Խո՞սքն է ուժեղ, թե՞ արհամարհանքը

[A.r.p.i.]

Դպրոցում մի առարկա էինք անցնում` <<Մարդը մարդուն>>: Հիշում եմ այդ առարկայից մի դաս` <<Թշնամիները>> վերնագրով: Դասի ամբողջ իմաստը այն էր, որ եթե ուզում ես թշնամուդ վատություն անես , ուրեմն լավություն արա: Տվյալ թեմայի առումով մի քիչ շատ խորացա , բայց ասեմ, թե ինչ եմ մտածում: Եթե դու գիտես , որ մարդը ով քեզ վատություն է արել,վիրավորել է, գիտակցող է , ու կարող է ընդունել իր սխալը, ապա կարծում եմ , որ ամենալավ տարբերակը նրան հակահարված տալու համար, նրան ինչ-որ մի լավություն անելն է: Դրանից նա իրեն շատ ավելի վատ կզգա, շատ ավելի ջախջախված, քան սկսես նրա հետ վիրավորական խոսքեր փոխանակել կամ արհամարհել: Միգուցե դրանից հետո էլ նա գիտակցի , թե ինչ է արել, ներողություն խնդրի, ու ձեր փոխհարաբերությունները լավանան: Սակայն դժբախտաբար գոյություն ունեն մարդիկ, ովքեր զուրկ են ցանկացած տեսակի զգացմունքներից: Այ նման մարդկանց դեպքում արհամարհանքը լավագույն զենքն է :

[Մանուլ]

Հարց, իսկ արհմարհանքը ինչ ազդեցություն է ունենում ոչ թե արհամարհվողի, այլ արհամարհողի վրա:

Ազդեցությո՞ւնը: Ներքին հանգստություն :

Արհամարհանքը շատ լավ բան ա : Արհամարհանքը ավելի մեծ ազդեցություն ա թողնում դիմացինի վրա: Ու դու քեզ նենց լավ ես զգում :
Մի հարց թեմայի հեղինակին. «խոսք» ասելով նկատի ունես նույն ձևով պատասխանելը, չէ՞: Այսինքն՝ ինչ-որ մեկը քեզ վիրավորել ա, դու էլ իրեն վիրավորես: Թե՞ հանգիստ զրուցելը: Կարծում եմ՝ առաջինը, բայց երկրորդն էլ մտքովս անցավ :

Արփին էլ ա ճիշտ ասում. քեզ վատություն անողին լավությամբ պատասխանելն էլ ա լավ տարբերակ: Չգիտեմ` արհամարհա՞նքն ա ավելի ուժեղ, թե՞ վատությանը լավությամբ պատասխանելը: Իմ վրա եմ զգացել, որ ահավոր զգացողություն ա, երբ մեկին առանձնապես չես համակրում, լավ չես վերաբերվում, բայց ինքը քեզ լավ ա վերաբերվում: Ու ավելի վատ ա, երբ էդ ամեն ինչը կանխամտածված չի, միամիտ ա: Ես, օրինակ, մեկ - մեկ հենց նրանց, ովքեր ինձ ինչ-որ ձևով վիրավորել են, դիտմամբ լավ եմ վերաբերվում: Ու ստեղ ինչ-որ պահի կարող ա սկսվի արհամարհանքը : Կամ էլ հենց սկզբից արհամարհում եմ: Կախված ա իրավիճակից:
Երբեմն մարդուն արհամարհում ես, որովհետև վիրավորված ես, իսկ շատ դեպքերում՝ որովհետև թքած ունես էդ մարդու վրա, էլ չես ուզում հետը շփվել :
Տենց :

[VisTolog]

Մդա՜, փաստորեն մարդկանց ՇԱՏ է դուր գալիս արհամարհվող օբյեկտին արհամարհանքի միջոցով ցածրացնել, նվաստացնել, նրա վրա հոգեբանակ ճնշում գործադրել…
Օ՜, ինչպիսի բավարվածություն ես զգում մեկի հետ այդպես վարվելուց, երբ նրան ոչնչացնում ես արհամարհանքի միջոցով.. Հաղթանակը քոնն է
Ըհը, այ էդ ժամանակ էլ տվյալ մարդուն սկսում ես վերևից նայել, ու հեգնական դեմքի հայացքով մտքում ասել «Հըհը, այ տե՛նց, քեզ դեռ քիչա»:

Դեմ եմ ցանկացած բանի, որը կարող է մարդուն անհարմար (որի մեջ մտնումա նաև ճնշվածությունը) վիճակի մեջ դնել:

Վսյո տակի, ավելի լավա խոսք. չեմ ուզում ոչ մեկին ինքնասպանության հասցնեմ:

[Հինատա]

Գիտեք որն է ծիծաղելի, որ մարդ մեկին արհամարում է ու իրեն բարձր է զգում դիմացինից, բայց դիմացինը ինքն է իրեն բարձր զգում, որովհետև մտածում է, թե ըհն բառապաշարը չհերիքեց, խոսքի տակից չկարողացավ դուրս գալ, քիչ-քիչ թեման փակում է ու դու քեզ այդ ժամանակ ավելի բարձր ես զգում:

[Մանուլ]

Օհ :
Գրել եմ՝

«Երբեմն մարդուն արհամարհում ես, որովհետև վիրավորված ես, իսկ շատ դեպքերում՝ որովհետև թքած ունես էդ մարդու վրա, էլ չես ուզում հետը շփվել»:

Մարդիկ, եթե ինչ - որ մեկը ինձ հասցրել ա էն աստիճանի, որ ես իրան արհամարհում եմ, ուրեմն իմ համար մեկ ա, թե ինքը իրան նվաստացա՞ծ կզգա, ստորացա՞ծ կզգա, թե՞ աշխարհի թագավորը կզգա: Սա մեջբերմանս երկրորդ հատվածի համար:
Ինչ վերաբերում ա վիրավորվելու դեպքում արհամարհելուն, ասեմ: Եթե ինչ-որ մեկին վիրավորում ես, դրանով չես փորձում իրեն ինչ-որ լավություն անել, չէ՞: Անհարմար վիճակի մեջ ես գցում, չէ՞: Է, նույնն էլ արհամարհանքը: Եթե էդ մարդը կարա քեզ «ցածրացնի», ինչի՞ դու էլ չես կարա:
Հա, մեկ էլ նշեմ, որ կոնկրետ ես մի թարս հայացքից կամ խոսքից չեմ վիրավորվում ու սկսում արհամարհել: Էդ շա՜տ հազվադեպ ա պատահում:

[Adriano]

Ազդեցությո՞ւնը: Ներքին հանգստություն :

Իմ կարծիքով հատկապես հանգստություն չի բերում: Ինչու?, քանզի դու քեզ տանջում ես որպեսզի դիմացինիդ արհամարհես, իսկ ինչպես կարող է հանգստություն ունենալ մի մարդ, որ փաստորեն դուրս է գալիս իր հոգեկան բնական վիճակից և սկսում արհամրհել: Ես նույնիսկ կասեյի ավելի մեծ գլխացավանք ու անհանգստությունա բերում:

[Arqimed]

Երբեմն խոսքը չեն հասկանում:Օրինակ, եթե թունդ վիճաբանություն է, դու ինչ խոսք էլ ասես, նա քեզ չի լսելու, այդ դեպքում լավագույն տառբեռակն է. <<Ես այլևս չեմ շարունակի, որովհետև արհամարհում եմ քեզ>>: Այս դեպքում դիմացինը ուղղակի հունից դուրս է գալիս, փորձված տարբերակ եմ ասում:

[Անամնիսիս]

Ես համաձայն եմ Արփի հետ ամենալավագույն զենքը դա լավություն անելն է, իսկ եթե չես կարողաում ապա առհամարհանքն է:Բայց սա միայն այն դեպքում երբ դիմացինտ ինքնասիրություն ու պատիվ ունեցող մարդ է, իսկ եթե մի մեծամիտ, կներեք արտահայտությանս համար, փալաս է նա կկարծի որ դու վախենում ես իրենից ու ամեն ինչ հակառակ կերպով կներկայացնի… Այդպիսի մարդկանց պետք է պատժել միմիայն խոսքով և ոչ թե սովորական այլ սուր կծու մի խոսքով Սևակյան ոճի խոսքով…այն էլ անընդհատ առանց հանգիստ տալու
Երևի այդ պատճառով էլ ինձ ընկերներս ասում են դաժանիկ

[Երվանդ]

Երբեմն խոսքը չեն հասկանում:Օրինակ, եթե թունդ վիճաբանություն է, դու ինչ խոսք էլ ասես, նա քեզ չի լսելու, այդ դեպքում լավագույն տառբեռակն է. <<Ես այլևս չեմ շարունակի, որովհետև արհամարհում եմ քեզ>>: Այս դեպքում դիմացինը ուղղակի հունից դուրս է գալիս, փորձված տարբերակ եմ ասում:

Առա հա, առանց էտ ասելու որ չխոսես պարզ բան ա որ արահամարում ես, որ ասես արդեն կլինի վիրավորանք ու ինքն էլ քեզ կվիրավորի, ու տենց շատ ո թու տխուր պատմություն կստացվի, իրականում կախված ա իրավիճակից, բայց մեկը ես ոչ մի դեպքում չեմ կարա արհամարեմ, ու ձեն չհանեմ, չեմ դիմանա էլի սիրտս կպայթի:

[Ֆոտոն]

Ո՛չ խոսքն է ուժեղ, ո՛չ էլ արհամարհանքը: Եթե մարդու խոսքերը ուղղակի խոսքեր են, իր ներքին կուլտուրայից հեռու, արտաքին զենք, ոչ մի ուժ էլ չունի: Նույն ձևով էլ արհամարհանքը, կարծեմ բանի տեղ չդնելն է կամ նման մի բան, արհամարհելը ինքդ քեզ մյուսից բարձր դասելու նման է, իմ ընկալմամբ: Դա էլ ճիշտ չեմ համարում:
Նախընտրում եմ բացատրել որոշ բաներ իմ վարմունքից, որ մութ բաներ չմնան, ու ատելության կամ հակակրանքի պատճառը գոնե օբյեկտիվ լինի: Իսկ եթե ոչինչ չեմ ասում, ուղղակի ասելուս իմաստը չեմ տեսնում կամ չգիտեմ, թե ինչպես բացատրել: Բայց դա արհամարհելու հետ կապ չունի: Այդ դեպքում ինձ ավելի ճնշված եմ զգում, երբ չեմ կարողանում բացատրել:

Կարծում եմ մա՛րդն է ուժեղ. մի քանի խոսքով ուժեղությունը ցուցադրելու կամ տպավորություն գործելու կարիք չկա: Մարդու պահելաձևից ամեն ինչ երևում է, էլ ի՞նչ կարիք կա հատուկ ցուցադրելու եղածը, կամ էլ չեղածը կեղծելը:

[erexa]

Նայած ինչ իրավիճակ ա և ով ա դիմացինդ: Օրինակ մարդիկ կան, որոնք մի քիչ անհասկացող են և իրենց արհամարհելը համարում եմ ճիշտ, մարդիկ կան, որոնք հասկացող են այդ դեպքում խոսքը համարում եմ ճիշտ և մարդիկ կան, որոնք շատ անհասկացող են և այդ դեպքում կարելի է կիրառել ուրիշ միջոցներ:

[armen9494]

Ես էսպես եմ պտածում` արհամարելը հավասար է շան տեղ չդնելուն, իսկ խոսելը` շան տեղ դնելուն:

["Green eyes"]

Ինձ թվում ա արհամարնքը:Չէ որ ասում են արհամարանքը ամենամեծ զենք ա:

[Gayl]

Միշտ այն կարծիքին եմ եղել, որ կարող ես խոսքով դիմացինիդ սրտում մեխ մեխել:

[RADIOmanyachka]

Հասկացող մարդու համար՝ արհամարհանքը, իսկ անհասկացող մարդուն ավելի լավ է խոսքով որոշ բաներ հասկացնել, թե չէ կտեսնի, որ դիմացինը լռում է, կմտածի, որ այս անգամ էլ ներվեց: