Ամեն մարդ կարո՞ղ է ներել

[Աբելյան]

ԱՒԵՏԱՐԱՆ ԸՍՏ ՄԱՏԹԵՈՍԻ 6, 14-15

ամեն մարդ չի, որ կարա ների, բայց բոլորն էլ պարտավոր են ներել (եթե ուզում են, որ իրանք էլ ներվեն)

[StrangeLittleGirl]

Նիգգա, դա ավելի շուտ Մատթ. 6:14-15-ի քո ձևակերպումն էր

Իրականում հետևյալ տեսքն ունի. «Այո՛, եթե դուք մարդկանց ներեք իրենց հանցանքները, ձեր երկրնավոր Հայրն էլ ձեզ կների: Իսկ եթե դուք մարդկանց չներեք իրենց հանցանքները, ձեր Հայրն էլ ձե՛զ չի ների ձեր հանցանքները»:

[Amaru]

եթե ներեմ, կներեմ առանց ետ նայելու, բայց ինձ հասցված վիրավորանքը չեմ մոռանա, միշտ էլ հետքը մնում ա…

էս հարցի շուրջ մեր հոգեբանների կարծիքն եմ կարդալ ուզում

[devil]

Ամեն մարդ կարող է ներել, սակայն ներելու համար պետք է սիրել, սիրել այդ բառի բուն իմաստով: Մեր սերն ընդամենը գործարք է. մենք մի բան տալիս ենք, բայց անպայման դրա դիմաց սպասում ենք հատուցում /սա միայն նյութականին չի վերաբերում/: Սակայն Քրիստոսը, Բուդդան այլ կերպ են սիրել. նրանց համար սերը գործարք չի եղել, այլ կեցութաձև, հոգեվիճակ, ապրելու համար անհրաժեշտ և բավարար պայման: Փորձեք սիրել և կհասկանաք, որ ներելը շաաատ հեշտ է.... "Աստված սերն է"...
Եվ անպայման հիշեք. մի դատեք, որ չդատվեք, քանի որ ինչպես որ դուք դատեք, նույն կերպ էլ ձեզ են դատելու:
Նաև հիշեք, որ մենք անսխալական չենք. հիշեք այս բացարձակ ճշմարտությունը. ինչու եղբորդ աչքի միջի շյուղը տեսնում ես, իսկ քո աչքի գերանը` ոչ: Նախ քո աչքի գերանը հանիր, նոր փորձիր եղբորդ օգնել աչքից շյուղը հանելիս:

[Mari]

Ասում են, ուժեղ է նա, ով կարողանում է ներել: Իմ ուժեղությունը շատ հաճախ անինքնասիրության դուռն է թակում: Այդ ժամանակ ինքս ինձ չեմ կարողանում ներել: Իսկ որպես այդ հարցում մեծ փորձ ունեցող մեկը, ասեմ, որ դրանից ավելի սարսափելի բան չկա:
Ներում եմ բոլորին, ներում ամեն ինչ/Թերևս մինչև այժմ գործած արարքները/: Իսկ արի ու տես, որ դիմացինս գնահատում է դա որպես բնական երևույթ, և կրկնում իր արարքը: Չգիտեմ՝ ինչու եմ ներում: Դա ստացվում է ինքստինքյան: Բացատրեմ՝ երբ դիմացինս այնպիսի արարք է թույլ տալիս, որը ինձ համար անընդունելի է, ապա կարող եմ թողնել-հեռանալ: Իսկ երբ նա օգնության խնդրանքով մեկ բառ անգամ ինձ ասի՝ կվազեմ/սկի 1-03-ը այդքան արագ տեղ չի հասնի/: Ու արի ու տես, որ չեմ էլ փոշմանում, որ օգնության եմ հասել, կամ ինձնից կախված ամեն ինչ արել եմ: Բայց այս ամենից հետո էլ ասեմ, որ մինչև կոկորդս կուշտ եմ արդեն, ու խուսափում եմ բոլորից, մի տեսակ ինքնամփոփ եմ դարձել, խուսափում եմ շփումներից, որպեսզի ապահովագրեմ ինձ անկանխատեսելի հարվածներից: Չեմ հոգնել ներելուց, ես դեռ ուժեղ եմ, ուղղակի իմ ուժեղությունը երբեմն անինքնասիրության դուռն է թակում...