Անեկդոտներ կովկասցիների մասին

[*e}|{uka*]

Հանդիպում են երկու վրացի :Մեկը մյուսին.
-Հլը լսի Վանո, էրեկ տուն եմ գալիս, խաչապուրի, նայում եմ կնիկս պառկած ա, խաչապուրի, ուրիշ վրացու հետ, խաչապուրի: Վերցրի կնգաս, խաչապուրի, սպանեցի, խաչապուրի:
-Հը՞ ... Գոգի, բա խաչապուրին ի՞նչ կապ ունի:
-Վանո, դե ռուսների մոտ «բլին», մեր մոտ խաչապուրի, վա՜յ:


Վրացին ծովում լողալիս հանկարծ սկսում է խեղդվել: Տեսնում է ափով ռուս մի մարդ է անցնում//թե ոնց ա հասկանում որ ռուս ա, լավ // Բայց վրացին չի հիշում ռուսերեն ոնց պետք է օգնություն կանչի ու գոռում ա.
-Է՜յ փասլուշա՞յ, փասլեդնիյ ռազ կուփայուս, աբիդնը դա...

[Գաղթական]

Հայն ու վրացին գնացքի նույն կուպեում են..
իրարից անկախ կուպեում տեղավորվում են նաև ռուսներ՝ մի տատիկ ու ջահել աղջիկ..
նստած իրար են նայում..
հանկարծ գնացքը մտնում է թունել..
թունելում՝ իրար հաջորդող ձայներ՝ պաչիկի ու ապտակի..
հերթով մտածում են.
տատիկ - էս նիգաձյայները լրիվ են ամոթ-աբուռը կորցրել հա.. լավա գոնե էս հիմիկվա ջահելության մեջ մի քիչ նամուս կա.. մալադեց մեր աղջկան, որ պաչողին ապտակեց..
ջահել աղջիկը - այ քեզ բան.. անունով էլ կովկասցի են.. ես էստեղ նստած, իրանք տատիկին են պաչում.. լավա՝ տատին էլ սրտիցս չափալաղեց..
վրացին - ու միշտ ըսենցա է.. Հայը կայֆավատ ըլնի, չափալաղն էլ ես ուտեմ..
Հայը - ուշադիր ըլնեմ, որ հաջորդ թունելում էլ էս տուտուցի բերնին հարմարացնեմ..

[Ռուֆուս]

Էս մեկը շա՜տ լավն ա

Վրացական դպրոցում ռուսերենի դաս ա.
- Ռեբյատա, զնաչիտ ռուսկի յազիկ օչեն սլոժնի յազիկ: Նապռիմեռ. Նասծյա էտը ժենսկոյի իմյա, ա նենասծյա՝ պլախայա պագոդա

© MWMS

[Monk]

Եզդին ասում է. «Արա էս հայերը Բաքուն սարքին տվին ադրբեջանցիներին, Թիֆլիսը սարքին տվին վրացիներին, բա Երևանն ինչի՞ չեն տալիս մեզ»:

[Էլիզե]

Վրացին sms ա գրում.
-Дарагои падруг Наташ, ат куда ти узнал, што я не рускый?

[*e}|{uka*]

Երկու վրացի` կոստյում ու գալստուկ հագած, ինամարկայով գնում են: Փողոցում շոգ ա, շատ շոգ ա... 40 աստիճան, մեքենայի պատուհանները բարձրացրած են: Մեկը մյուսին ասում ա.
Է՜հ, Գոգի... արի պատուհանները իջացնենք հա՞ , շոգ ա:
-Չէէէէէէէէէէ՜, թող մտածեն կոնդիցիոներ ունենք:

Մեկը մտնում ա հարևան վրացու տուն:
-Բարև Գոգի, էտ ի՞նչ ես անում,- ու կլանված նայում ա, թե Գոգին ոնց ա դանակը սրում:
Գոգին լուռ ա:
-Գոգի՞ , բա Վանոն ու՞ր ա:
-Վանոն մեռել ա:
-Ո՞նց մեռել ա, ե՞րբ:
Գոգին գլխից մի մազ ա պոկում ու ստուգում ա դանակի սրությունը....
-Վաղը:

[*e}|{uka*]

Ջինա Լոլլոբրիջիդան գալիս է Թբիլիսի: Երեկո է, հյուրանոցում հանգստանում է: Դուռը թակում են: Բացում է դուռը, իսկ այն կողմում կանգնած է մի մազոտ վրացի՝ մեծ կեպկայով:
-Ջինաաաա՜՜՜՜՜՜՜.... ես հասարակ վրացի եմ, անունս էլ Գիվի է: Խոնարհվում եմ ձեր գեղեցկության առջև ու ցանկանում եմ ձեզ մատուցել մի համեստ նվեր: Խնդրում եմ ընդունեք այն, ինչպես հարգանքի նշան,- և գրպանից հանում է շատ շքեղ ադամանդե մի վզնոց:
Ջինան շփոթված է, բայց տեսնելով Գիվիի անկեղծ դեմքը, ընդունում է նվերը:
-Ասացե՛ք ինձ, խնդրում եմ, Գիվի, ինչպե՞ս կարող եմ շնորակալ լինել ձեզ:
- Այդ ի՞նչ եք ասում, Ջինա... ինձ ոչինչ պետք չէ... բայց... բայց խնդրում եմ, երբ ինքնաթիռ բարձրանալուց լինեք, ինձ ձեռքով արեք ու գոռացեք.«Գիվիիիիիիիիի՜, առայժմ»:
Եկավ մեկնելու օրը: Լոլլոբրիջիդան բարձրանում է ինքնաթիռ ու մեկ էլ հիշում է դժբախտ Գիվիին: Նայում է շուրջ բոլորը, փնտրելով ամբոխի մեջ նրան, ու բղավում.«Գիվիիիիիիիիի՜, առայժմ»:
Գիվին նայում է Ջինայի կողմը ու բարձրաձայն, որպեսզի լսեն բոլորը, պատասխանում է.
-Գնա, գնա... զզվցրիր:

[davidus]

Մոսկվայում վերելակի մեջ կանգնած են հայը, վրացին ու ադրբեջանցին: Հարկերից մեկում բացվում են վերելակի դռները, ներս են մտնում երկու ճապոնացի: Շփոթված նայում են էս երեքի դեմքին, հետո ճապոնացիներից մեկը մյուսի ականջին.
- Эти русские все на одно лицо.

[_Հրաչ_]

Վրացին Մոսկվայի ռեստորաններից մեկում կանչում է մատուցողուհուն.
- Դե՛վուշկա, պրինեսի վադա:
Մատուցողուհին.
- Не вода, а воды.
Մատուցողուհին բերում ա ջուրը, վրացին խմում ա ու.
-Սպասիբը, վկուսնայա վադի:
Մատուցողուհին.
- Не воды, а вода.
- Վաաա, տուպայա՞, շտո լի: Սամա նի զնայեշ, ա մնե ուչիշ:

[_Հրաչ_]

Երկու վրացի գնացքով գնում են Մոսկվա: Մեկը խաչբառ ա լրացնում: Մյուսին հարցնում ա.
- Պասլուշայ, Գիվի, ժենսկի պալավոյ օռգան, պյատ բուկվ:
Գիվին.
- Պա վեռծիկալի՞ իլի պա գարիզանտալի՞:
- Պա գարիզանտալի:
- Տոգդա նապիշի ռոծիկ:

[_Հրաչ_]

Քանի չեմ մոռացել, էս մեկն էլ պատմեմ:

Վրացին Մոսկվա շուկայում մրգեր ա վաճառում:
- Անանա՜ս, բանանա՜ս, անանա՜ս, բանանա՜ս...
Մի ռուս չի դիմանում, մոտենում ա ասում.
- Բանանաս չի, բանան ա:
Վրացին էլ՝
- Հասկացա: Անա՜ն, բանա՜ն, անա՜ն, բանա՜ն:

[_Հրաչ_]

Վրացական ռադիոն հայտարարում է. «Վրացի գիտնականների կողմից Թբիլիսի քաղաքից 500 մետր խորության տակ հայտնաբերվել են հեռախոսային մալուխներ: Գիտնականները հանգել են հետևության, որ 5000 տարի առաջ Վրաստանում եղել է մալուխային հեռախոսակապ»:
Մի քանի օր անց հայտարարում է հայկական ռադիոն. «Հայ գիտնականների կողմից Երևան քաղաքի տակ հեռախոսային մալուխներ չեն հայտնաբերվել: Գիտնականները հանգել են հետևության, որ 5000 տարի առաջ Հայաստանում չի եղել մալուխային հեռախոսակապ, քանի որ եղել է բջջային հեռախոսակապ»:

[_Հրաչ_]

Ֆրանսիայից հյուրեր են գնում Թբիլիսի, վրացիք լավ պատիվ են տալիս, վերջում էլ ֆրանսիացոնց ճանապարհելիս 3 ծանրոց են դնում, որպես նվեր. առաջինում՝ գինիներ, երկրորդում՝ պանիր, երրորդում՝ սուջուխ (չուչխել):
Ֆրանսիացիք նվերներով հեռանում են: Մի ամսից վրացոնց նամակ են գրում. «Հարգելիներս, անչափ շնորհակալ ենք նվերների համար, շատ անուշ գինի էր, շատ համեղ պանիր, մենակ թե էն մոմերը չկարողացանք վառել»:

[John]

Հայն ու վրացին ճաշի են հրավիրված հարուստ արաբի մոտ: Սեղանին թանկարժեք արծաթե սպասք է դրված: Վրացին հարմարեցնում է, մի գդալ դնում է գրպանը: Հայը տեսնում է, ուզում է ինքն էլ վերցնի, բայց արաբը իրեն է նայում: Հայը դիմում է արաբին.
- Սաիդ, ուզու՞մ ես ֆոկուս ցույց տամ
- Ցույց տուր
- Տես, վերցնում եմ գդալը, դնում եմ գրպանս, ֆոկու՜ս, մոկու՜ս, Գիվի, գդալը հանիր գրպանիցդ...

[aiverson]

կովկասցիներին չի վերաբերվում,բայց լավնա. Ուղակի գրեցի անեկդոտը հետո տեսա,որ պետքա կովկասցիների մասին լիներ

Հայը գնումա Ամերիկա տեսնումա մի տեղ հարսանիքա ասումա էս ովա ամուսնացել ասում են I don't know. Հաջորդ օրը մի տեղ տեսնումա թաղումա հարցնումա ովա մահացել ասում են I dont't know... Հայնել ասումա խեղճ I dont't know երեկ ամուսնացավ այսօր մեռավ.