Եթե մի բան ի սկզբանե չես ուզում անել (ոչ թե վախենում ես, այլ զգում ես, որ պետք չի), հետո ինքդ քեզ հակառակն ես համոզում, մեկ է՝ վերջում հասկանում ես, որ չարժեր։
Եղել են հուսահատության պահեր, որ ձեռքս փրփուրներին եմ գցել, բայց հիմա ինքս ինձ խոստանում եմ, որ սա վերջին անգամն է։ Ամբողջ կյանքումս առանց կողմնակի օգնության էնպիսի բաներ եմ հաղթահարել, որ ոչ մեկի մտքով չի էլ անցել, ո՛չ մամայիս, երբ երեխա էի, ո՛չ էլ ընկերներիս, երբ մեծացա։ Էն հատուկենտ դեպքերը, որոնց մասին երբեմն-երբեմն նվնվացել եմ, իրենց լրջությամբ անգամ մոտ չեն եղել իրական խնդիրներիս։
Ինքս իմ մասին միշտ վատ կարծիքի եմ եղել, համարել եմ թույլ, նվնվան, անկարող ու անհաջողակ։ Վերջինի պահով դեռ կասկածում եմ։ Բայց հիմա նայում եմ անցածս ճանապարհին ու ինքս ինձ հարցնում․ դու գի՞ժ ես, աղջիկ ջան։ Հավաքի քեզ ու օգնություն հայցող հայացքով շուրջդ մի նայի․ դու միակ մարդն ես, ում վրա պետք է հույս դնես, որովհետև միշտ էլ ինքդ ես քեզ օգնել։ Գլուխդ պատին ես տվել, պատը գլխիդ, բայց ելքը գտել ես։
Անելանելիության զգացումն ամենից դժվար հաղթահարվողն էր վերջին ամիսներին։ Հիմա, երբ զգացման հախից եկել եմ, մտածելու ժամանակն է։ Ներքին ձայնին վստահելու, ուժերը կենտրոնացնելու ու ճիշտ գործելու։ Ու նայելու իրականության աչքերին՝ առանց պատրանքների ու առանց հիասթափությունների, որովհետև դու էդ ամենն ի սկզբանե էլ գիտեիր, պետք չէր փորձել քեզ հակառակը համոզել։
Մեջբերել
Էջանիշներ