Բարեկամ, դեռ ոչ մեկը մենակ «զգալով» չի կարողացել ֆորմատով գրի)))))))) ֆորմատը մարդկային բնությունից բխող բան չի, ինքն արվեստի, կարելի ա ասել, կաղապար ա: Ու ինչքան էլ ճիշտ քեզ վերարտադրես, եթե ֆորմատին չես տիրապետում, ոչ մի բան էլ չի ծնվի: Մյուս կողմից՝ եթե մարդը տիրապետում ա ֆորմատին, ապա քո համար ավելի հեշտ կլինի տեսնել՝ իրա գրածը junk ա, թե ինչ որ նորմալ բան: Իսկ կարդալ ինչ-որ (կներեք արտահայտությանս համար, ֆորմատն եմ բնութագրում, ոչ թե ստեղծագործության արժեքը) хрень, ու սկսել գուշակել, թե ինչի մասին ա էդ хрень-ը, նամանավանդ եթե պատկերացում չունես, թե ինչ ա սովորաբար ի նկատի ունենում էդ հեղինակը, մի փոքր լուրջ չի: Էդ хрень-ի ֆոնի վրա են ծնվում բազմաթիվ 14-17 տարեկան կոելիոների ֆանատկաների նման պարունակության ստեղծագործությունները (իմպրովիզ, բովանդակության իսպառ բացակայության պայմաններում).Բարեկամ-ի խոսքերից
չէ, էդքան էլ տենց չի. երբ կա բովանդակություն, երբ բովանդակություն իսկապես կա, ու մարդը զգում ա որ պիտի գրի, բավական ա ճիշտ վերարտադրի, ֆորմատն ինքնին ծնվելու ա: Իսկ մարդ կա, օրինակ, բովանդակություն չունի, բայց տիրապետում ա այսպես կոչված ֆորմատներին, ու ստեղծվում ա լիքը junk
Եթե ես աղջկա նիկով գրանցվեի ու նման աշխատանք դնեի, լիքը մարդիկ կհայտնվեին (կասկածում եմ՝ նույն մարդիկ, ովքեր այս թեմայում են այդքան պաշտպանական դիրք գրավել), որ կսկսեին գովերգել ինձ (մի քանի կիսախորհրդավոր նկար էլ դնեի՝ ուրիշ մարդիկ էլ կմիանային), և այլն, բլա բլա բլա: Պրակտիկ օրինակն աչքիս առաջ է: Հա, բայց եթե ինձ հարցնեն, արդյո՞ք սա ստեղծագործություն է, ես կասեմ՝ ո՛չ: Ես չեմ ստեղծագործել: Ես գիտեի, թե ինչ բառերն ինչ էմոցիոնալ պատկեր են ստեղծում, բռնեցի խառնեցի իրար, բայց իրականում ոչինչ չէի ուզում ասած լինել ու ոչինչ էլ չասեցի:Երբ դու փշրեցիր իմ սիրտը, հետո վերցրեցիր բեկորները, ու նրանք ածելիի պես սուր էին: Ու դու սկսեցիր դրանք խրել մարմնիս վերքերի մեջ, խորացնելով, պայթեցնելով թարախապալարները, որոնք մնացել էին քո համբույրներից: Ու թարախախառն գինին ծորում էր իմ վրայով, ու դու ասում էիր, որ ես գեղեցիկ եմ այդպիսին: Ու դու համբուրում էիր իմ վերքերը, հետո վերցրեցիր փշալարե վզնոց ու սկսեցիր ձգել, ու ես խեղդվում էի, խեղդվում էի քո գրկում, քո համբույրներից, վարդի փշերից, որ ավելի ու ավելի խորն էին խրվում իմ էության մեջ: Բայց դու դաժան էիր ու անգութ, չէիր լսում իմ սրտաճմլիկ մորմոքներ ու թախանձախառը ճիչերը, ազատություն չէիր տալիս իմ կոսմոգոնիկ էության աստրալ արտապատկերման վերամարմնավորմանը:
Ու մեր սերն այդպես էլ մնաց իմ անշունչ ու կապտած դիակի վրա՝ շաղախված թարախով, սերմնահեղուկով ու գինով: Իսկ փշալարե վզնոցը ծաղկեց գարնանը:
Ու, կասկածում եմ՝ դուք ոչինչ էլ չեք հասկանա: Ու ինչ-որ մեկն էլ մի օր կպնդի, որ սա իմ լավագույն ստեղծագործությունն է
Մեջբերել
Էջանիշներ