բազմաերանգ կրոնական աշխարհում, այնքան բազմատեսակ կրոնական վարվելակերպեր գոյություն ունեն, որ օրինակ. ինչ-որ մի կրոնի ներկայացուցիչների համար X վարվելակերպը շատ ընդունելի վարվելակերպ է, և իրենք միշտ X ձևով են վարվում ուրիշների հետ, և շատ են ուզում որ իրենց հետ էլ այդ X ձևով վարվեն, իսկ մյուս կրոնի ներկայացուցիչների համար, այդ նույն X վարվելակերպը, ոչ միայն ընդունելի չէ, այլ նաև շատ խիստ վիրավորական է: Ստացվում է, /վարվիրը/ համամարդկային կիառելի չէ, իսկ ահա մի վարվիրը, համամարդկային կրառելի:

Սա ընդհամենը իմ կարծիքն էր, և չի բացառվում որ ես սխալվում եմ:

[Jarre]

Ինձ թվում է, մի քիչ սխալ է ձևակերպված այս միտքը: Երևի չի ասվել /դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանաս որ վարվեն քեզ հետ/ այլ հնարավոր է ասվել է /ՄԻ ՎԱՐՎԻՐ ԴԻՄԱՑԻՆԻԴ ՀԵՏ ԱՅՆՊԵՍ, ԻՆՉՊԵՍ ՉԵՍ ՑԱՆԿԱՆԱ ՈՐ ՎԱՐՎԵՆ ՔԵԶ ՀԵՏ/

Սելավի, որոշ աստվածաբանների կարծիքով էս խոսքերի փիլիսոփայության իմաստն էն ա, որ ինքը ոչ թե ակնկալում ա պասիվություն՝ մի վարվիր այնպես....., այլ ակտիվության մղում՝ վարվի՛ր այնպես.....։ Այսինքն ըստ իրանց քո տարբերակը հավասար ա «ես քեզ վատություն չեմ անում, բայց լավություն էլ չեմ անում»։ Իսկ մյուս տարբերակը հավասար ա «ես քեզ վատության փոխարեն լավություն եմ անում։ Հնարավորությանս սահմաններում դիմացինիս ակտիվորեն լավություն անել»։ Իսկ թե էտ «լավ»-ն ու «վատ»-ը ինչ ա, էտ արդեն ուրիշ հարց ա։ Օրինակ ըստ աստվածաշնչի կրոնական համոզմունքները չկիսովղ հարազատին քարերով ծեծելով տանջամահ անելը «լավ» բան ա։

[Սելավի]

Մի գուցե Jarre, չեմ վիճում, որովհետև ես չգիտեմ աստվածաբանների կարծիքը, բայց ին գիտակցությունը ինձ հուշում է, որ առաջի դեպքում, կոպիտ ասած ասում է, դու քո դիմացինի վզին փաթաթի այն, ինչը քո գիտակցությամբ լավ բան է, դրական է: Այսինքը քեզ դրթում է որ դու քո հասկացած լավի և դրականի չափանիշներով առաջնորդվես, (քո ասած ակտիվ լինես) չիմանալով դիմացինիդ գիտակցության կամ նախասիրության չափանիշները:
Երկրորդ տարբերակի դեպքում, այն ինչը դու վատ բան էս համարում, բացասական. ասում է, մի փաթաթիր դիմացինիդ վզին: Այսինքը, կրկին քո գիտակցությամբ ինչը որ քեզ համար վատ բան է, բացասական է, անկախ նրանից դիմացինի չափանիշով դա բացասական է թե դրական, մի փաթաթիր դա իր վզին: Մի խոսքով, հարգիր դիմացինիդ գիտակցական չեզոքությունը:
Ես այսպես եմ կարծում, մի գուցէ շատ ավելի խորը շերտեր կան այս ասացվածքի մեջ, որը դեռ ես չեմ հասկանում: Մի գուցե աստվածաբանները ճիշտ են, և ավելին գիտեն այս փիլիսոփայական մտքի մասին, քան մենք կարողանում ենք վերլուծել:

[Ուլուանա]

Սելավի, ինձ թվում է՝ էդ «վարվիր»–ի ու «մի վարվիր»–ի միջև նման հակասությունները զուտ բառերից կառչելու հետևանք են։ Համենայնդեպս, ես էդ խոսքը հասկանում եմ շատ ավելի լայն, գլոբալ իմաստով, այսինքն՝ էն ակնհայտ բացասական բաները, որ բոլոր մարդկանց համար էլ տհաճ են, վնասակար են, մի արա, իսկ էն ակնհայտ դրական բաները, որոնցից ցանկացած մարդ էլ իրեն լավ է զգում, օգտակար է, արա։ Մնացած՝ ավելի մանր հարցերում, երբ նախասիրությունների, բնավորությունների ու ճաշակների տարբերության հարց կարող է լինել, բնականաբար, չպիտի առաջնորդվես զուտ քո անձնական վերաբերմունքով, ճաշակով ու խառնվածքով, այլ ամեն մարդու նկատմամբ անհատական վերաբերմունք ցուցաբերես։
Իսկապես չեմ հասկանում էս պարզ խոսքն էսքան անտեղի բարդացնելու ու մեջը հակասություններ պեղելու իմաստը։

[Stranger_Friend]

Երկու իմաստով կարելի է հասկանալ այս ասացվածքը.
Աստվածաշնչում ինչքանով տեղյակ եմ գրված է բարություն անելու իմաստով, այսինքն՝ օգնի՛ր կարիքավորին, ձե՛ռք մեկնիր ընկածին, լավությո՛ւն արա.. ընդհանուր իմաստներով, բարություն քարոզելու համար է ասված և կարծում եմ ճիշտ կլինի երեխաների դաստիրակության մեջ կիրառել, ամրապնդել նրա մեջ.
Երկրորդը դա բառացի իմաստն է՝ տուր այն, ինչ ուզում ես ստանալ: Օրինակ՝ եթե ուզում ես դիմացինդ կիսվի որևէ գաղտնիքով, ինքդ առաջինը քո գաղտնիքներից պատմիր նրան, եթե ուզում ես լավ նվեր ստանալ ծննդյանդ օրը, դու մյուսի տարեդարձին շքեզ նվեր տուր: Սա <<ժամանակակից>> տարբերակն է և չարժե միշտ կիրառել կարծում եմ, որովհետև ինչպես նշվեց վերևում՝ տարբեր մարդիկ, տարբեր ճաշակներ, նախասիրություններ, ուղեղներ....