Չնայած որոշել էի այլևս երբեք չափածո բանաստեղծություններ չգրել, բայց էս մեկն ինքինրեն անցյալ գիշեր ծնվեց: Ուզում էի առավոտյան գրի առնել, բայց քնել չէի կարողանում: Ստիպված թուղթ ու գրիչ վերցրի ու գրի առա: Շարունակությունն էլ էր մտքիս մեջ պտտվում պառկած ժամանակ, բայց մնացածը թող հենց այնտեղ էլ մնա, թղթին չեմ հանձնելու: Գիտեմ, թույլ է ստացվելԱվելի շատ ժամանակակից ոճով է, երբ ոչ մի հանգ ու ոչ մի չափ չեն պահում: Եթե ուզեի, կարող էի մի քիչ գոնե մշակել, բայց ձեր դատին հանձնում եմ հենց այնպիսին, ինչպիսին ծնվել է:
Ես մազոխիստ եմ.
Ինձ ծակծկում եմ Բյուր ասեղներով,
Բարձս փշից է, իսկ գիշերանոցս՝
Վայրի գազանի հսկա երախ է,
Որն ինձ հոշոտում, մաս-մաս է անում:
Եվ ես պառկած եմ արյան լճակում,
Արյուն է կաթում իմ էությունից,
Իսկ ես քամում եմ,
Դուրս մղում հոգիս,
Անգամ մի կաթիլ չեմ պահում ներսում,
Որ կյանքս մարի,
Ես էլ չլինեմ,
Ու ինձնից մնա ծակծկված մարմին,
Մասնատված հոգի:
Քեզ ուղարկած Բյուր ասեղները
Տե՛ս, հետ են եկել,
Ինձ ծակծկում են:
Իսկ ես հրճվում եմ.
Ես մազոխիստ եմ:
Երկու մեծ դանակ խրել եմ սիրտս:
Ցավում է, գիտե՞ս,
Բայց հոգ չէ, կանցնի,
Մի քանի վայրկյան,
Եվ իմ ծակծկված սիրտը կկանգի:
Բայց չէ՛, չեմ մեռնի.
Ես առանց սիրտ էլ դեռ երկար կապրեմ:
Գիտե՞ս, քաղցած եմ:
Ես բուսակեր չեմ,
Ես մսակեր չեմ,
Ես կշտանում եմ,
Երբ իմ սեփական արյունն եմ ծծում.
Ես եսակեր եմ:
Ու խեղդվումեմ այս կարմիր ծովում,
Փորձում եմ խմել
Մի քիչ մակարդված,
Մի քիչ էլ սառած,
Հոգուցս քամված թանձր հեղուկը:
Եվ ես գրում եմ իմ վերջին շնչով,
Իմ էությունից քամված արյունով.
«Ես մազոխիստ եմ»:
Մեջբերել
Էջանիշներ