Նախնական գրառումը՝ այստեղ:
Նորից վերադարձանք անկախ կինոյինիհարկե, ուրիշ բլոգում, ուրիշ ժամանակ: Այս անգամ խոսքը դերասան ու ռեժիսոր Վինսենտ Գելլոյի 2003 թվականի «Դարչնագույն Ճագարը» ("The Brown Bunny") արտհաուսային աշխատանքի մասին է, որը Կաննի նույն տարվա փառատոնում աղմուկ բարձրացրեց՝ հիմնականում սեռական բնույթի բացահայտ պատկերների պատճառով:
Բայց դա չէր, որ պատճառ դարձավ, որ ես իմանամ ֆիլմի մասին, առավել ևս՝ դիտեմ այն:
Ֆիլմի սաունդտրեկում օգտագործվել է Ջեքսոն Սի Ֆրանկի «Milk and Honey» երգը (երկու գրառում առաջ այն օրվա երաժշտությունն էր): Բավականաչափ պատճառ է ֆիլմը դիտելու համար, այդպես չէ՞: Չնայած որ ես միշտ սկեպտիկ եմ վերաբերվում ֆիլմերին, որոնց ռեժիսորը, պրոդյուսերը, սցենարիստն ու գլխավոր դերակատարը նույն մարդն է:
«Դարչնագույն Ճագարը» ֆիլմը պատմում է ծանր հոգեբանական հարված տարած մոտոցիկլավարի մասին, ով ճանապարհորդում է երկրով մեկ: Ընթացքում աստիճանաբար բացահայտվում է, թե ինչ է նրան հետապնդում: Եթե ձեզ հետաքրքիր է, ապա կասեմ՝ ֆիլմի կուլմինացիոն պահում իսկապես ցուցադրվում է օրալ սեքսի բացահայտ, կարելի է ասել՝ պոռնոգրաֆիկ տեսարան դերասանուհի Քլոե Սեվինյիի ու Վինսենտի միջև:
Կինոքննադատ Ռոջեր Էբերթը «Դարչնագույն Ճագարն» անվանեց «վատագույն ֆիլմ, որը երբևէ ներկայացվել է Կաննի կինոփառատոնին»:
Ծանոթ լինելով արտհաուսի տարբեր տարօրինակություններին վերջին հիսուն տարվա մեջ, Էբերթի ու շատ ուրիշների ռեակցիան պետք է առնվազն որպես երկերեսանի որակել: Մի կողմից՝ սահմանները ջնջելը հենց արտհաուսի նպատակներից մեկն է: Մյուս կողմից՝ պարզապես անցել է սկանդալայնության մոդան, որ այդքան ուժեղ էր հիսունական-վաթսունականներին:
Էնդի Վարհոլի 1964 թվականի «Blow Job» ֆիլմը նույնպես համարվում է արտհաուսային աշխատանք: Աղմկահարույց, հայտնի, սկանդալային: Ի՞նչ է այն պատկերում իր 35 րոպեանոց տևողության ընթացքում. տղամարդու դեմք, ում մինետ են անում (իսկապես, չի իմիտացված, ըստ Վարհոլի՝ հինգ տարբեր տղաներ): Ու ուրիշ ոչինչ: Ռեժիսորը երկու տարուց սիքուել նկարահանեց՝ «Eating Too Fast»: Այս անգամ՝ 67 րոպե տևողությամբ, գունավոր ու շարժվող տեսախցիկով: Այո, ու խնձորով: Ու դերասանն է ուրիշ: Իհարկե, կարող եք ասել, որ Վարհոլի աշխատանքները շատ սուբյեկտիվ եմ ներկայացրել, քանի որ նրան տանել չեմ կարողանում (Էնդիի «Փող աշխատելն արվեստ է, ու աշխատելն էլ է արվեստ, ու լավ բիզնեսն ամենալավ արվեստն է» փիլիսոփայությունն էլ կարող է դրա մեջ իր մասն ունենալ), տանել չեմ կարողանում փոփ-արթն իր բոլոր դրսևորումներով: Միակ բանը, որ կարող եմ ասել այդ կապակցությամբ՝ դիտեք Վարհոլի ֆիլմերը, դիտեք «Դարչնագույն Ճագարը»: Վերջինս գոնե ամբողջական կոնցեպցիա է պարունակում, այլ կերպ ասած՝ ինձ, որպես դիտողի, հետաքրքրող ասելիք ունի: Միգուցե և ոչ ամենախելացի ասելիքը, բայց այն բավականաչափ է, որ ցույց տա մինետի տեսարանի վրա հասարակայնության կենտրոնանալու աբսուրդ լինելը:
Մեջբերել
էդ ամբողջ կինոյի միակ սկանդալայինի ձգտող բանը մինետի տեսարանն ա: Որ մարդկանց ուշադրությունը միանգամից սևեռեց վրան:
Rhayader-ի խոսքերից
Էջանիշներ