Հայաստանում շատ եմ տեսել ու լսել, որ որոշ Հայեր թաքցնում են շրջապատից իրենց հիվանդ և-կամ ֆիզիկական ու հոգեբանական խանգարում ունեցող երեխաներին..
ի՞նչ եք կարծում այս կոմպլեքսի մասին..
և ինչպիսի՞ք կարող են լինել դրա դրդապատճառները..
և, եթե այս երևույթին բացսական եք վերաբերվում, ինչպե՞ս կարելի է, ըստ ձեզ, պայքարել դրա դեմ..
Տիեզերքում բանականության առկայության ամենավառ ապացույցն այն է, որ ոչ-ոք չի ցանկանում մեզ հետ կապի մեջ մտնել..
Նախ շնորհակալություն այս թեման բացելու համար…Գաղթական-ի խոսքերից
Ես էլ եմ բազմիցս հանդիպել այս երևույթին ու ամեն անգամ բարկությունս հազիվ եմ զսպել… Մինչև հիմա չեմ կարողանում հասկանալ, թե հատկապես ինչից են ամաչում ծնողները, բարեկամները ֆիզիկական արատ կամ հոգեկան խանգարում ունեցող իրենց հարազատներից: Ամաչում են հենց իրենց հարազատների համար, թե, որ իրենցից այդպիսի երեխա է ծնվել կամ էլ իրենց երեխայի հետ նման դեպք է պատահել?? Ամաչելը դեռ մի կողմ, բայց որ մի հատ էլ թաքցնում են, դա արդեն իմ կարծիքով հանցանք է:
Այս երևույթը կարծում եմ խորը արմատներ ունի: Ծնողների նմանատիպ պահվածքն էլ գալիս է նաև հասարակության վերաբերմունքից: Նկատե՞լ եք, թե ինչպես ենք մենք նայում նման խնդիրներ ունեցող երեխաների կամ մարդկանց: Մենք նրանց չենք ընդունում՝ որպես հասարակության լիարժեք անդամներ: Այստեղ չասեմ նաև այն մասին, թե որքան կոպիտ ու վայրենի մենք կարող ենք լինել նրանց հանդեպ, թե ինչպես կարող ենք այդ մարդկանց վիրավորել: Այն դեպքում, որ իմ տեսած բոլոր ֆիզիկական և հոգեկան խնդիրներ ունեցող թե երեխաները, թե մեծերը յուրահատուկ բարությամբ օժտված էակներ են, որնք մեզանից միայն ակնկալում են մի փոքր հոգատարություն և սեր:
Բերեմ ձեզ մի օրինակ: Ծանոթներիս երեխան վաղժամ ծնունդ էր: Ծնվելուց հետո բոլորը ծնողների խորհուրդ էին տալիս հրաժարվել այդ երեխայից, բայց նրանք, Փառք Աստծո, այդպիսի բան չարեցին: Այն վատ տարիներին ծնողները ամեն կերպ պայքարեցին իրենց երեխայի կյանքի համար, դրանից հետո էլ տարատեսակ բուժումների էին դիմում, բայց բոլորին էլ պարզ էր, որ այդ երեխան լիարժեք չի ապաքինվի: Դա դեռ քիչ էր, նաև ավելացավ մարդկանց բռի վերաբերմունքը այդ երեխայի հանդեպ… Մի քանի տարի անց այդ ընտանիքը մեկնեց ԱՄՆ, այդտեղ բնակվում են արդեն 10 տարուց ավել: Այդ երեխայի առողջական խնդիրները բավականին լավացել են, նա արդեն քոլեջ է ընդունվել ու համարվում է հասարակության լիարժեք անդամ և իրեն շատ լավ է զգում: Իսկ այժմ ասեմ, թե ինչի եմ գրում սա: Մի քանի տարի է, ինչ նրա ծնողները համոզում էին գոնե մի ամսով գալ Հայաստան, իսկ նա չէր համոզվում, որովհետև հիշում էր այստեղ նրա հանդեպ մարդկանց վերաբերմունքը… Ի ուրախություն մեզ, այս տարի նա հաղթահարել է իր այդ վախը և համաձայնել է գալ Հայաստան, բայց այստեղ նա, այնուամնենայնիվ, կհանդիպի մի շարք խնդիրների… Հայաստանում հասարակական վայրերը հաշմանդամների հարմարավետության համար պայմաններ չունեն: Սա էլ մեկ այլ մեծ խնդիր է: Սա էլ պետք է լուծում ստանա…
Իսկ թե ինչպես պետք է պայքարենք ծնողների այսպես ասած "կոմպլեքս-ամոթի", վերաբորմունքի դեմ, կարծում եմ նախ պետք է սկսենք հենց մեզանից: Պետք է նախ մենք դառնանք գիտաքկից, քաղաքակիրթ, հանդուրժող: Մեր փոփոխություններն էլ կստիպեն, որ ծնողների պահվածքն էլ փոխվի: Հետո կարելի է նաև հոգեբանակն աշխատանք էլ տանել ծնողների հետ: Կարծում եմ պայքարելու և այս երևույթը վերացնելու համար այլ միջոցներ էլ կգտնվեն:
Հեռացողներին ճամփան չի ներում:
Zulo
Ապացուցված փաստ
Անբուժելի հիվանդների 90 տոկոսը չեն ուզում բուժվել, որովհետև իրենց դուր է գալիս երբ իրենց խղճում են:
Հենց ամենավատն էլ այն է, որ հասարակությունը (իբր թե նորմալ մարդիկ) խղճում է էդ հիվանդներին:
Էս պրոբլեմը պիտի հենց վաղ մանկուց լուծել: Ամեն հնարավոր պայման ստեղծել, որ երեխան շփվի իր հասակակիցների հետ, ոչ թե մեկուսացնել ու դրանով իսկ երեխային հասցնել էն վիճակին, որ իրեն դուր գա «խղճուկ» լինելը:
Ամենամեծ հոգեբանական խնդիրները հենց նման պիտի երեխաների նկատմամբ վայրենի ու ծաղրական վերաբերվող մարդիկ ունեն: Նաև այն ծնողները, ովքեր թաքցնում են իրենց երեխաներին:
Սիրում եմ կյանքը, ինքն էլ ինձ է սիրում
Եվ մի բան էլ այս աշխարհում անբուժելի հիվանդություն չկա:
Մի՞թե, Հինատա ջան, ես ուրախ եմ, որ ակումբում դպրոցականները այսքան ակտիվ են, բայց որքան բան կա, որ դու դեռ չգիտես, պատկերացրու կան անբուժելի հիվանդություններ ու չափազանց շատ, ներիր, որ այս դառը ճշմարտությունը հայտնում եմ քեզ
Շփումը պետք է, բայց կարծում եմ, որ երեխաներէ էնքան հասուն չեն, որ չծաղրեն մեկին, ով իրենցից էդքան տարբեր է: Ծնողները ոչինչ էլ չեն կարող անել էս դեպքում:
Ու չեմ կարծում, որ հոգեկան կամ ֆիզիկական ինչ-որ արատ ունեցող մարդիկ կարծում են, որ իրենց խղճում են: Իրենք իրենց լիարժեք մարդ են համարում, ու իրենց դուր է գալիս իրենց վիճակը
Մի՛ ունեցիր մեծ հույսեր, որպեսզի չունենաս մեծ հուսախաբություններ:
Ես մի օրինակ բերեմ, պրակտիկայի ժամանակ մեզ ուղարկեցին այնպիսի դպրոց, որտեղ արատներով երեխաները սովորում էին , այպես ասած, արատ չունեցող, նորմալ երեխաների հետ։ Բայց տարբեր դասարաններում, նրանց տարբեր ձև էին վերաբերվում, կար դասարան, որտեղ, նրանք մյուսներից ոչնչով չէին տարբերվում, կար դասարան, որտեղ նրանք ուղակի անտեսվում էին։ Այդ ամենը գալիս էր նրանց դասղեկից։Շփումը պետք է, բայց կարծում եմ, որ երեխաներէ էնքան հասուն չեն, որ չծաղրեն մեկին, ով իրենցից էդքան տարբեր է: Ծնողները ոչինչ էլ չեն կարող անել էս դեպքում:
Ու չեմ կարծում, որ հոգեկան կամ ֆիզիկական ինչ-որ արատ ունեցող մարդիկ կարծում են, որ իրենց խղճում են: Իրենք իրենց լիարժեք մարդ են համարում, ու իրենց դուր է գալիս իրենց վիճակը
Հրաշքի ուժը միայն երևակայության ուժն է…
Լ.Ֆոյերբախ
Թաքցնում են քանի որ մասսան չի հասկանում և չի ընդունում նման մարդկանց ցավոք սրտի: ՈՒ տենց մասսայական խոսակցություններ են տարածվում (որը կարող է ազդել ծնողի և երեխայի հոգեբանության վրա)և այդ իսկ պատճառով էլ շատերը խուսափում են բացահայտել իրենց երեխայի ֆիզիկական կամ հոգեբանական խանգարումները:
Ու եթե անկեղծ լինենք, ապա կտեսնենք, որ շատ դեպքերում էտ մասսայի մի մասն էլ ես ու դու ենք մեր զարմացած ու անտակտ հայացքով, ժպիտով ու մեկ այլ ակնարկիչ նշանով
Միշտ փորձել եմ այդպիսի մարդկանց հետ այդ մասին ո՛չ խոսել, ու եթե անգամ ինքն ա խոսում, ես թեման փոխում եմ, կարծես իր մոտ ամեն բան նորմալ ա:Ու եթե անկեղծ լինենք, ապա կտեսնենք, որ շատ դեպքերում էտ մասսայի մի մասն էլ ես ու դու ենք մեր զարմացած ու անտակտ հայացքով, ժպիտով ու մեկ այլ ակնարկիչ նշանով
Ահավոր վատ եմ զգում, երբ կողքիններս իրենց նենց են պահում, որ ինքը դա նկատում ա, որ դրանով իրանց ուշադրությունը գրավեց: Ու կարևոր չի, անտակտ կժպտան, թե կկարեկցեն: 2 - ն էլ մարդուն թևաթափ կանի:
Իսկ դրա համար մարդուն ձեռք առնելը... ինձ համար դա աշխարհի ամենամեծ հանցանքներից մեկն է...
Իրականում մեղադրել ծնողներին, որ նրանք թաքցնում են իրենց ուրիշներից տարբերվող (չեմ ասելու ոչ «արատավոր», ոչ «աննորմալ», ոչ էլ «դեֆեկտ ունեցող») երեխաներին, սխալ է: Վերջապես բոլոր ծնողներն էլ իրենց երեխաների լավն են ուզում, ու եթե անգամ դուք դրան չեք հավատում, այնուամենայնիվ կյանքը դաժան է, չափազանց դաժան: Նրանք փորձում են անել հնարավորինս ամեն ինչ, որ ինքչան հնարավոր է քիչ մարդ ծաղրի, ծիծաղի, տարօրինակ հայաքներ նետի իր երեխայի վրա: Այդ ամեն ինչը շատ մեծ ցավ է թե ծնողի ու թե երեխայի համար:
Հ.Գ. В каждом дефекте свой эффект.
Կարծում եմ թաքցնում են միայն ու միայն երեխաներին ավելորդ մտատանջություններից զերծ պահելու համար: Լինելով նույն հասարակության անդամ, նրանք հասկանում են, որ մեզ մոտ (ցավով եմ գրում) դեռ ձևավորված չէ ֆիզիկական ու հոգեբանական խանգարում ունեցող անձանց նկատմամբ ճիշտ և պատշաճ վերաբերմունք: Սա այն հազվադեպ երևույթներից է, որը պայքարելով չես փոխի: Պետք է սկսել դպրոցներից երեխաների մեջ կաթիլ առ կաթիլ ներարկելով այն գաղափարը, որ ֆիզիկական ու հոգեբանական խանգարում ունեցողները նույնպես մեր հասարակության լիարժեք անդամներ են և ունեն նույն իրավունքներն ու պարտավորվածությունները: Միայն այսօրինակ լուծումն եմ արդյունավետ համարում:
Ինձ էլ են թաքցնում:
Կարծում եմ դա հա՛մ քո, հա՛մ ուրիշների լավի համար է արվում: Եթե մարդ կարող է վտանգավոր լինել հասարակության համար, ամենաճիշտը նրան մեկուսացնելն ա:
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ