Հարգելի Արևածագ, կարդացի գրառմանդ մեջ «գրականագիտությունը իմ սիրած գործերից չէ»: Ուզում եմ արդարացնել իմ մասնագիտությունը. գրականագիտության մասին բացասական վերաբերմունքի պատճառը մեր հայ գրականագիտությունն է, այսինքն գրականագիտության բացակայությունը, երբ լուրջ գիտական ուսումնասիրությունների փոխարեն վերլուծական շարադրություներ են գրում: Իրականում գրականագիտությունը ավելի կարևոր նպատակներ ունի: Գրականագետը պետք է պիեսներ ուսումնասիրելիս խնդիր չունենա որևէ դրամատուրգի հոգու նուրբ թրթիռների տվայտանքների աշխարհը բացահայտել… Միայն նրանից, թե որ թվին է գրվել տվյալ պիեսը, ինչ հաջողություններ ունեցել, ինչի մասին է, և նման բաներով կարելի է բացահայտել, այն հասարակությունը, ով ընթերցում է այդ պիեսը, դիտում է բեմադրությունը՝ նրանց տեսակը, ինչ են սիրում, ինչպես են սիրում, ինչպես են մտածում, ինչպես շփվել իրենց հետ: Քանի որ զգացել եմ Ձեր ջերմ վերաբերմունքը ռուս գրականության հետ, ի դեպ ես էլ եմ շատ սիրում, կարծում եմ ռուս գրականագիտության հետ էլ ծանոթ եք, ոչ մի անկապ վերլուծություն, մարդկության, հաարակության զարգացման օրինաչափություններին են վերաբերվում ռուս գրականագետների ուսունասիրությունները, մենք պարզապես կաղում ենք… Այնպես որ մի ատեք գրականագետերին, մեր գործն այնքան էլ անպիտան չէ, ու եթե լուրջ ես վերաբերվում գործին, ախմախ զեղումներով լի պոետիկ գրվածքների փոխարեն փորձում ես ինչ-որ էական, պիտանի բան գտնել գեղարվեստական ստեղծագործության մեջ, նաև շատ հետաքրքիր գործ է:
Որպես մարդկային հասարակության էությունը բացահայտող լավագույն գրականագիտական երկեր՝ կարող եմ առաձնացնել Բախտինի «Ֆրանսուա Ռաբլեի ստեղծագործությունը», Պրոպպի բանահյուսագիտական ուսումնասիրությունները: Ուսպենսկու «Կոմպոզիցիայի պոետիկան» լավագույն ձեռնարկ կարող է լինել ստեղծագործողի համար, այնպիսի հետաքրքիր բացահայտումներ է անում՝ հիմնականում իկոնաների ու Տոլստոյի «Պատերազմի» օրինակով:
Մեջբերել
:
Peace-ի խոսքերից
Էջանիշներ