Requiem Missa Pro Defunctis: Четыре минуты Джека Догерти

[impression]

Հա, ու մեկ էլ՝ փոքրիկ նշում, չնայած գիտեմ, որ հակասության ու կոնֆլիկտների կարող է բերել, բայց եթե որոշել եմ ազնիվ բան գրել, ապա կասեմ մինչև վերջ:
Հիմա կարող եմ ասել, որ վիրավորվածությանս զգացողությունը հաղթահարել եմ «Фиолетовая Ведьма»-իս նկատմամբ: Վիպակը ես սկսել եմ գրել Անիի համար (CactuSoul), բանակից առաջին հատվածները հեռախոսով նրա համար եմ կարդացել, ու հիմա ցանկանում եմ, որ այդպես էլ մնա: Այն ամենի համար, ինչ եղել է: Այո, մարդիկ փոխվում են, վերաբերմունքները փոխվում են, վերադարձի ճանապարհ չկա, նամանավանդ կամուրջները վառելուց հետո, մեր ռելսերը քանդել են ու փոխարենը մայրուղի են կառուցել՝ այդ ամենը հասկանում եմ: Բայց թող պարզ լինի, որ սա մեղադրական խոսք չի, վիրավորանքից ծնված բան չի: Չէի ուզի, որ կարդացող մարդիկ տրամադրվեին ա-լյա «խեղճ տղան, անսիրտ աղջիկը»: Ռեքվիեմը բնավ դրա մասին չի: Սա իմ վրիժառությունը չի: Ու ոչ էլ հաշտության առաջարկ: Ինքս ինձ ներելու, ուրիշներին ներելու, ուրիշների ներմանն արժանանալու փորձ: Ի վերջո, ես ուրիշ բան չեմ էլ ուզել երբևէ:

զգացել էի, հենց առաջին մասում, դրա համար ասեցի՝ անընդհատ քեզ էի տեսնում, ուղղակի էլ չխորացա, թե քեզ ու էլ ում

իսկ էն սիքսթի նայնն էլ մտածեցի՝ ես մի տեղ սենց բան կարդացել եմ, բայց չէի ջոկել, որ լսել էի իրականում