Ազդեցությո՞ւնը: Ներքին հանգստությունAdriano-ի խոսքերից
:
Արհամարհանքը շատ լավ բան ա: Արհամարհանքը ավելի մեծ ազդեցություն ա թողնում դիմացինի վրա: Ու դու քեզ նենց լավ ես զգում
:
Մի հարց թեմայի հեղինակին. «խոսք» ասելով նկատի ունես նույն ձևով պատասխանելը, չէ՞: Այսինքն՝ ինչ-որ մեկը քեզ վիրավորել ա, դու էլ իրեն վիրավորես: Թե՞ հանգիստ զրուցելը: Կարծում եմ՝ առաջինը, բայց երկրորդն էլ մտքովս անցավ:
Արփին էլ ա ճիշտ ասում. քեզ վատություն անողին լավությամբ պատասխանելն էլ ա լավ տարբերակ: Չգիտեմ` արհամարհա՞նքն ա ավելի ուժեղ, թե՞ վատությանը լավությամբ պատասխանելը: Իմ վրա եմ զգացել, որ ահավոր զգացողություն ա, երբ մեկին առանձնապես չես համակրում, լավ չես վերաբերվում, բայց ինքը քեզ լավ ա վերաբերվում: Ու ավելի վատ ա, երբ էդ ամեն ինչը կանխամտածված չի, միամիտ ա: Ես, օրինակ, մեկ - մեկ հենց նրանց, ովքեր ինձ ինչ-որ ձևով վիրավորել են, դիտմամբ լավ եմ վերաբերվում: Ու ստեղ ինչ-որ պահի կարող ա սկսվի արհամարհանքը: Կամ էլ հենց սկզբից արհամարհում եմ: Կախված ա իրավիճակից:
Երբեմն մարդուն արհամարհում ես, որովհետև վիրավորված ես, իսկ շատ դեպքերում՝ որովհետև թքած ունես էդ մարդու վրա, էլ չես ուզում հետը շփվել
Տենց
Մեջբերել
Էջանիշներ