Շինարարի, Վահիկի և Բարեկամի համատեղ պատմվածքը

[Շինարար]

-Գրողը տանի, ի՞նչ ես ուզում,- հարցրեց կինը:
-Ոչինչ էլ չեմ ուզում, ո՞վ բան ասաց,- պատասխանեց ամուսինը:
-Ի՞նչ ես ուզում,- դողաց կինը:
-Ո՞վ քեզ բան ասաց,- վրդովվեց ամուսինը:
Կինը հեկեկաց:
-Ուզում եմ՝ գամ տուն ու զգամ, որ տուն եմ եկել,- զգաց, որ հիմարություն է ասում:
-Ես ընդամենը հարցրեցի, թե ո՞նց անցավ աշխատանքային օրդ:
-Ուզում եմ զգալ, որ տուն եմ եկել,- չիմանալով, թե ինչ ասի՝ նորվա հիմարությունը կրկնեց,- տանը գործից չեմ ուզում խոսել,- իբր ասածը բացատրեց:
-Բան չեմ խոսում, ասում ես՝ չես խոսում, խոսում եմ, ասում ես՝ սխալ ես խոսում, լռում եմ, սխալ եմ լռում, խոսում եմ, սխալ եմ խոսում,- նորից սկսեց դողալ կինը,- սխալ եմ ժպտում, սխալ եմ քայլում, սխալ եմ սպասում,- նորից հեկեկաց կինը:
-Սխալ ես ժպտում, այո, ժպտում ես, իսկ ներսից, զգում եմ, լարված ես:
-Ախր, ինքս էլ չգիտեմ՝ ինչ ես ուզում,- հեկեկալով, ներսից ու դրսից լարված ճիշտ ժպտաց կինը,- ի՞նչ ես ուզում: Գործի տեղը խնդիրնե՞ր կան,- սխալ հարցրեց կինը:
-Գործից չեմ ուզում խոսել,- դե ինչ խոսեր, ոչ մի խնդիր էլ չկար: Ոչինչ էլ չկար: Ինքն էլ ոչինչ չէր հասկանում: Ինչ որ բան այն չէր: Դա հաստատ էր, ու դա իր պատճառով չէր: Վստահ էր դրանում: Ինքն ամեն ինչ այնպես էր անում: Իսկ թե ինչ չէր այնպես անում կինը, չգիտեր: Երևի ամեն ինչ այնպես չէր անում:
-Փոշմանե՞լ ես, որ ամուսնացել ենք,- նորից կինն ասաց այն, ինչ պետք չէր:
-Տեսնու՞մ ես, դու ես մեղավոր:
-Լավ, ես եմ մեղավոր: Ինչու՞մ եմ մեղավոր: Մեղավոր եմ, ընդունում եմ, գրողը տանի,- ճչաց կինը,- մեղավոր եմ, բայց ինչու՞մ, ինչու՞մ է իմ մեղքը,- շշնջաց կինը:
-Ես դուրս եմ գալիս: Գնում եմ բակ՝ տղերքի հետ բլոտ խաղալու:
-Ինձ չե՞ս սիրում…
Ամուսինը դուրս եկավ, իբր հարցը չլսեց: Իհարկե սիրում էր: Խենթի պես էր սիրում: Ուղղակի չցանկացավ պատասխանել: Եթե պատասխաներ, պիտի ասեր՝ այդ դու չես ինձ սիրում: Պիտի ասեր վստահ՝ նույնքան վստահ իմանալով, որ այդպես չէ: Նախընտրեց պարզապես չլսել: