Ո՛չ խոսքն է ուժեղ, ո՛չ էլ արհամարհանքը: Եթե մարդու խոսքերը ուղղակի խոսքեր են, իր ներքին կուլտուրայից հեռու, արտաքին զենք, ոչ մի ուժ էլ չունի: Նույն ձևով էլ արհամարհանքը, կարծեմ բանի տեղ չդնելն է կամ նման մի բան, արհամարհելը ինքդ քեզ մյուսից բարձր դասելու նման է, իմ ընկալմամբ: Դա էլ ճիշտ չեմ համարում:
Նախընտրում եմ բացատրել որոշ բաներ իմ վարմունքից, որ մութ բաներ չմնան, ու ատելության կամ հակակրանքի պատճառը գոնե օբյեկտիվ լինի: Իսկ եթե ոչինչ չեմ ասում, ուղղակի ասելուս իմաստը չեմ տեսնում կամ չգիտեմ, թե ինչպես բացատրել: Բայց դա արհամարհելու հետ կապ չունի: Այդ դեպքում ինձ ավելի ճնշված եմ զգում, երբ չեմ կարողանում բացատրել:
Կարծում եմ մա՛րդն է ուժեղ. մի քանի խոսքով ուժեղությունը ցուցադրելու կամ տպավորություն գործելու կարիք չկա: Մարդու պահելաձևից ամեն ինչ երևում է, էլ ի՞նչ կարիք կա հատուկ ցուցադրելու եղածը, կամ էլ չեղածը կեղծելը:
Մեջբերել
Էջանիշներ