Երբեմն ստեղծագործությունը, հատկապես եթե հաջողված է, կարող է մի յուրատեսակ արդարացում լինել հեղինակի համար, մի երևույթ, որով բուն խնդիրը ճզմում ես, անտեսում՝ վեր հանելով դրա արդյունքում ստեղծված գեղեցկությունը: Դեպքերի մեծ մասում այդ ստեղծագործությունները բանաստեղծություն են:
Լուծված կամ լուծման ենթակա խնդիրներից նույնպես կարող են ծնվել գեղեցիկ ստեղծագործություններ, ոչ այնքան «ինտենսիվ», ինչքան չլուծվածների դեպքում, բայց կարող են: Ու եթե լինում են, մեծ մասամբ հանճարեղ են ստացվում: Մնում է որոշել՝ սեփական կյա՞նքն է ավելի կարևոր (խնդրի լուծումը), թե՞ մարդկանց (այդ թվում և քեզ) մատուցվող հերթական գեղեցկությունը (չլուծված խնդրի արդյունքում):
Թաքնվելով ստեղծածիդ ետևում՝ ասում ես. «Սա եմ ես, ահա, տեսե՛ք, ես վատն եմ, շատ վատը, քարկոծե՛ք ինձ, պաշտե՛ք կամ անտարբեր եղեք, միևնույն է. ոչինչ փոխել չեմ կարող»: Իսկ իրականում մտքումդ արդեն հրճվում ես ու կանխավայելում գովեստի խոսքերը, որ վստահաբար շռայլվելու են շատերի կողմից:
…
Լավ, չշարունակեմ: Փիլիսոփայելն ինձ մոտ այնքան էլ լավ չի ստացվում, հատկապես բառերով:
Մեջբերել
Էջանիշներ