Օգնությունը

[Quyr Qery]

... Համենայնդեպս պետք է հնարավորինս չափ հատուցել մեզ օգնողներին...

[Ուլուանա]

Դե ասենք Ձեզ օգնում են...չեք պատրաստվում հատուցել???

... Համենայնդեպս պետք է հնարավորինս չափ հատուցել մեզ օգնողներին...

Ես կասեի՝ պետք է հնարավորին չափ օգնել անշահախնդիր։ Չեմ սիրում էդ հատուցում հասկացությունը, երբ նպատակադրված է արվում։ Ասել Շինարարի՝ օգնում ես, որովհետև էդ պահին ուղղակի չես կարող չօգնել, ոչ թե մտածելով հատուցման մասին։ Երբ ինչ–որ մեկին օգնում եմ, ու զգում եմ, որ ինքը մտածում է հատուցման մասին, հասկանում եմ, որ էդ մարդն ինքն էլ ինչ–որ մեկին օգնելիս հատուցում է ակնկալում, ու էդ օգնելն արդեն դառնում է փոխշահավետ գործարք, ոչ թե օգնություն։ Համենայնդեպս, ես օգնություն ասելով՝ հասկանում եմ սրտաբուխ, անշահախնդիր ու առանց ակնկալիքների արված գործողություն։ Իսկ ակնկալիքների մասին միտքն արդեն գործարքի է վերածում արածդ։ Ու, ի դեպ, ոչ էլ առանձնապես մտածում եմ ինձ օգնողներին պարտադիր հատուցելու մասին։ Եթե կարիք ունենան, էլի կօգնեմ հնարավորություններիս սահմաններում, ճիշտ էնպես, ինչպես որ իրենք են ինձ օգնել, բայց միայն որովհետև մարդն օգնության կարիք ունի, ոչ թե որովհետև ինքն էլ ինձ էր օգնել մինչև էդ։ Ու նույն ձևով կօգնեմ ինձ երբեք չօգնած մարդուն։ Չեմ սիրում, երբ ինչ–որ բան արվում է զուտ ի պատասխան... Էդ «ի պատասխանի» մեջ, որպես կանոն, կորչում է անկեղծությունն ու սրտաբուխ վերաբերմունքը...

---------- Ավելացվել է՝ 01:33 ---------- Սկզբնական գրառումը՝ 01:20 ----------

Մի բան մոռացա գրել... Երբ ինչ–որ մեկին օգնում ես ինչ–որ բանով, ու ինքը դրանից անմիջապես հետո քեզ հատուցում է՝ ոչ թե որովհետև դու դրա կարիքն ունեիր, կամ էլ որովհետև ինքը հենց էդ պահին հենց քեզ հենց էդ լավությունն անելու ցանկությունից այրվում էր, այլ ակնհայտորեն զուտ ի պատասխան քո արածի, նման դեպքերում անձամբ ինձ համար բավական տհաճ է լինում, որովհետև էնպիսի զգացողություն եմ ունենում, որ իմ անշահախնդիր օգնությունը մարդն էդպիսով վերածում է առևտրի, էն դեպքում, երբ ես ի սկզբանե առևտուր չէի անում իր հետ։

[Tig]

Ցանկացած օգնություն դրական է, երբ սրտից է, ուզում ես: Օրինակ, իմ մոտ տենց է, զգացի, որ պետք է օգնել, օգնում եմ: Օգնության կարիք ունեցողին պետք է օգնել, եթե ունես հնարավորություն: Սրանք հարցեր են,Tig, որ ինքդ ես որոշում:

Չէ, Կատկա ջան, ցանկացած օգնություն դրական չի, թեկուզ եթե սրտից է բխում… Օրինակ՝ ինչոր մեկը ուղակի ծուլանում է աշխատել ու մուրացկանություն է անում, խաբելով թե իբր հաշմանդամ է… դու խղճում ես նրան ու սրտանց օգնում գումարով, կամ սնունդով… Հիմա դա դրակա՞նա… Եթե նրան ոչ ոք չօգնի՝ նա ստիպված կհաղթահարի իր ծուլությանը… Այ եթե դու նրան աշխատանքով օգնես, դա հաստատ դրական կլինի: Այսինքն օգնության դրական կամ բացսական լիները կախված է նրա ինչ լինելուց: Փող կամ աշխատանք, երկուսն էլ դիտվում են որպես օգնություն, բայց մեկը ըստ ինձ բացսական է, մյուսը դրական…

Ասենք, Աֆրիկայի սոված երեխեքին թողնե՞նք մինչեւ փորձանքի մեջ հայտնվեն: Երբ օգնությունը շահ է հետապնդում, ստանում ես այն, ինչ ունես՝ դեգրադացիա:

Աֆրիյակի սոված երեխեքը արդեն իսկ փորձանքի մեջ են, բայց նրանց հացուպանիր տալը ես օգնություն չեմ համարում, եթե հացուպանիրի հետ չես փորձում նրան սովորացնել իր տնտեսությունը զարգացնելու ճանապարհներ գտնել…

Մեր տնտեսությունը ոտքի չի կանգնում անգրագետ ղեկավարների ու առաջնորդների, շահամոլների պատճառով, որոնք օգնությունը ինքնանպատակ են օգտագործում: Բա դա փորձանք չի

Փորձանքա, բայց մեզ 100$ տալով, ոչ թե օգնում են, այլ այդ փորձանքը մեծացնում են, մեզ հիմա ամենաճիշտ օգնությունը մենակ կիլլեր վարձելը կլինի...

[Katka]

Չէ, Կատկա ջան, ցանկացած օգնություն դրական չի, թեկուզ եթե սրտից է բխում… Օրինակ՝ ինչոր մեկը ուղակի ծուլանում է աշխատել ու մուրացկանություն է անում, խաբելով թե իբր հաշմանդամ է… դու խղճում ես նրան ու սրտանց օգնում գումարով, կամ սնունդով… Հիմա դա դրակա՞նա… Եթե նրան ոչ ոք չօգնի՝ նա ստիպված կհաղթահարի իր ծուլությանը… Այ եթե դու նրան աշխատանքով օգնես, դա հաստատ դրական կլինի:

Tig, իհարկե լավ է, երբ ամեն ինչ ճիշտ ձեւով է ընթանում, բայց ես իդեալական տարբերակներից հեռու եմ:Կյանքը այնպիսին է, ինչպիսին որ կա, իսկ յուրաքանչյուրս պատասխանատու ենք միմիայն մեր կյանքի համար, չնչին հաշվով նաեւ մեր հարազատների...
Երբ ես օգնում եմ մուրացկանին, ես այդքան բան չեմ մտածում, ժամանակ չունեմ, հնարավորությունս այդ պահին այդ է եւ այլն, կարող եմ հարյուր բան նշել: Երբ մեր դուռը ջահել, ոտքով ձեռքով տիկին է թակում ու թեկուզ հաց խնդրում, ես իրան չեմ դնում ու մառալ կարդում, ես կտրում եմ հաց ու պանիրը ու տալիս:Աստված իրա հետ: Հետո ի՞նչ գիտես, որ աշխատանքով օգնեմ, դրական կլինի: «Գարբատոգո մագիլա իսպռավիտ»:

Այսինքն օգնության դրական կամ բացսական լիները կախված է նրա ինչ լինելուց: Փող կամ աշխատանք, երկուսն էլ դիտվում են որպես օգնություն, բայց մեկը ըստ ինձ բացսական է, մյուսը դրական…

Չեմ բացառում

Աֆրիյակի սոված երեխեքը արդեն իսկ փորձանքի մեջ են, բայց նրանց հացուպանիր տալը ես օգնություն չեմ համարում, եթե հացուպանիրի հետ չես փորձում նրան սովորացնել իր տնտեսությունը զարգացնելու ճանապարհներ գտնել…

Tig ջան, ուժեղը միշտ ճիշտ է: Ոչ մեկս ոչ մեկի համար պատասխանատու չենք/ լավ կլիներ, ճիշտ կլիներ քո նշածը/, դա թե գլոբալ, թե լոկալ առումով: Շահը օգնության անբաժան մասն է: Ինչի՞ ես ուզում, որ շահի մասին մարդը մոռանա:

Փորձանքա, բայց մեզ 100$ տալով, ոչ թե օգնում են, այլ այդ փորձանքը մեծացնում են, մեզ հիմա ամենաճիշտ օգնությունը մենակ կիլլեր վարձելը կլինի...

Հա՞

[Tig]

Tig, իհարկե լավ է, երբ ամեն ինչ ճիշտ ձեւով է ընթանում, բայց ես իդեալական տարբերակներից հեռու եմ:Կյանքը այնպիսին է, ինչպիսին որ կա, իսկ յուրաքանչյուրս պատասխանատու ենք միմիայն մեր կյանքի համար, չնչին հաշվով նաեւ մեր հարազատների...
Երբ ես օգնում եմ մուրացկանին, ես այդքան բան չեմ մտածում, ժամանակ չունեմ, հնարավորությունս այդ պահին այդ է եւ այլն, կարող եմ հարյուր բան նշել: Երբ մեր դուռը ջահել, ոտքով ձեռքով տիկին է թակում ու թեկուզ հաց խնդրում, ես իրան չեմ դնում ու մառալ կարդում, ես կտրում եմ հաց ու պանիրը ու տալիս:Աստված իրա հետ: Հետո ի՞նչ գիտես, որ աշխատանքով օգնեմ, դրական կլինի: «Գարբատոգո մագիլա իսպռավիտ»:

Հիմնականում համամիտ եմ, բայց կյանքը այսպիսին է, քանի որ մենք ենք այն այսպիսի դարձնում...
Թեման բացելուվ նպատակ ունեմ մարդկանց մեջ բարձրացնել այդ հարցը և որ իրենք իրենց պատասխանեն... և գուցե այս հարցին մոտեցման փոփոխություն լինի... Իհարկե ամեն մեկը ինքն է որոշում և դա ճիշտ է... Իսկ Գառբատիին գերազմանն էլ չի ուղղի... դա մեզ մենակ թվումա:

Tig ջան, ուժեղը միշտ ճիշտ է: Ոչ մեկս ոչ մեկի համար պատասխանատու չենք/ լավ կլիներ, ճիշտ կլիներ քո նշածը/, դա թե գլոբալ, թե լոկալ առումով: Շահը օգնության անբաժան մասն է: Ինչի՞ ես ուզում, որ շահի մասին մարդը մոռանա:

Իսկ ես ե?րբ ասեցի, որ ուզում եմ շահի մասին մոռանալ: Ես ուղակի ուզում եմ որ հարցին մոտեցումը հստակեցվի... Եվ օգնությունը հնարավորինս գիտակցաբար լինի, ոչ թե էմոցիոնալ: Չհաշված իհարկե փոխշահավետը, որը շատերը որպես օգնություն չորակեցին:

[E-la Via]

Ի՞նչ է Օգնությունը: Արդյոք այն ունի միայն դրակա՞ն կողմ, թե՞ նաև բացսկան: Եվ ո՞ր ազդեցությունն է ավելի շատ` դրակա՞ն. թե՞ բացսական... Ո՞ւմ, ո՞ր դեպքում և ինչի՞ համար կարելի է օգնել...

Օգնություն բառը ինձ համար տալ բառին է հավասարազոր : Ուղղակի, երբ գալիս է ժամանակը, պահը ու զգում ես, որ պետք է տաս, տալիս ես: Ու նշանակություն չունի, թե այդ մարդը տվյալ պահին ունեցել է օգնության կարիք, թե ոչ: Ես չեմ օգնում միայն այն մարդկանց, ովքեր այդ պահին ունեն իմ կարիքը, դիմում են ինձ, այլ անում եմ դա նաև այն ժամանակ, երբ առանց խոսքերի ես զգում եմ, որ պետք է անեմ, նույնիսկ կարող է հենց օգնության կարիք ունեցող մարդը դա չգիտակիցի: Բայց աշխատում եմ այնպես տալ, այնպես հասցնել օգնությունս, որ անգամ այն ստացողը դա չհասկանա, ու որ փոխհատուցման կամ շնորհակալ լինելու կարիք էլ չառաջանա:

Իհարկե ոչ ճիշտ օգնությունը նաև կարող է բացասկան երևույթ դառնալ: Չպետք է մարդ դիմացինից կախվածության մեջ ընկնի: Չպետք է մտածի, որ եթե ինչ ոչ բան այնպես չգնա, տվյալ մարդը կա ու կա, իրեն անպայման կօգնի: Այդպես մենք թուլացնում ենք մարդու կամքը, նրան դարձնում կախյալ: Ավելի լավ է այդ մարդուն աշխատել ուղիներ ու ելքեր ցույց տալ ու թող նա էլ որոշի, թե ինչպես կարելի է այդ հարցը լուծել: Իսկ հաջրդ անգամ, երբ նույնպես խնդիրներ կունենա, այդ անգամ հենց ինքն էլ կփնտրի այդ ելքերը: Ու մեր նրբանկատ ցուցումներով այդ մարդը ոչ միայն օգնություն կստանա, այլ նաև կդառնա ավելի ինքնուրույն, ուժեղ և հաստատակամ:
Կարծում եմ նույն սկզբունքը նաև կարելի է երեխաների հանդեպ կիրառել: Երեխան անգամ ծնողից չպետք է կախված լինի: Երեխային ինքնուրույնություն ու սխալվելի իրավունք տալով` մենք նրանց ամենամեծ օգնությունը կցուցաբերենք:

Բայց այստեղ կա ևս մի խնդիր: Մարդիկ կան, երբեք չեն ասի կամ չեն ցույց տա, որ օգնության կարիք ունեն: Նունիսկ իրենք են սկսում այդպես կարծել: Նրանք հիմնականում ուժեղ անհատականություններ են ու ցանկացած խնդրի դեպքում առաջինը իրենք իրենց վրա են հույսը դնում, ու նույնիսկ այն ժամանակ էլ երբ դիմացինի կարիքն ունեն, ձայն չեն հանում: Դա մի կողմից լավ է, մյուս կողմից էլ` վատ: Լավ է, որ էդպես նրանք ավելի են ուժեղանում, կոփվում, բայց վատ է, որ հպարտությունը չի թողնում դիմել դիմացինի օգնությանը, հարազատից օգնություն խնդրել: Իրականում այսպես, թե այնպես բոլորն էլ օգնության կարիք ունեն ու ամոթ չէ դա խոստովանել: Այդպիսի օգնություն, երբ ես կարծում էի, որ չունեմ դրա կարիքը, իմ կյանքում էլ հայտնվեց լրիվ անսպասելի տեղից ու անսպասելի մարդու կողմից, և ես հասկացա, որ դրա կարիքն իրոք ունեի: Ու ես այդ մարդու հանդպեպ լցված եմ խորը Շնորհակալանքի Զգացումով, որը փոխհատուցման, կամ նրան ինչ-որ կերպ շնորհակալ լինելու հետ չպետք է շփոթել: Դա շատ մեծ ու գեղեցիկ զգացմունք, երևույթ է:


Տվեք, օգնեք և մի սպասեք արձագանքի: Հենց ձեր արածից ու ձեր տալուց հաճույք ստացեք: Ու այդ հաճույքն էլ, ինքներդ ձեզանից գոհ մնալն էլ կլինի ձեր փոխհատուցումը:

[Ֆոտոն]

Օգնություն բառը ինձ համար տալ բառին է հավասարազոր : Ուղղակի, երբ գալիս է ժամանակը, պահը ու զգում ես, որ պետք է տաս, տալիս ես: Ու նշանակություն չունի, թե այդ մարդը տվյալ պահին ունեցել է օգնության կարիք, թե ոչ: Ես չեմ օգնում միայն այն մարդկանց, ովքեր այդ պահին ունեն իմ կարիքը, դիմում են ինձ, այլ անում եմ դա նաև այն ժամանակ, երբ առանց խոսքերի ես զգում եմ, որ պետք է անեմ, նույնիսկ կարող է հենց օգնության կարիք ունեցող մարդը դա չգիտակիցի: Բայց աշխատում եմ այնպես տալ, այնպես հասցնել օգնությունս, որ անգամ այն ստացողը դա չհասկանա, ու որ փոխհատուցման կամ շնորհակալ լինելու կարիք էլ չառաջանա:

Իհարկե ոչ ճիշտ օգնությունը նաև կարող է բացասկան երևույթ դառնալ: Չպետք է մարդ դիմացինից կախվածության մեջ ընկնի: Չպետք է մտածի, որ եթե ինչ ոչ բան այնպես չգնա, տվյալ մարդը կա ու կա, իրեն անպայման կօգնի: Այդպես մենք թուլացնում ենք մարդու կամքը, նրան դարձնում կախյալ: Ավելի լավ է այդ մարդուն աշխատել ուղիներ ու ելքեր ցույց տալ ու թող նա էլ որոշի, թե ինչպես կարելի է այդ հարցը լուծել: Իսկ հաջրդ անգամ, երբ նույնպես խնդիրներ կունենա, այդ անգամ հենց ինքն էլ կփնտրի այդ ելքերը: Ու մեր նրբանկատ ցուցումներով այդ մարդը ոչ միայն օգնություն կստանա, այլ նաև կդառնա ավելի ինքնուրույն, ուժեղ և հաստատակամ:
Կարծում եմ նույն սկզբունքը նաև կարելի է երեխաների հանդեպ կիրառել: Երեխան անգամ ծնողից չպետք է կախված լինի: Երեխային ինքնուրույնություն ու սխալվելի իրավունք տալով` մենք նրանց ամենամեծ օգնությունը կցուցաբերենք:

Բայց այստեղ կա ևս մի խնդիր: Մարդիկ կան, երբեք չեն ասի կամ չեն ցույց տա, որ օգնության կարիք ունեն: Նունիսկ իրենք են սկսում այդպես կարծել: Նրանք հիմնականում ուժեղ անհատականություններ են ու ցանկացած խնդրի դեպքում առաջինը իրենք իրենց վրա են հույսը դնում, ու նույնիսկ այն ժամանակ էլ երբ դիմացինի կարիքն ունեն, ձայն չեն հանում: Դա մի կողմից լավ է, մյուս կողմից էլ` վատ: Լավ է, որ էդպես նրանք ավելի են ուժեղանում, կոփվում, բայց վատ է, որ հպարտությունը չի թողնում դիմել դիմացինի օգնությանը, հարազատից օգնություն խնդրել: Իրականում այսպես, թե այնպես բոլորն էլ օգնության կարիք ունեն ու ամոթ չէ դա խոստովանել: Այդպիսի օգնություն, երբ ես կարծում էի, որ չունեմ դրա կարիքը, իմ կյանքում էլ հայտնվեց լրիվ անսպասելի տեղից ու անսպասելի մարդու կողմից, և ես հասկացա, որ դրա կարիքն իրոք ունեի: Ու ես այդ մարդու հանդպեպ լցված եմ խորը Շնորհակալանքի Զգացումով, որը փոխհատուցման, կամ նրան ինչ-որ կերպ շնորհակալ լինելու հետ չպետք է շփոթել: Դա շատ մեծ ու գեղեցիկ զգացմունք, երևույթ է:


Տվեք, օգնեք և մի սպասեք արձագանքի: Հենց ձեր արածից ու ձեր տալուց հաճույք ստացեք: Ու այդ հաճույքն էլ, ինքներդ ձեզանից գոհ մնալն էլ կլինի ձեր փոխհատուցումը:

Համաձայն եմ:

Հպարտությունը նման դեպքերում տանել չեմ կարողանում:Ընդհանրապես դա բացասական հատկանիշ է: Եթե կարելի է հանգիստ դիմել ու ստանալ օգնություն, հպարտությունը չպետք է խանգարի: Չեմ սիորւմ, որ հակառակն է լինում ու ամեն առիթի դիմում են օգնության համար: Այնինչ իրենք էլ նույնչափ, ինչ դու, պետք է մի քիչ մտածեն կամ չարչարվեն: Երեսի զոռով չեմ օգնում, քանի որ ո՛չ թե իրեն եմ օգնում, այլ առաջինն ինձ եմ վնասում: Ալարկոտություն է այս դեպքը:

Ճիշտն ասած՝ չհիշեցի դեպք, որ մեկին օգնած լինեմ:

Մի դեպք էլ կա: Երբ ուզում ես օգնել, բայց էդ մարդը չի ուզում օգնություն: Այսինքն՝ դու ստիպում ես, որ քեզ լավ զգաս, իսկ ինքը լավություն ստանալով իրեն ճնշված ու պարտական զգա: Հաճախ սրան էլ եմ հանդիպում:

[Tila Saryan]

Չեմ սիրում էս բառը, երևի աղետի գոտում ապրելուց ա հումանիտար օգնության կարմիր ոսպից Դատարկը խեղդվողին օգնելուց որ խոսաց էս քանի օրն էլ ակումբցիներից մեկն էր իր օրագրում դեպ պատմել, խեղդվողին օգնողը չի մտածում, թե խի ա օգնում, տեսնում ա՝ խեղդվում ա, իրան ջուրն ա գցում, սկի չի էլ հասցնում մտածել, թե օգնում ա, օգնում ա, որովհետև օգնում ա… Հետագայի ակնկալիքով օգնություն չկա, դա էսօրվա մեր իմացած օգնությունն ա, ու էդ հետագայի ակկալիքն ա, որ էդ բառի մեջ ինձ համար բացասական երանգ ա մտցրել: Իսկական օգնությունը, որովհետև չի ունենում, ինչպես իսկական սիրելը, իսկական ընկերությունը, հենց ունեցավ, դա իսկական իչ, իմ կարծիքով… Սիրում ես, որովհետև սիրում ես, ընկերդ ա, որովհետև ընկերդ ա, օգնեցիր, որովհետև ի՞նչ որովհետև, ու՞մ օգնեցի, ե՞րբ, սկի գլխի չեմ եղել, այ դայ ա օգնությունը, էն որ մեկին շնորհակալություն ես հայտնում ու ինքը չի հասկանում, թե խի, էն որ քեզ շնորհակալություն են հայտնում ու դու չես հասկանում, թե ինչի համար, բայց քեզ լավ ես զգում, հասկանում ես, որ մի բան ես արել ու դա օգնել ա իրան, այ էդ ժամանակ իսկական օգնություն ա եղել: Թե չէ մինչև համալսարան սովորել ենք, որ պետք է օգնել ու պետքի գիտակցումով օգնում ենք ու ասում ենք մալադեց մեզ, որ օգնեցինք, մեր լավ զգալու համար: Երեխան դպչոցում անցել ա, որ տատիկին պետք է օգնել փողոցն անցնելու, օգնում ա, բայց մայթում պառկած բոմժի կամ ալկաշի կամ մարդու մասին բան չի անցել ու վրայով լոք ա անում անցնում, իսկ իրականում նա ոչ բոմժ էր, ոչ ալկաշ, էդ պահին ինֆարկտ էր տանում, բայց բոլորն էլ վրայով լոք են անում, անցնում, նման պատմություն, թե ռեալում եմ հանդիպել, թե էլի ակումբցիներից մեկի օրագրում, մի խոսքով բարդ պատմություն ա, ինչքան գրեմ, կգրեմ էս թեմայով ու էլի ոչ ոք գրածիցս բան չի հասկանա, որտեղի՞ց հասկանա, սկի ես չեմ հասկանում

Շատ տխուր նոտաներ կային այստեղ, և ցավալին այն է, որ ճշմարտությունն էր…

Այստեղ նշված էր անգիտակից օգնության մասին, որը հիմնականում լինում է, կամ էլ չի լինում ֆորսմաժորների ժամանակ, այդ ժամանակ հաստատ չես գիտակցի, թե խի՞ ես օգնում, կամ խի՞ ես փախչում: Ինֆարկտ տանողի կողքով անցնելու պահը կարդալիս՝ մինչ այդ հոյակապ տրամադրությունս իսպառ վերացավ… Խոստովանեմ, ես էլ մի անգամ անցել եմ մի մարդու կողքով, ով անդադար հազում էր փողոցում կանգնած, անցա, բայց մինչև հիմա խիղճս տանջում ա, գուցե օգնել չկարողանայի, բայց գոնե իրեն արհամարված չէր զգա… Հուսով եմ այլևս երբեք չեմ վարվի այդպես… Օրագրերը չեմ կարդացել, բայց շնորհակալ եմ այս գրվածքիդ համար…

[Jarre]

Իսկ ես կարծում եմ, որ հարկավոր է տարբերակել և իրարից առանձնացնել օգնություն հասկացությունը և ուրիշի փոխարեն իր գործը անելը։ Նաև պետք չէ օգնությունը շփոթել փչացնելու հետ։

Մի լավ սկզբունք կա՝ «Ես քեզ ձուկ չեմ կարող տալ, բայց կարող եմ օգնել, որ բռնես»։

[einnA]

Առաջին անգամ մասնակցություն ունեցա "բարեգործական" ծրագրում ու այնպես ստացվեց, որ ես էի կազմակերպչական գործերով զբաղվում այստեղ, քանի որ հիմնական օգնողները դրսում էին: Գումարը քիչ էր, նոր տարվա նվերների մասին էինք մտածում, բայց վերջում կանգ առանք մարզերից մեկի մանկապարտեզի վրա ու որոշվեց, որ տեխնիկա նվիրենք` CD և DVD նվագարկիչներ: Ես կատարեցի գնումները, ծանր-ծանր գնացի, որ նվիրեմ ու մասնակցեցի տարեվերջյան հանդեսին: Էլ չեմ պատմում, թե ինչքան ջերմ հիշողություններ արթնացրեց, ու ես ինչքան ամաչեցի, բայց միևնույն ժամանակ հպարտացա, որ մենք նման մի բան ձեռնարկեցինք` ընդամենը 11 մարդիկ որոշեցին ու արեցին: Բա որ հանդեսի ժամանակ մեր նվիրած տեխնիկան օգտակար եղավ, ինչքան ուրախացա... հետո էտպես, ես երջանիկ դեմքով նոր տարի նշեցի:
Հաճելի զգացում էր շաաաաաաատ...