Անեկդոտներ կովկասցիների մասին

[Գաղթական]

Հայն ու վրացին գնացքի նույն կուպեում են..
իրարից անկախ կուպեում տեղավորվում են նաև ռուսներ՝ մի տատիկ ու ջահել աղջիկ..
նստած իրար են նայում..
հանկարծ գնացքը մտնում է թունել..
թունելում՝ իրար հաջորդող ձայներ՝ պաչիկի ու ապտակի..
հերթով մտածում են.
տատիկ - էս նիգաձյայները լրիվ են ամոթ-աբուռը կորցրել հա.. լավա գոնե էս հիմիկվա ջահելության մեջ մի քիչ նամուս կա.. մալադեց մեր աղջկան, որ պաչողին ապտակեց..
ջահել աղջիկը - այ քեզ բան.. անունով էլ կովկասցի են.. ես էստեղ նստած, իրանք տատիկին են պաչում.. լավա՝ տատին էլ սրտիցս չափալաղեց..
վրացին - ու միշտ ըսենցա է.. Հայը կայֆավատ ըլնի, չափալաղն էլ ես ուտեմ..
Հայը - ուշադիր ըլնեմ, որ հաջորդ թունելում էլ էս տուտուցի բերնին հարմարացնեմ..

[Ռուֆուս]

Էս մեկը շա՜տ լավն ա

Վրացական դպրոցում ռուսերենի դաս ա.
- Ռեբյատա, զնաչիտ ռուսկի յազիկ օչեն սլոժնի յազիկ: Նապռիմեռ. Նասծյա էտը ժենսկոյի իմյա, ա նենասծյա՝ պլախայա պագոդա

© MWMS

[Monk]

Եզդին ասում է. «Արա էս հայերը Բաքուն սարքին տվին ադրբեջանցիներին, Թիֆլիսը սարքին տվին վրացիներին, բա Երևանն ինչի՞ չեն տալիս մեզ»:

[Էլիզե]

Վրացին sms ա գրում.
-Дарагои падруг Наташ, ат куда ти узнал, што я не рускый?

[*e}|{uka*]

Երկու վրացի` կոստյում ու գալստուկ հագած, ինամարկայով գնում են: Փողոցում շոգ ա, շատ շոգ ա... 40 աստիճան, մեքենայի պատուհանները բարձրացրած են: Մեկը մյուսին ասում ա.
Է՜հ, Գոգի... արի պատուհանները իջացնենք հա՞ , շոգ ա:
-Չէէէէէէէէէէ՜, թող մտածեն կոնդիցիոներ ունենք:

Մեկը մտնում ա հարևան վրացու տուն:
-Բարև Գոգի, էտ ի՞նչ ես անում,- ու կլանված նայում ա, թե Գոգին ոնց ա դանակը սրում:
Գոգին լուռ ա:
-Գոգի՞ , բա Վանոն ու՞ր ա:
-Վանոն մեռել ա:
-Ո՞նց մեռել ա, ե՞րբ:
Գոգին գլխից մի մազ ա պոկում ու ստուգում ա դանակի սրությունը....
-Վաղը:

[*e}|{uka*]

Ջինա Լոլլոբրիջիդան գալիս է Թբիլիսի: Երեկո է, հյուրանոցում հանգստանում է: Դուռը թակում են: Բացում է դուռը, իսկ այն կողմում կանգնած է մի մազոտ վրացի՝ մեծ կեպկայով:
-Ջինաաաա՜՜՜՜՜՜՜.... ես հասարակ վրացի եմ, անունս էլ Գիվի է: Խոնարհվում եմ ձեր գեղեցկության առջև ու ցանկանում եմ ձեզ մատուցել մի համեստ նվեր: Խնդրում եմ ընդունեք այն, ինչպես հարգանքի նշան,- և գրպանից հանում է շատ շքեղ ադամանդե մի վզնոց:
Ջինան շփոթված է, բայց տեսնելով Գիվիի անկեղծ դեմքը, ընդունում է նվերը:
-Ասացե՛ք ինձ, խնդրում եմ, Գիվի, ինչպե՞ս կարող եմ շնորակալ լինել ձեզ:
- Այդ ի՞նչ եք ասում, Ջինա... ինձ ոչինչ պետք չէ... բայց... բայց խնդրում եմ, երբ ինքնաթիռ բարձրանալուց լինեք, ինձ ձեռքով արեք ու գոռացեք.«Գիվիիիիիիիիի՜, առայժմ»:
Եկավ մեկնելու օրը: Լոլլոբրիջիդան բարձրանում է ինքնաթիռ ու մեկ էլ հիշում է դժբախտ Գիվիին: Նայում է շուրջ բոլորը, փնտրելով ամբոխի մեջ նրան, ու բղավում.«Գիվիիիիիիիիի՜, առայժմ»:
Գիվին նայում է Ջինայի կողմը ու բարձրաձայն, որպեսզի լսեն բոլորը, պատասխանում է.
-Գնա, գնա... զզվցրիր:

[davidus]

Մոսկվայում վերելակի մեջ կանգնած են հայը, վրացին ու ադրբեջանցին: Հարկերից մեկում բացվում են վերելակի դռները, ներս են մտնում երկու ճապոնացի: Շփոթված նայում են էս երեքի դեմքին, հետո ճապոնացիներից մեկը մյուսի ականջին.
- Эти русские все на одно лицо.