Երբ փոքր էի, մայրական տատենցս տան հետևում մի մեծ կտոր ձյութ կար, երևի մի 20-30 կգ (դե էն ժամանակ շատ ավելի հսկայական էր թվում, հիմա եմ մտածում, որ ավելի մեծ չէր լինի)։
Երբ ծամոն էինք ունենում, գնում էինք,էդ զանգվածից պուճուր կտորներ պոկում, խառնում ծամոնին ու ուրախանում շոկոլադի տարբեր երանգներով։ Սիրուն փուչիկներ էին ստացվում։ Բայց դե վարպետություն էր պետք ճիշտ համամասնություն ընտրելու, որ մեր ուզած երանգն ստանայինք, համ էլ եթե ձյութը շատ էր լինում՝ էդ ծամոնը դառնում էր մենակ ծամելու համար,փուչիկ անելու պիտանի չէր լինում։
Էդ ձյութի կտորն էնքան մեծ ու հավերժական էր թվում, մտածում էինք՝ ամբողջ կյանքներս էլ ծամոններիս խառնենք՝ չի վերջանա։
Հետո ամեն տարի գյուղ գնալուց էդ կտորն աչքիս փոքրացած, խեղճացած էր երևում, իսկ մի քանի տարի առաջ ամռանն էլ չկար։
***
Ինքնատիրապետումս կորցնում եմ, երբ գիշերով քայլում եմ էն տեղերով, ուր պատրաստվում են ասֆալտ փռել։ Էդ փոսերի եզրի փայլփլուն ձյութն ինձ ավելի ուժեղ է հմայում, քան մի քանի հարյուր տարի առաջ աֆրիկացիներին շլացնում էր եվրոպացիների էժանագին ուլունքների փայլը։ Քիչ է մնում փողոցի մեջտեղը չոքեմ, ատամներով ասֆալտի եզրից պոկեմ էդ գայթակղիչ զանգվածն ու գցեմ ատամներիս տակ։ Մենակ որ պատկերացնում եմ՝ մեջը կարող է ավազահատիկներ լինեն, մի կերպ զսպում եմ ինձ ու անցնում գայթակղության կողքով։
Մեջբերել
Էջանիշներ