Անկեղծությունը ինձ համար դա չի: Անկեղծությունը էն կլիներ, եթե գրքում լինեին էսպիսի տողեր. «Դե լավ, ժողովուրդ ջան, արդեն տակս եմ անում, գնամ զուգարան գամ ու էս մի աննասուն գլուխն էլ գրեմ-պրծնեմ, մեկ ա՝ ինչ էլ գրեմ՝ հրատարակչությունը լիքը փող ա տալու»
:
Եր, անկեղծության հականիշը էն չի, որ ինչ-որ գրող գիտի, որ X գաղափարը սխալ է, բայց շարունակում է էդ գաղափարը պրոպագանդել, օրինակ: Անկեղծության հակառակն ինձ համար էն է, որ գրողը հաստատ գիտի, որ անհնար է, օրինակ, մթությունը սև ու փափուկ թավիշի նման փաթաթել վրան ու անհետանալ գիշերվա գրկում (հենց նոր էի կարդում
), բայց գրում է՝ ընթերցողին գեղագիտական հաճույք պատճառելու համար: Վան Գոգի «Աստղազարդ գիշերն» էլ ընդհանրապես անկեղծ չի. ինքը հաստատ ոչ էդպիսին է տեսել էդ երկինքը (ֆիզիոլոգիապես անհնար է), ոչ էլ, մանավանդ, էդ երկինքն էդպիսին էր. բայց ինքը «կեղծել» է իրական երկինքը՝
ստեղծագործելու համար: Անկեղծը, իրականը, վստահելին, ապացուցելին հազարից մեկ են այնքան լավը, ինչքան հորինվածն ու անիրականը:
Հայկօ-ի խոսքերից
, բայց ես կարամ նույնը բանը փորձեմ անեմ, առանց զգալու վերը նշվածները, ու իմ կարծիքով ես ավելի հաջող ու քեզ հասանելի ու ուրիշին հարազատ գործ կստեղծեմ եթե զգացած լինեմ էտ ամեն ինչը, այսինքն ԱՆԿԵՂԾ լինեմ:
, մթությունը հաստատ հնարավոր է սև ու փափուկ թավիշի նման փաթաթել վրան ու անհետանալ գիշերվա գրկում, 100 տոկոս հնարավոր է
Մեջբերել
: Հենց նույնիսկ պատմության ամենաչնչին դետալը փոխում ես, միանգամից դառնում ես ոչ անկեղծ քո ընթերցողի նկատմամբ: Յա տակ դումայու 
:
Էջանիշներ