Ուշադրություն :) Ձայնալարն է ծիծաղում :)

**Գալաթեա** · 21.06.2010, 15:35

շարունակություն

Գալաթեա - Անդրադառնանք Ձայնալարի լեգենդար հումորի զգացումին

Կկարողանայի՞ր արդյոք առանց դրա:
Ձայնալար - Կկարողանայի երևի, բայց կարող ա սպիտակ մազերս ավելի շատ լինեին, եսի՞մ:
Գալաթեա - Քեզ համար կարևո՞ր ա որ քո հումորը հասկանան:
Ձայնալար - Հաաա, դժվար ա շփվել մարդու հետ, ով չունի դրանից` նախ և առաջ էն պատճառով, որ քեզ ա գժի տեղ դնում:
Շատ հաճախ չեմ կարում մտքիս եկածը չասեմ, է որ դիմացինն էլ դա լուրջ ընդունի՝ գժանոց ա

Գալաթեա - Իսկ բացի հումորի զգացումից ի՞նչ հատկանիշներ ես մարդու մեջ կարևորում: Օրինակ ընկերներ ընտրելիս, ո՞նցը պետք ա լինեն, ու մանավանդ, չլինեն:
Ձայնալար - Դե ո՞նց ասեմ.. էդ դրական հատկանիշների անունները բոլորս էլ գիտենք, բացասականներինն էլ գիտենք: Բոլոր մարդկանց մեջ էլ երկուսից էլ ինչ-որ չափաբաժիններով:
Ընկեր ընտրելն էլ աղջիկ ընտրելու պես բան ա էլի, պետք ա սիմպատիադ բռնի. բայց դե կան հատկանիշներ, որոնք առանցքային են` երևի տղամարդկությունն ա: Ի դեպ, նկատի չունեմ կարճ, սև մազերն ու սև սառոշկեն ու որ քուչում իրան ասեն կյաժ

Գալաթեա - Ավանդական հարցում մը ունիմ, ի՞նչ է քեզ տվել Ակումբը, ի՞նչ ես գտել, սովորել կամ ինչի՞ց ես հետ սովորել Ակումբի պատճառով:
Ձայնալար - Մի շարք բաներ՝ առաջին հերթին լիքը ընկերներ: Էդ ամենակարևորն ա իմ Ակումբյան ձեռքբերումներից:
Հետո՝ նոր ինֆորմացիայի աղբյուր, շփման միջավայր, հայերենը վերհիշելու միջոց
Դպրոցն ավարտելուց հետո բավական անգրագիտացել էի, որոշ չափով վերականգնվեց:
Իսկ կորուստներից մի քիչ ժամանակի կորուստ ա իհարկե: Երբեմն անիմաստ ռեֆրեշի կոճակի վրա նստելը ժամանակ ա խլում ու ոչինչ չի տալիս:
Գալաթեա - Դու, օրինակ, մոդեր ես մի բաժնում, որտեղ երկաթե նյարդեր են պետք: Ստացվում է՞ դիմանալ, ու հետո, մարդկանց հետ հետագա հարաբերությունները ազդվո՞ւմ են էդ վեճերից ու անհամ վիճակներից:
Ձայնալար - Հիմնականում ստացվում ա անկոնֆլիկտ մոդերավորումը, թեև բացառություններ լինում են, իհարկե: Մեղադրանքները անպակաս են

Բայց դե դա բոլոր բաժիններում էլ կա՝ էն ա էս վերջերս ժամանցում ստացած տուգանայինի համար մեծ աղմուկ բարձրացավ

Ես մի հատ տրյուկ եմ կիրառում. հենց զգում եմ, որ ուզում եմ հայհոյեմ ու հեսա խիստ անձնականցած շարունակություն եմ տամ արդյունքում, փակում եմ Ակումբը, մի 15 րոպե անալիզ եմ անում, հետո նոր կամ հայհոյում եմ կամ չէ

Բայց տենց վիճակները հաճախակի չեն լինում:
Մարդկանց հետ հետագա հարաբերություններս էլ հլը որ չեն տուժել: Չնայած օրինակ դու ինձ սկզբում չէիր սիրում տուգանայիններիս պատճառով

Գալաթեա Հա՜՜, Ակումբի օրումս ամենաթոթոլը դե քեզնից էի ստացել

Ձայնալար - Ժամանակներն էին դաժան, էն ժամանակ շատերն էին ամենաթոթոլը ինձնից ստացել

Գալաթեա - Բագ, իսկ ի՞նչ ա քեզ համար "հայրենիք" գաղափարը, կարո՞ղ ես սահմանել:
Ձայնալար - Ախր ո՞նց ասեմ է, զգում եմ ես էդ մի ուրիշ ձև: Մի անգամ անկապ պառկած Պարսկաստանի մասին հաղորդում էի նայում, ինչ-որ սրբապատկերներ սկսեցին ցույց տալ, մեկ էլ զգացի ինչ-որ հարազատ բան ա: Հիմա մտածում եմ՝ երևի հայկական եկեղեցիներ են, բայց ինչի՞ց իմացա, դե պարզ ա, մասնագետի համար դժվար չի տարբերել, բայց ես չգիտեմ չէ՞ էդ տարբերակման ձևերը...
Մի քիչ հետո երևացին հայկական տառեր, համոզվեցի, որ ճիշտ էի կռահել: Նույն ձև էլ մեր բնությունն ա, ռելիեֆը, մի կտոր քար են ցույց տալիս, զգում ես՝ էդ Հայաստանում ա թե չէ: Ինչ-որ հարազատություն ա, որ առանց դրա կարծում եմ շատ դժվար կլինի ինձ: Մեր բռնաբարված քաղաքն ա, մեր չբռնաբարված կանայք են, մեր տղամարդկանց դեմքերն են: Փողոցները, մթում կորած խրճիթների անյուրընկալ պատերը սև ու Նարեկացու լուսապսակ ճակատը

Մի քիչ ենթագիտակցական զգացողություն ա, երևի դրա համար դժվար ա բառերով ասել, Չարենցը լավ ա ասել, ես իրա հետ համաձայն եմ +1 իրա գրածին, մի հատ էլ վարկանիշ ու շնորհակալություն:

Գալաթեա - Դու կարող ե՞ս Հայաստանից դուրս ապրել: Ընդմիշտը նկատի ունեմ:

Ձայնալար - Չեմ փորձել, բայց ինձ թվում ա չեմ կարող, չեմ պատկերացնում, չնայած՝ երբեք չեմ ասում երբեք:
Էդ բոլոր գնացածներն էլ ինչ-որ չափով տառապում են, կարոտում են: Անտեր մնա, ախր խաշի սեզոնը որ բացվի ո՟մ հետ եմ խաշ ուտելու

էս մասով Համո Սահյանն ա լավ ասել՝ "ախր ես ինչպե՞ս վեր կենամ գնամ"... իրան էլ +1, վարկանիշ ու շնորհակալություն:
Ստեղ մնալն էլ իրա դժվարություններն ունի, որոնք չկան առավել զարգացած երկրներում, նենց որ գնացողներին էլ եմ հասկանում, մեկ-մեկ էլ մտածում եմ՝ կարող ա սխալ եմ անում, որ գլխիս ճարը չեմ տեսնում ցվրվելու, հատկապես ամուսնանալուց հետո սկսում ես ավելի վախենալ անկայունությունից, բայց մեկ ա չեմ պատկերացնում ինձ դրսում:

շարունակելի

**Երկնային** · 22.06.2010, 00:24

Ապրեք անհամբեր սպասում եմ շարունակությանը

Գիտեմ, որ շատերդ եք մտածում, բայց ամաչում եք արտաբերեք… դե ես կասեմ

Բագ ջան, շատ եմ քեզ սիրում

**Գալաթեա** · 22.06.2010, 13:37

շարունակություն

Գալաթեա - Բագ, քո բնավորության գծերից որո՞նք կուզենայիր երեխաներդ ժառանգեին:
Ձայնալար - Բոլորը, - ասաց նա՝ մահանալով մեծամտությունից

Գալաթեա - Հատկապես համեստությունը, փաստորեն

Ձայնալար - Հաաաա

Գալաթեա - Քո նկարած նկարներում ինչքանո՞վ դու կաս, Բագ, ի՞նչ են իրանք. տրամադրությո՞ւն, ներքին աշխա՞րհ, էդ օրվա տպավորությո՞ւն թե՞ այլ տարբերակ:
Ձայնալար - Դե, որ ես մեջն եմ, էդ հաստատ, բայց թե ի՞նչ են դրանք՝ դժվարանում եմ ասել: Ինչպես կասեր գտնված երազի աղջիկը՝ "նկար"

Առանց մտածելու եմ նկարում. ինչ ստացվեց՝ ստացվեց, թե ի՞նչ ինֆորմացիա են դրանք իրանց մեջ պարունակում, դժվարանում եմ ասել:
Ինչ-որ ձևափոխված ինֆորմացիա ա, որ ինչ-որ ճշտությամբ փոխանցվում ա գույների ու պատկերների տեսքով: Դրա ընկալումն էլ ա արվում ենթագիտակցորեն ու էլի ինչ-որ ճշտությամբ:
Մի անգամ իմ նկարներից մեկը մի արվեստաբանի ցույց տվեցի՝ մի կես ժամ խոսաց՝ առանց չափազանցնելու: Հետո ցույց տվեցի իմ ընկեր-բարեկամ մի նկարիչի, նայեց ասեց լավը չի, դիզայներական աշխատանք ա, բայց ոչ նկար: Ու իսկապես, մտածելով, մզմզալով մուսային չսպասելով նկարել էի: Մեկը դա զգաց ու ասեց մի նախադասությամբ, մյուսը չգիտեմ զգաց, թե չէ, բայց բան չասեց, մենակ գլուխս յարդուկեց

Գալաթեա - Իսկ ունե՞ս նկարչական սիրած դպրոց, կամ դպրոցի ներկայացուցիչ:
Ձայնալար - Համոթ ինձ՝ չեմ խորացել արվեստի պատմության մեջ, քիչ նկարիչների եմ ուսումնասիրել: Բայց դա նաև բնավորության գիծ ա, չունեմ սիրած ֆիլմ, գրող, գիրք, երգ, երաժիշտ, կինոդերասան: Էդ սորտավորումը ինձ համար չի: Յուրածանչյուրն իր տեղն ունի, ամեն մեկը մի պահի կարող ա հարազատ թվա, մյուս պահին՝ վանի:
Նկարչության մեջ սիրում եմ տրամադրություն փոխանցող նկարիչներին, սիրում եմ գույներից չվախեցողներին, չնայած կան նաև արևելյան դպրոցների ներկայացուցիչներ, որ չափազանց նուրբ գույներով հրաշքներ են գործում: Պակաս հոգեհարազատ ա սյուռեալիզմը: Իսկ դասականներին ընկալելն ա շատ դժվար:

Գալաթեա -Որ ինչ-որ հրաշքով անտեսանելի դառնայիր մի ժամով, ի՞նչ կուզենայիր անել:
Ձայնալար - էս վերջերս մտածել եմ էդ ուղղությամբ: Մի ժամում բան չէի հասցնի երևի, բայց մի կես տարում ահագին լավ բան կանեի: Խնդալու բաներ եմ մտածել՝ սկսած հարևանների բանակը ոչնչացնելուց վերջացրած Հայաստանում սահմանադրական կարգի հաստատումով: Մի ժամում հազիվ զվարճանալ հասցնեի, ասենք մեկի գլխին կտցնել-փախնել

Գալաթեա - Պատկերացնում եմ էդ խեղճ մեկի սարսափահար դեմքը: Մտածելու ա՝ Աստված կտցրեց

Ձայնալար - Ու կարելի ա նաև Աստծո ձայնով հետը խոսալ, ասենք. "Տո՜ւր Ա1+ -ին եթեր, թե չէ ամբողջ կյանքում կտցրած կֆռֆռաս"...
Դե երևի պարզ ա, որ պատահական անցորդի չէի կտցնելու

Գալաթեա - Բագ ջան, ես մի ժամով որ գնամ գամ, Սասն էկավ, դեռ կկարենանք չէ՞ շարունակել:
Գործ բացվեց, էլի:
Ձայնալար - Սասունը եկավ՝ գործ բացվե՞ց

Գալաթեա - Կռիս

Գալաթեա - Ճակատագրին ե՞ս հավատում, Բագ, թե՞ պատահականությանը.. հատկապես կյանքում կարևոր, շրջադարձային դեպքերում:
Ձայնալար - Հավատում եմ ծարավիս

Հավատում եմ, որ վաղվա օրը կփոխվի կախված նրանից, թե ինչպես կապրեմ էսօրվանը: Կա նաև պատահականության գործոնը դրան զուգընթաց, սակայն մենք պատահական ենք անվանում էն պրոցեսները, որոնց օրինաչափությունը չենք կարողանում տեսնել, իրականում ամեն ինչ օրիանաչափ է: Երևի:
Գալաթեա - Բայց նայի Բագ, իրականում ստացվում ա, որ մեկ ա՝ կոնկրետ չենք ջոկում դա պատահականությո՞ւն է, թե՞ օրինաչափություն ... ինձ էս հարցը միշտ հետաքրքրել ա...գուցե տենց շա՞տ բան կա, որ մենք չենք ջոկում: Ու ընդհանրապես, մարդն ինչ-որ բան տնօրինո՞ւմ է:
Ձայնալար -

Դե դու հարցը հավատալով ձևակերպեցիր, ես էլ ասեցի, թե ինչին եմ հավատում:
Եթե չենք ջոկում, էդ մեր խնդիրն ա, դա դեռ չի նշանակում, որ ամեն ինչ պատահական ա, կարանք թուլանանք ու հաճույք ստանանք: Պետք ա փորձել ջոկել, գոնե մոտավորապես: Ասենք մոտավորապես մարդիկ ջոկել են, որ եթե լավություն անես ու ջուրը գցես, մի օր դեմդ դուրս կգա:
Գալաթեա - Անձամբ քեզ հետ եղե՞լ ա, որ լավություն անես ջրախառը ու հետո քեզ լավ լինի:
Ձայնալար - Դե ջրախառը փորձում եմ լավություն անել ինչքան, որ ստացվում ա, ու ինձ էլ շատ դեպքերում արել են լավություն: Ընդ որում արել ու ջուրն են գցել, ինչպես որ ես:
Էն որ ասում են ջուրը գցի, հենց տենց եմ ես հասկանում, որ պետք չի ակնկալել պատասխան տվյալ "շահառուից", գցի ջուրը մի օր դուրս կգա, մի ուրիշ տեղից: Չնայած ես էդ ասացվածքի փոխած տարբերակն եմ հորինել՝ "Լավություն արա գցի ջուրը՝ մի օր կթռնի դեմքիդ"

, բայց իրականում օրիգինալ տարբերակին եմ հավատում:
Երկնեցի

Գալաթեա - Մի հատ սենց խոսք կա, Պետրոսյան Վարդգեսն էր ասում՝ "Բարությունը չպետք է բռունցքներ ունենա": Ինչ ես կարծում, մեր բավականին կոշտ ու դաժան ժամանակների հետ սա համահո՞ւնչ է: Հնարավո՞ր է մեր օրերում պարզապես լինել բարի, առանց ցինիզմի:
Ձայնալար - Եսի՞մ, տենց էլ չիմացա էդ ցինիզմը լավ բան ա, թե վատ: Ինձ երբ ցինիկ են ասել, միշտ էնքան սիրելով են ասել, որ մտածում եմ՝ լավ բան ա:
Անտիկ Հունաստանում նույնիսկ ինչ-որ ուղղություն կար տենց կարծեմ, փիլիսոփայական, բայց հիմա էդ սաղ էս քեֆս հալիս չեմ կարողանում կապ գտնեմ Վարդգեսի բռունցքների հետ, ներող

Գալաթեա - Կա՞ ինչ-որ երազանք կամ նպատակ, որ անպայման որոշել ես իրագործել.. որ եթե չանես՝ ինչ-որ բան պակաս կլինի կյանքումդ:
Ձայնալար - Չէ, չկա: Այսինք երազանքներ ու նպատակներ բնականաբար շատ կան, բայց ես դրանց մասին չեմ սիրում բարձրաձայն ասել մինչև չկատարվեն:
Սովորել եմ, որ պետք չի ցիկլվել կոնկրետ երազանքների վրա, որովհետև ժամանակի ընթացքում, շատ հաճախ, զգում ես, որ ֆուֆլո երազանք ա եղել, ու ափոոսում ես դրա վրա վատնած ամեն ինչը: Մի խոսքով՝ երազանքներ կան, իդեա ֆիքսեր՝ ոչ:
Գալաթեա - Կարո՞ղ ես մի ֆրազով կամ նախադասությամբ ասել էն, թե ինչ ես դու մինչ այժմ կյանքից սովորել.. ի՞նչ է ինքը քեզ հասկացրել.. լոզունգի, կրեդոյի պես մի բան:
Ձայնալար - Պայքար, պայքար մինչև վերջ

Գալաթեա - Պատկերացրու, թե մեեեեծ ակումբային հանդիպման ես , լիքը հին ու նոր ակումբցիք են հավաքված ու դու կենաց–բարեմաղթանք ես ասում... ի՞նչ կասեիր:
Ձայնալար - Վախենում եմ, որ մեծական կամ ձևական թվա, բայց "Սիրեցեք զմիմեանս"-ը շատ լավ բարեմաղթանք ա:
Շրջապատին սիրելը կյանքը երկարացնում ա, պետք ա փորձել սիրել ամեն մարդու մեջ գոնե մի բան…
Որ մեկին չեմ սիրում չէ՞, իմունիտետս թուլանում ա, ալերգիաս՝ ուժեղանում ու կյանքը մռայլ ա դառնում, իսկ որ սիրում ես աջ ու ձախ (կնիկս լսի գլուխս կջարդի

) կյանքն էլ ես սկսում սիրել ավելի շատ՝ փոխադարձաբար

Բագ ջան, շատ շնորհակալ եմ ուրախ ու հետաքրքիր հարցազրույցի համար: Հատկապես վերջին՝ երկուստեք փոքր ինչ "ճանճի տակ" գտնվող հատվածի համար
Պաչ:
Հուսով եմ՝ ստացվեց գոնե մի քիչ բացահայտել Ձայնալարի ափաշքյարա, բայց միևնույն ժամանակ բավականին փակ ու չբացահայտված կերպարը: