Խո՞սքն է ուժեղ, թե՞ արհամարհանքը

[Adriano]

Ինձ համար արհամարհանքը ավելի ուժեղ զենք է: Արահամարհանքը մարդուն հոգեպես սպանում է: Երբ արհամարհում ես մարդուն, կոպիտ ասած՝ «շան տեղ» չես դնում, դա ավելի վիրավորական է, իսկ խոսքի ժամանակ ընդունում ես, որ դիմացդ կանգնած է մարդ արարած, որը պետք է որ քո խոսքից որև բան հասկանա:

Հարց, իսկ արհմարհանքը ինչ ազդեցություն է ունենում ոչ թե արհամարհվողի, այլ արհամարհողի վրա:

[VisTolog]

Հարց, իսկ արհմարհանքը ինչ ազդեցություն է ունենում ոչ թե արհամարհվողի, այլ արհամարհողի վրա:

Երբ արհամարհես՝ կիմանաս:

[Yevuk]

Հարց, իսկ արհմարհանքը ինչ ազդեցություն է ունենում ոչ թե արհամարհվողի, այլ արհամարհողի վրա:

Իհարկե, չեմ ժխտում, որ հոգեբանորեն արհամարհելը ավելի դժվար է քան խոսելը, քանի որ խոսելով ասում ես այն, ինչ մեջդ է կուտակվել ու ազատվում այդ ծանր «բեռ»-ից, բայց այս հարցում կարևորը արհամաարհանքը արհամարհողի վրայի թողած ազդեցությունը չէ, նշանակակետը արհամարհվողն է:

[Katka]

Կախված նրանից՝ դիմացիդ ով է կանգնած:

[Kita]

Արհամարհական խոսքը

[ՆանՍ]

Մի հատ, որ ասում ես, էշ գլուխը չի մտնում, պետք ա արհամարհես:

[E-la Via]

Ես միշտ կարծել ե և կարծում եմ, որ ամեն հարց, խնդիր էլ կարելի է լուծել ճիշտ խոսքի շնորհիվ: Ամեն մեկը ու ամեն խնդիր ունի իր մոտեցման ձևը: Պետք է նրբանկատ լինելով՝ գտնել ճիշտ մոտեցումը: Ամեն դեպքում կան մարդիկ, որ խոսքը չեն հասկանում ու նրանց հարկավոր է ուղղակի արհամարհել, բայց այդ արհամարհանքը չպետք է վնասի արհամարհողին… Այսինքն չպետք է վիրավորանքը, բարկությունը ներս գցել, որ դրանք էլ քեզ ներսից ուտեն: Արհամարհելու համար հարկավոր է անտարբեր լինել, իսկ անտարբերության դեպքում էլ արձագանքելու կարիք չի զգացվում:
Հա նաև ասեմ, որ բռնի ուժ գործադելուն կողմնակից չեմ, բայց հասկանում եմ, որ երբեմն դա էլ է հարկավոր:

[Գեա]

Խոսքը հզոր զենք է:Ասում են,լեզուն կարող է լինել դանակից էլ սուր և մահացու,եթե այն կարղանաս օգտագործել ճիշտ և ժամանակին:Երբ վիրավորանքին պատասխանում ես ճիշտ խոսքով` ազատվում ես ցասումից և ստացած վիրավորանքը կորցնում է իր ուժը:
Արհամարհանքը երկու երախ ունի :այն լափում է ոչ միայն արհամարվողին այլ նաև արհամարհողին:Քանի դեռ արհամարհում ես ուրեմն, շարունակում ես խեղդվել վիրավորանքի ծովում:ՎԻՐԱՎՈՐԱՆՔԸ ՆՄԱՆ Է ԱՅՆ ԾԱՌԻՆ,ՈՐԸ ՊԵՏՔ Է ԱՆԸՆԴՀԱՏ ՋՐԵԼ ՍՏԱՑԱԾ ՎԻՐԱՎՈՐԱՆՔԻ ՀԻՇՈՂՈՒԹՅՈՒՆՆԵՐՈՎ:

[nune']

Երկուսն էլ ուժեղ են, նայած թե քեզ մոտ որնա ավելի լավ ստացվում

[Մանուլ]

Հարց, իսկ արհմարհանքը ինչ ազդեցություն է ունենում ոչ թե արհամարհվողի, այլ արհամարհողի վրա:

Ազդեցությո՞ւնը: Ներքին հանգստություն :

Արհամարհանքը շատ լավ բան ա : Արհամարհանքը ավելի մեծ ազդեցություն ա թողնում դիմացինի վրա: Ու դու քեզ նենց լավ ես զգում :
Մի հարց թեմայի հեղինակին. «խոսք» ասելով նկատի ունես նույն ձևով պատասխանելը, չէ՞: Այսինքն՝ ինչ-որ մեկը քեզ վիրավորել ա, դու էլ իրեն վիրավորես: Թե՞ հանգիստ զրուցելը: Կարծում եմ՝ առաջինը, բայց երկրորդն էլ մտքովս անցավ :

Արփին էլ ա ճիշտ ասում. քեզ վատություն անողին լավությամբ պատասխանելն էլ ա լավ տարբերակ: Չգիտեմ` արհամարհա՞նքն ա ավելի ուժեղ, թե՞ վատությանը լավությամբ պատասխանելը: Իմ վրա եմ զգացել, որ ահավոր զգացողություն ա, երբ մեկին առանձնապես չես համակրում, լավ չես վերաբերվում, բայց ինքը քեզ լավ ա վերաբերվում: Ու ավելի վատ ա, երբ էդ ամեն ինչը կանխամտածված չի, միամիտ ա: Ես, օրինակ, մեկ - մեկ հենց նրանց, ովքեր ինձ ինչ-որ ձևով վիրավորել են, դիտմամբ լավ եմ վերաբերվում: Ու ստեղ ինչ-որ պահի կարող ա սկսվի արհամարհանքը : Կամ էլ հենց սկզբից արհամարհում եմ: Կախված ա իրավիճակից:
Երբեմն մարդուն արհամարհում ես, որովհետև վիրավորված ես, իսկ շատ դեպքերում՝ որովհետև թքած ունես էդ մարդու վրա, էլ չես ուզում հետը շփվել :
Տենց :

[VisTolog]

Մդա՜, փաստորեն մարդկանց ՇԱՏ է դուր գալիս արհամարհվող օբյեկտին արհամարհանքի միջոցով ցածրացնել, նվաստացնել, նրա վրա հոգեբանակ ճնշում գործադրել…
Օ՜, ինչպիսի բավարվածություն ես զգում մեկի հետ այդպես վարվելուց, երբ նրան ոչնչացնում ես արհամարհանքի միջոցով.. Հաղթանակը քոնն է
Ըհը, այ էդ ժամանակ էլ տվյալ մարդուն սկսում ես վերևից նայել, ու հեգնական դեմքի հայացքով մտքում ասել «Հըհը, այ տե՛նց, քեզ դեռ քիչա»:

Դեմ եմ ցանկացած բանի, որը կարող է մարդուն անհարմար (որի մեջ մտնումա նաև ճնշվածությունը) վիճակի մեջ դնել:

Վսյո տակի, ավելի լավա խոսք. չեմ ուզում ոչ մեկին ինքնասպանության հասցնեմ:

[Հինատա]

Գիտեք որն է ծիծաղելի, որ մարդ մեկին արհամարում է ու իրեն բարձր է զգում դիմացինից, բայց դիմացինը ինքն է իրեն բարձր զգում, որովհետև մտածում է, թե ըհն բառապաշարը չհերիքեց, խոսքի տակից չկարողացավ դուրս գալ, քիչ-քիչ թեման փակում է ու դու քեզ այդ ժամանակ ավելի բարձր ես զգում:

[Մանուլ]

Օհ :
Գրել եմ՝

«Երբեմն մարդուն արհամարհում ես, որովհետև վիրավորված ես, իսկ շատ դեպքերում՝ որովհետև թքած ունես էդ մարդու վրա, էլ չես ուզում հետը շփվել»:

Մարդիկ, եթե ինչ - որ մեկը ինձ հասցրել ա էն աստիճանի, որ ես իրան արհամարհում եմ, ուրեմն իմ համար մեկ ա, թե ինքը իրան նվաստացա՞ծ կզգա, ստորացա՞ծ կզգա, թե՞ աշխարհի թագավորը կզգա: Սա մեջբերմանս երկրորդ հատվածի համար:
Ինչ վերաբերում ա վիրավորվելու դեպքում արհամարհելուն, ասեմ: Եթե ինչ-որ մեկին վիրավորում ես, դրանով չես փորձում իրեն ինչ-որ լավություն անել, չէ՞: Անհարմար վիճակի մեջ ես գցում, չէ՞: Է, նույնն էլ արհամարհանքը: Եթե էդ մարդը կարա քեզ «ցածրացնի», ինչի՞ դու էլ չես կարա:
Հա, մեկ էլ նշեմ, որ կոնկրետ ես մի թարս հայացքից կամ խոսքից չեմ վիրավորվում ու սկսում արհամարհել: Էդ շա՜տ հազվադեպ ա պատահում:

[Adriano]

Ազդեցությո՞ւնը: Ներքին հանգստություն :

Իմ կարծիքով հատկապես հանգստություն չի բերում: Ինչու?, քանզի դու քեզ տանջում ես որպեսզի դիմացինիդ արհամարհես, իսկ ինչպես կարող է հանգստություն ունենալ մի մարդ, որ փաստորեն դուրս է գալիս իր հոգեկան բնական վիճակից և սկսում արհամրհել: Ես նույնիսկ կասեյի ավելի մեծ գլխացավանք ու անհանգստությունա բերում:

[Arqimed]

Երբեմն խոսքը չեն հասկանում:Օրինակ, եթե թունդ վիճաբանություն է, դու ինչ խոսք էլ ասես, նա քեզ չի լսելու, այդ դեպքում լավագույն տառբեռակն է. <<Ես այլևս չեմ շարունակի, որովհետև արհամարհում եմ քեզ>>: Այս դեպքում դիմացինը ուղղակի հունից դուրս է գալիս, փորձված տարբերակ եմ ասում: