Մի կտոր հույս տային

[Ohanyan]

Մի կտոր հույս տային,
Որ բույնս հյուսեի,
Մի կտոր հավատ՝
Այգի ցանեի,
Մի կտոր էլ՝ սեր,
Որ հյուսած բույնիս
Ու ցանած այգուս
Ցնորք պատկերին միշտ հավատայի:

***

Աղոթքս` մոլորյալ ծխի թաց քուլա,
Աղոթքս տանիք չունի, անձրևից է թրջվում.
Աղոթքս` խորանում մոլորյալ մի թռչուն,
Անտանիք խորանում թևերն է թրջում:

[Ohanyan]

Քո երաժշտությունը ինձնից ես քամել,
Ու հետո ձուլել ես ինձ քո երաժշտությանը,
Հալել ես հոգիս ու սիրտս խմորել,
Հունցել ես երաժշտությանը քո աչքերի,
Երաժշտությունդ ձուլել ես ունկերիս,
Երաժշտությունից քո ափերի
Ձուլել ես հոգին իմ` երգի մեջ,
Հալել ես աչքերս, հայացքս,
Խառնել ես ափերումդ ծփացող լճերին,
Լճերի ծփանքից հյուսել ես երգեր,
Աչքերիս, մշուշի ու հոգուս կարոտի մասին,
Քո երաժշտությունը ինձնից ես քամել,
Ափերդ լիուլի լցնող իմ հայացքից,
Ու հետո ձուլել ես քո երաժշտությունից հենց ինձ`
Ծորուն, մշուշոտ ու մի քիչ էլ կարոտից խոնավ:

[Ohanyan]

Մի խեղկատակ այրեց դեմքս,
Ու ծամածուռ դեմքով խոժոռվեցի կյանքի դեմ,
Միմիկայով խեղված` ծիծաղս հեգնանք թվաց,
Մի խեղկատակ այրել էր դեմքս,
Ծաղրածուն այն լպիրշ աչքերս
Դուրս էր նետել ակնախոռոչներից,
Խեղված դիմախաղիս արտացոլանքն էլ չէի տեսնում,
Չտեսնելով թյուր կերպարս հայելում,
Ծաղրածու մի լպիրշ աչքերս դուրս էր նետել ակնախոռոչներից:
Իմ հոգու անդամալույծ, կատաղած ձեռքերը
Ճանկռեցին դեմքն իմ, շուրթերս պոկեցին,
Անդամալույծ, կատաղած, ճանկռոտված ճակատագրիս կարդացի.
«Իմ հոգին է եղել խեղկատակն այն լպիրշ»:


Շնորհակալ եմ բոլոր վարկանիշների եւ շնորհակալությունների համար, շատ հաճելի է բայց կուզենայի նաեւ կարծիքներ լսել… ես քննադատություն լսելուց չեմ խուսափում…

[E-la Via]

Ohanyan նախ ասեմ, որ ինձ շատ դուր եկան :
Ես չեմ կարող պրոֆեսիոնալ գնահատական կամ մեկնաբանություն տալ, ես դրանից շատ հեռու եմ, բայց կասեմ, երբ ես կարդում եմ որևե ստեղծագործություն,այդ ստեղծագործության ինձ համար լավ կամ վատ լինելը որոշում եմ առաջացած զգացմոնքներով… Երբ զգում եմ, որ մարդ գրել է հոգով ու հոգուց ու այդ գրվածքը արձագանք է գտել նաև իմ հոգում, ես այդ ստեղծագործությունը համարում եմ ոչ միայն լավը այլ նաև "իմը"…
Միգուցե մի փոքր խառն եմ ասում, բայց Ձեր գրածները "իմն" են :

Քո երաժշտությունը ինձնից ես քամել,
Ու հետո ձուլել ես ինձ քո երաժշտությանը,
Հալել ես հոգիս ու սիրտս խմորել,
Հունցել ես երաժշտությանը քո աչքերի,
Երաժշտությունդ ձուլել ես ունկերիս,
Երաժշտությունից քո ափերի
Ձուլել ես հոգին իմ` երգի մեջ,
Հալել ես աչքերս, հայացքս,
Խառնել ես ափերումդ ծփացող լճերին,
Լճերի ծփանքից հյուսել ես երգեր,
Աչքերիս, մշուշի ու հոգուս կարոտի մասին,
Քո երաժշտությունը ինձնից ես քամել,
Ափերդ լիուլի լցնող իմ հայացքից,
Ու հետո ձուլել ես քո երաժշտությունից հենց ինձ`
Ծորուն, մշուշոտ ու մի քիչ էլ կարոտից խոնավ:

Իսկ այս մեկը մի քանի անգամ եմ կարդացել… Բարդ էր, բայց ամենից շատ սա հավանեցի ու հենց սա ավելի խորը արձագանք գտավ հոգումս:
Շնորհակալություն : Կսպասեմ հաջորդներին:

[Ohanyan]

Շնորհակալություն հետաքրքիր կարծիքի համար

[Ohanyan]

Ուռենու ճյուղն օրորվեց,
Ու ինձ թվաց` քամու տեղ դու ես իրանս գրկել,
Կակաչը արևից գլխիկը շրջեց.
Ինձ թվաց` ամոթից հալվեցի քո գրկում,
Գետը հալվելով ծոր տվեց սարերից,
Ինձ թվաց` թույլ մարեցի ափերիդ մեջ,
Անձրևը համբույրով ողջունեց արևին,
Ինձ թվաց` հայացքս հալվեց աչքերիդ մեջ:

[Ohanyan]

Բոկոտն կանցնեմ ճակատագրիդ արահետի կողքով,
Ու կրունկներիս հետքերն էլ հետո չես գտնի սրտիդ բաբախումներին:
Կփայլեմ բիբերիդ հոգիներում ու կանցնեմ,
Կանցնեմ հպարտ, ու կրունկներով ես կավիրեմ ամենը,
Ինչ կար աչքերիդ լույսի մեջ,
Ու իմ անհետ հետքերի հետ միասին դու քո հայացքը կփնտրես…
Կանցնեմ լույսից էլ նուրբ, ակնթարթային,
Ու մի վայրկյանում չեմ թողնի ոչինչ,
Ու ոչինչ էլ չես գտնի քո կուրացած հեքիաթի կերպարից,
Կրունկներով կկոխկրտեմ սիրտդ ու կանցնեմ,
Կանցնե'մ, կանցնե'մ, կանցնե'մ ու կմնա~մ…
Կմնամ խենթի՛ երազ… Դու՛ չես իմանա`
Ինչ է սիրո նվիրումն ու մաքրազերծումը:

[Ohanyan]

Կտրիր քո երազներում քեզ այցելող հրեշտակի թևերը,
Եվ նա կների քեզ,
Ու ցած կնետվի երկնքից` քեզ նվիրելու այն կարճատև կյանքը,
Որ ընկած կլինի երկնքից երկրին բախվելու ճանապարհին…
Կտրիր քո սրտում ապրող հրեշտակի թևերը,
Եվ նա մարդ կդառնա, կդառնա թերի,
Եվ, այնուամենայնիվ, կների քեզ
Երկնքից երկիր ընկած ակնթարթում ապրելու իր`
Կյանքի տենչը…

[Ohanyan]

Մենության մեջ՝ դատարկություն,
Դատարկության մեջ՝ լարվածություն,
Լարվածության մեջ՝ զայրույթ,
Զայրույթն էլ՝ օգնության կանչ
Ու ցավի աղբյուր.
Եթե գումարենք դատարկությունն ու լարվածությունը,
Նաև գումարենք զայրույթը՝ օգնության բացակայությամբ,
Կստացվի հավասար է
Բոլոր մեղքերի սկզբնաղբյուրին,
Որն էլ ստացվեց մենության զգացողությունն է:

[Արևածագ]

Մենության մեջ՝ դատարկություն,
Դատարկության մեջ՝ լարվածություն,
Լարվածության մեջ՝ զայրույթ,
Զայրույթն էլ՝ օգնության կանչ
Ու ցավի աղբյուր.
Եթե գումարենք դատարկությունն ու լարվածությունը,
Նաև գումարենք զայրույթը՝ օգնության բացակայությամբ,
Կստացվի հավասար է
Բոլոր մեղքերի սկզբնաղբյուրին,
Որն էլ ստացվեց մենության զգացողությունն է:

Ինչքան «դժվարամարս» էր այս բանաստեղծությունը: Լիրիկի իմ ուղեղի համար ծանր է անվերջության այս մոդելը միանգամից ընկալելը: Մի բան հասկացա՝ միայնությունն իր պոչը կծող օձի նման է: Կմտածեմ սրա մասին ...

[E-la Via]

Ինչքան «դժվարամարս» էր այս բանաստեղծությունը: Լիրիկի իմ ուղեղի համար ծանր է անվերջության այս մոդելը միանգամից ընկալելը: Մի բան հասկացա՝ միայնությունն իր պոչը կծող օձի նման է: Կմտածեմ սրա մասին ...

Խորհե՞լ սրա մասին… Կարծում եմ չարժե, սա ապրում է, ավելի ճիշտ ապրումների շարան, որոնք միմյանց հաջորդում են, կամ մեկը մեկի առաջացման պատճառն է հանդիսանում:
Արևածագ ջան, այսպիսի ապրոմներ բոլորն են ունենում, բայց երանի թե դա չլիներ ու չունենային:

Օհանյան այնքան լավ ես այս մի քանի տողով նկարագրել դեպ մենության զգացողություն տանող շղթան, որ խոսքեր չունեմ ասելու:

[Ohanyan]

Ու ցա՛վ, ցա՛վ, ցա՜վ, ամենուր ցա՛վ,
Մարդիկ՝ առա՛նց դեմքի, առա՛նց աչքեր, առա՛նց հայացք,
Ու միշտ դեմքեր, առանց հայացք,
Աչքեր՝ դատարկ դեմքի վրա,
Հայացք, ուր միայն սուգ ու շվաք,
Շվաքներում արձագանքներ ցավի-լացի,
Ու միշտ բողո՛ք, բողո՛ք, բողո՛ք.
Կոկորդ խեղդող, կոկորդ կրծող,
Ներսից, ներսից, իմ կոկորդից
Կրծող ցավեր ու ավերակ դեմքեր.
Դեմքեր՝ առանց հայացք, ու աղճատված.
Ու աղճատված հայացքներում միայն շվաք,
Սուգ ու շվաք այդ նշակերտ աչքերի մեջ,
Սուգ ու շվաք հայացքներում լացի-ցավի,
Սուգ ու շվաք, սուգ ու շվաք,
Առա՛նց դեմքի, առա՛նց հայացք, առա՛նց աչքեր,
Ցավե՛ր, ցավե՛ր, լույս չբացած մութ գիշերներ,
Ու գիշերում առանց հայացք, առանց աչքեր,
Դեմքեր՝
Սուգ ու Շվաք:

[Meme]

Ուռենու ճյուղն օրորվեց,
Ու ինձ թվաց` քամու տեղ դու ես իրանս գրկել,
Կակաչը արևից գլխիկը շրջեց.
Ինձ թվաց` ամոթից հալվեցի քո գրկում,
Գետը հալվելով ծոր տվեց սարերից,
Ինձ թվաց` թույլ մարեցի ափերիդ մեջ,
Անձրևը համբույրով ողջունեց արևին,
Ինձ թվաց` հայացքս հալվեց աչքերիդ մեջ:

Բոկոտն կանցնեմ ճակատագրիդ արահետի կողքով,
Ու կրունկներիս հետքերն էլ հետո չես գտնի սրտիդ բաբախումներին:
Կփայլեմ բիբերիդ հոգիներում ու կանցնեմ,
Կանցնեմ հպարտ, ու կրունկներով ես կավիրեմ ամենը,
Ինչ կար աչքերիդ լույսի մեջ,
Ու իմ անհետ հետքերի հետ միասին դու քո հայացքը կփնտրես…
Կանցնեմ լույսից էլ նուրբ, ակնթարթային,
Ու մի վայրկյանում չեմ թողնի ոչինչ,
Ու ոչինչ էլ չես գտնի քո կուրացած հեքիաթի կերպարից,
Կրունկներով կկոխկրտեմ սիրտդ ու կանցնեմ,
Կանցնե'մ, կանցնե'մ, կանցնե'մ ու կմնա~մ…
Կմնամ խենթի՛ երազ… Դու՛ չես իմանա`
Ինչ է սիրո նվիրումն ու մաքրազերծումը:

Բարև Օհանյան ջան,շաաատ լավ ես գրում,ապրես,շաատ հավանեցի,նամանավանդ էս երկուսը....երևի ուշացել եմ,շուտ ես գրել,նոր եմ կարդում,բայց լավն էին......Շնորհակալ եմ,շարունակի,էլի գրի,միշտ կկարդամ

[Կաթիլ]

Մի կտոր հույս տային,
Որ բույնս հյուսեի,
Մի կտոր հավատ՝
Այգի ցանեի,
Մի կտոր էլ՝ սեր,
Որ հյուսած բույնիս
Ու ցանած այգուս
Ցնորք պատկերին միշտ հավատայի:

ամենից շատ հավանեցի էս մի կտորը, չգիտեմ ինչու (կամ էլ գիտեմ) շատ հարազատ թվաց…

[E-la Via]

Ու ցա՛վ, ցա՛վ, ցա՜վ, ամենուր ցա՛վ,
Մարդիկ՝ առա՛նց դեմքի, առա՛նց աչքեր, առա՛նց հայացք,
Ու միշտ դեմքեր, առանց հայացք,
Աչքեր՝ դատարկ դեմքի վրա,
Հայացք, ուր միայն սուգ ու շվաք,
Շվաքներում արձագանքներ ցավի-լացի,
Ու միշտ բողո՛ք, բողո՛ք, բողո՛ք.
Կոկորդ խեղդող, կոկորդ կրծող,
Ներսից, ներսից, իմ կոկորդից
Կրծող ցավեր ու ավերակ դեմքեր.
Դեմքեր՝ առանց հայացք, ու աղճատված.
Ու աղճատված հայացքներում միայն շվաք,
Սուգ ու շվաք այդ նշակերտ աչքերի մեջ,
Սուգ ու շվաք հայացքներում լացի-ցավի,
Սուգ ու շվաք, սուգ ու շվաք,
Առա՛նց դեմքի, առա՛նց հայացք, առա՛նց աչքեր,
Ցավե՛ր, ցավե՛ր, լույս չբացած մութ գիշերներ,
Ու գիշերում առանց հայացք, առանց աչքեր,
Դեմքեր՝
Սուգ ու Շվաք:

Օհանյան լավն էր զգացի բողոքդ, հուսահատությունդ… Ես էլ եմ սարսափում, երբ տեսնեւմ եմ դատարկ դեմքեր, որինչ չասող աչքեր ու ցավով, վշտով լի հայացքներ:
Բայց դե որպեսզի այս համատարած մոխրագույնը ցրվի, եկենք հենց հիմա էլ սկսենք ժպտալ ու գույն բերել : Վերջապես ապրում ենք չէ :