"Նաև"… իսկ կա՞ն դրույթներ որոնք բարոյականության դրույթների մաս չեն կազմում… իսկ եթե կան այդպիսիններ, ապա որո՞նք են առաջնայինը, բարոյականը՞ թե կրոնականը… կարելի է ենթադրել որ բարոյական կանոնները մեկը-մեկի համապատասխանում են կրոնական դրույթներին, ապա ի՞նչ կարիք կա դիմել Մաթեոսին կամ Ղուկասի…ars83-ի խոսքերից
Մաթեոսն ու Ղուկասը մեզ համար են հեղինակություններ, իսկ մնացած աշխարհի համար նրանք էական ազդեցություն չունեն, մինչդեռ բարոյական արժեքները միմյանցից համարյա չեն տարբերվում, հատկապես խնդրո առարկա կանոնը…
իմ արգումենտը կայանում է նրանում որ բարոյական արժեքները կրոնի հետ չունի այնպիսի առնչություն որպիսին ներկայացվում է… ես կասեի ժամանակավրեպ է բարոյական նորմերն ավետարանով մեկնաբանելը, նույնիսկ ապակողմնորոշիչ
երբ սուրբը հեռանում է կյանքից, նրա ձեռքից այդ հնարավորությունը արդեն խլված է… աստծո կողմից… և փաստորեն նա չի կարող օգնել մարդկությանը, որովհետև մեռած է… ուստի դրախտում նա իրեն կզգա ինչպես դժոխքում՝ անզոր… ուրեմն սրբի համար դրախտը երկրային կյանքն է որն իհարկե հավերժ չէ… սրանից կարելի է եզրակացնել որ դրախտը լավ մարդու համար չի, որովհետև լավ մարդը սիրում է կյանքն ու մարդկանց օգնել, որը դրախտում հնարավոր չէ… իսկ ստամբակներն ու սրիկաներն այնուամենայնիվ կարող են օգտվել այդ բարիքներից ապաշխարհելով… բա հիմա ի՞նչ անենք…Հիանալի հարց էր:Ոչ, չի իմաստազրկվի (հուսով եմ): Այս հարցը սերտորեն կապված է դրախտի և դժողքի մասին պատկերացումների հետ: Որոշ քրիստոնեական հոսանքներում նկատել եմ, որ դրախտի մասին պատկերացումն այն պիսին է, որ դա մի վայր է, որտեղ մարդիկ հանգստանում են իրենց հոգսերից, ուրախ-ուրախ երգում և ծառայություններ ընդունում հրեշտակներից: Մինչդեռ, առաջին անգամ քրիստոնեական սրբերի մասին մի գիրք կարդալիս հանդիպեցի այսպիսի մտքի (վերաձևակերպումն իմն է). «Սրբի համար մեծագույն վարձատրությունը և բավականությունը հանդիսանում է ուրիշների մասին հոգալու, ծառայություն մատուցելու մեջ: Դրանով էլ հենց զբաղվում են (կամ ձգտում են զբաղվել) սրբերը երկրային կյանքի ժամանակ: Ուստի, տարօրինակ կլինի, եթե Աստված խլի նրանցից այդ հնարավորությունը դրախտում, զրկի այդ ուրախությունից»: Իրոք, եթե բարեգործությունը, ուրիշին ծառայություն մատուցելը մարդու բնույթն է, նրա կյանքի իմաստը, ապա դժվար է պատկերացնել, որ նա կարող է երջանիկ լինել և իրեն լավ զգալ, եթե զրկված լինի այն իրագործելու հնարավորությունից, միայն նստի և սպասի, որ իրեն ծառայեն:
Այսինքն՝ այն «վարձքը», որն ակնկալում է քրիստոնյա սուրբը, ինչքանով հասկանում եմ, իր սրբակյաց գործերում հավիտենորեն հարատևելու մեջ է կայանում:
Դիմացինիդ հետ վարվիր այնպես, ինչպես կցանկանայիր, որ քեզ հետ վարվեին ավելի բարոյական ծագում ունի քան կրոնական որը ժամանակի ընթացքում յուրացվել է կրոնի կողմից, քանի որ դրա վարձքին մարդիկ սպասում են երկրային կյանքում
Մեջբերել
Էջանիշներ