Հարց: Հո՞վ.
Պատասխան: Այո.
Հարց: Ինչպե՞ս ես.
Պատասխան: Անհանգիստ.
Հարց: Ինչու՞.
Պատասխան: Ամսի 11-ին ու 14-ին քննության եմ:
Հարց: Ի՞նչ քննության.
Պատասխան: Մաթեմ ու հայոց.
Հարց: Բայց պատրա՞ստ ես.
Պատասխան: Չգիտեմ… պարապունքների պատճառով արդեն մի քանի ամիսա դեպրեսիայի մեջ եմ. Ամեն օր գնա պարապմունքի ու արի, և այդպես արդեն 6-7 ամիս: Գնալով ավելի եմ դեպրեսվում, ու իմ դեպրեսիայի արդյունքում շատերի նյարդերի վրա ազդում : Երևի ընկերոջս նման այնտեղ վատանամ D
Հարց: Իսկ քո կարծիքով 6-7 ամիսը շա՞տ է.
Պատասխան: Դե ուրիշները մեկ տարի, կամ նույնիսկ ավել են պարապում, իսկ իմ ժամանակի պակասի պատճառով կրկնակի ծանրաբեռնվածությամբ եմ պարապում:
Հարց: Քանի որ բուհական քննություններն ավարտվել են, նշանակում է, որ ամենայն հավանականությամբ քոլեջ ես ընդունվելու:
Պատասխան: Ահա. և “պայքար պայքար մինչև հոգնել” եմ անելու անվճարի համար, թե չէ վճարովին կա ու կա:
Հարց: Քո կարծիքով կանցնե՞ս վճարովի.
Պատասխան: Հնարավորա, բայց չեմ կարծում. Անցածս մի ժամ հետո մոռանում եմ: Ահա թե որ դեպքերում է պետք մեղր ուտել
Հարց: Մեղր չե՞ս սիրում.
Պատասխան: Չէ. Մի երկու օր զզվելով, մի կերպ կերա, բայց հիմա չեմ ուտում:
Հարց: Լավ.
Հարց: Գիշերը ժամը քանիսի՞ն ես քնում.
Պատասխան: Դու ասա :
Դե քնում եմ, երբ մեկը չի լինում, որ հետը ժամանակ անցկացնեմ:
Հարց: Օրինակ ո՞վ.
Պատասխան: Օրինակ իմ խելքին մեկը, որը նույնպես կցանկանա իմ հետ ժամանակ անցկացնել:
Հարց: Փաստորեն սիրու՞մ ես գիշերներն արթուն մնալ:
Պատասխան: Ահա, սիրում եմ: Այնքան լուռ է, հանգիստ, ոչ մի ձայն… իսկ վերևից մի պայծառ լույս է վառվում, որ լուսավորում է ամբողջը, և ի տարբերություն արևի նրան շատ հանգիստ լինում է նայել: Ինչպես ասել է մի խելացի մարդ` այսինքն ես
, լռությունն ամենալավ երաժշտությունն է
Հարց: Խոսքը լուսնի մասի՞ն է.
Պատասխան: Այո.
Հարց: Ի՞նչ ես մտածում նրան նայելիս.
Պատասխան: Որ ինչ-որ մեկը հեռվից հետևում է մեզ
Հարց: Պարզ է.
Հարց: Ի՞նչ կցանկանայիր հիմա անել.
Պատասխան: Հիմա… քնել երկար ժամանակով.
Հարց: Ինչքա՞ն.
Պատասխան: Երկու տարի
Հարց: Շատ չի՞
Պատասխան: Չէ, իսկը այն ժամանակահատվածն է, որում ես կցանկանայի արթնանալ:
Հարց: Ի՞նչ ժամանակահատված.
Պատասխան: Գլոբալ փոփոխությունների
Հարց: Ի՞նչ փոփոխությունների մասին ես ասում.
Պատասխան: Չեմ ցանկանում հիմա խոսել այդ մասին, թե չէ համ շատ երկար պատասխան կլինի, համ էլ որ սկսեցի խոսալ, օրերով կխոսամ
Հարց: Լավ, երևի թողնենք մյուս անգա՞մ.
Պատասխան: Հա, թողնենք
Հարց: Հիմա ի՞նչ ես անում.
Պատասխան: Կարդում էի մի քանի ամիս առաջ անցած թեստավորման արդյունքը.
Հարց: Իսկ ի՞նչ թեստ է դա.
Պատասխան: Թեստ, որը որոշում է մարդու աուրայի գույնը.
Հարց: Ե՞վ, ինչպիսի՞ն էին արդյունքերը.
Պատասխան: Պարզվեց, որ իմ աուրան երկնագույն է (բնականաբար դա կապ չունի ուրիշ շեղման մասին, որը հենց առաջինը եկավ մտքիդ)
Հարց: Իսկ մեկնաբանությունը չկա՞ր.
Պատասխան: Իհարկե կար. Ընդհանուր առմամբ կարծեմ մոտ 150 հարցի եմ պատասխանել:
Հարց: Կկսիվես՞ս թեստավորման արդյունքների հետ.
Պատասխան: Ճիշտ է, քո առաջարկը իմ կողմից գլուխ գովալ կարող է կոչվել, բայց դե իմ կարծիքով կլինեն մարդիկ, ովքեր կհասկանան, որ ես սրանով գլուխ չեմ գովում: Կամ ի՞նչ գլուխ գովալ. ցանկացած մարդու աուրա իր մեջ պարունակում է շատ լավ հատկանիշներ:
•
•
Սեղմել՝ ցույց տալու համար
Պատասխան: Դեե
կարծում եմ, որ լավ է երբ դու այնքան վատը չես, որ այսպիսի թեստերի պատասխանները ցույց չտաս մյուսներին: Ես հանգիստ եմ, քանի որ մեկնաբանության մեջ սև “պիտնոներ” չեմ տեսնում:
Հարց: Ի՞նչ ես այս պահին մտածում.
Պատասխան: Այս պահին նայեցի թե օդնոյում ո՞վ է ինձ “հյուր” եկել, և մտածեցի այն հիմար մարդկանց մասին, որոնց երբ բան ես բացատրում, նրանք իրենց խելքի պակասության պատճառով չեն հասկանում քեզ, հետևաբար նաև կարող են ասել “դու էլ չես հասկանում թե ինչ ես խոսում”: Կան պահեր, որ իսկապես չգիտես թե ոնց եմ խոսում, բայց նկատել եմ, որ դա կարծես իմ այսպես ասած պաշտպանական հատկությունը լինի` ասում եմ օրինակ սառույց, բայց նկատի եմ ունենում ջուր: Դե դրանից հետո դիմացինս իսկապես ոչինչ չի հասկանա: Ես էլ էդ դեպքում առաջարկում եմ, որ վերծանի իմ խոսքերը, կամ էլ ավելի նյարդային վիճակի չհասնելու պատճառով ասում եմ “հա լավ, դու ճիշտ ես” (կամ էդ տիպի մի բան).
Կարծես դու մի բան արած լինես, իսկ դիմացինդ ասի, որ ստում ես.. դե դու էլ չես կարողանում ոչ մի կերպ ապացուցել քո ճշտությունը: Պատկերացրի՞ր այդ իրավիճակը:
Հարց: Այո, կարծես թե պատկերացրի: Սա կարդալուց հետո, չգիտես ինչու իմ մոտ այս հարցն առաջացավ` շու՞տ ես խուճապի մատնվում.
Պատասխան: ըըը, եսի՞մ. Լավ, փորձեմ պատասխանել: Ընդհանրապես փորձում եմ խուճապի չմատնվել, թե չէ ամեն ինչ կառավարումից դուրս կգա, ես էլ դե արագ որոշումներ կկայացնեմ, որոնց հետևանքը չեմ պատկերացնի տվյալ պահին: Բայց, այսքան ժամանակ չեմ հիշում այնպիսի մի դեպք, որ խուճապի մատնված լինեմ: Երբ խուճապը գալիս է, հիշում եմ հենց դա, որ չպետք է խուճապի մատնվել, պետք է սառը գլխով դատել: Հիմա էլ չգիտեմ ինչ պետք է լինի, որ խուճապի մատնվեմ: Միգուցե նրանից է, որ մոտավորապես գիտեմ թե այդ դեպքին ինչը կհաջորդի..
Հարց: Այսինքն կարողանու՞մ ես գուշակել քո կամ ուրիշ մեկի, կամ էլ ինչ-որ իրավիճակի հետագա ընթացքը.
Պատասխան: Ես էլ հենց նոր իմ այդ հատկությունը հիշեցի: Մարդու հետ շատ քիչ շփումն էլ ինձ բավարար է, որ նրան պատկերացնեմ տարբեր իրավիճակներում ամենա հավանական որոշումը կայացնելիս: ՈՒ ոչ միայն ուրիշ մեկի` այլև իմ: Օրինակ պատկերացնում եմ մի իրավիճակ. Հետո այդ իրավիճակից դուրս գալու միջոցները, ինչպես նաև դիմացինիս հետագա քայլերը այդ իրավիճակից դուրս գալու` կամ հակառակը, այն ավելի բարդացնելու համար:
) որոնց էլ կանդրադառնամ հետագա գրառումներում:
Մեջբերել
): Այ դաա~, այսպես ասած այնքան փակ դռներ է բացու~մ. . . )) Ճիշտ է, մարդուն հասցնում եմ հոգեկան անկառավարելի մի իրավիճակի, որից նա ուզենա էլ չի կարենա դուրս գալ, (միայն ինձ իմ արժանին հասցնելուց հետո հազիվ սիրտը հովանա) որովհետև ես անընդհատ “գրոհում” եմ, իսկ նա չի կարողանում դուրս գալ: 
:
. 
“: Ես ինքս ավելի շուտ կկանգնեմ հայլու դիմաց, ու կասեմ “Հով, խնդրում եմ, արա այս բանն ինձ համար.. ես քեզ հավատում եմ, դու կարող ես օգնել ինձ..խնդրում եմ, այդ պահին ինձ մենակ չթողնես..խնդրում եմ, հանկարծ այս բանը չանես” : Որքան էլ լօլ-ա, բայց էդ դեպքում գոնե տեսնում եմ ում հետ եմ խոսում.
Կարողանում է մարմնի բոլոր «ոտքերն» օգտագործել և շարժման, և ցանկացած գործողություն կատարելու մեջ: Հերիք չէ ունի 24 ոտք, նա կարող է նույնիսկ մեկ ոտքով քո վերջը տալ:
Apeh Jan-ի խոսքերից
Պտտվել ու էլի նույն կողմից էի նստել:
: Մոտ մի ժամ էլ (մինչև ժամը 2ը
ճիշտա երկուսս էլ համարյա ընկնում էինք, բայց դե թքած ընկնելու վրա...
Էջանիշներ