Հենց թվում է՝ ամեն ինչ կարգավորվել է, մեկը հողը քաշում է ոտքերիս տակից։
Սիրտս կտոր-կտոր է լինում։ Առաջ ինձ պատեպատ կտայի օգնելու համար, հիմա հասկացել եմ, որ չեմ կարող, բայց դրանից թեթևություն չի գալիս։ Երկուսին էլ ասել եմ, որ էլ չեմ կարող օգնել, իրենք պետք է իրենց կյանքերի ու որոշումների համար պատասխանատվություն վերցնեն, բայց էնքա՜ն ծանր է ընդունել էդ որոշումները, երբ տեսնում ես կործանվող մարդկանց, որոնց համար ոչինչ չես կարող անել։
Երկուսն էլ ինձնից շատ բան են տեսել կյանքում, բայց իրենց հասած հարվածների մի մասը կիսել եմ հետները։ Հիմա ինձ դուրս եմ բերել էդ ճահճից ու ամեն կերպ փորձում եմ ոտքերիս վրա մնալ։ Գիտեմ, որ ոչինչ փոխել չեմ կարող ու պարտավոր չեմ, իսկ եթե փորձեմ, ինձ էլ կքաշեն ներս։ Հիշում եմ՝ ոնց էի հուսահատ թպրտում, երբ ես էլ էի մինչև կոկորդս խրված, բայց մի տեսակ վախենալու է ճահճամերձ երերուն գետնին կանգնած հետևելը, թե ոնց են սուզվում։ Օգնողներ կան, մասնագետներ, բայց կհասցնե՞ն, չե՞ն ուշացել, անդառնալի չի՞։
Ինձ զսպում եմ, որ գլուխս կորցրած հետ չնետվեմ՝ փորձելով ինձնից ծանր երկու հարազատներիս դուրս քաշել։ Շատ երկար ու անարդյունք եմ փորձել, ժամանակին նետվեցի օգնության, բայց ուժերս գերագնահատել էի։ Հիմա ինձ անընդհատ հիշեցնում եմ, որ եթե էլի փորձեմ, սեփական կյանքիս ու առողջությանս հաշվին է լինելու։ Էնքան ուժ էլ չունեմ դեռ, որ մեջքով շրջվեմ ու հեռանամ առանց ետ նայելու։ Վախով նայում եմ բարակած ոտքերիս ու կասկածում՝ ինչքա՞ն հեռու կկարողանան ինձ տանել։ Եթե գնամ, սիրտս չի՞ մնա էստեղ՝ ինձ մնացած կյանքումս հիշեցնելով ու մեղադրելով։
Հեշտ չի ուրիշի կյանքի համար պատասխանատվություն վերցնելը։ Հոգնել եմ ու սպառվել, բայց վախենում եմ մեղքի զգացումից։ Ուզում եմ հավատալ, որ կհաղթահարեմ, բայց դեռ չի ստացվում։
Մեջբերել
Էջանիշներ