Էլի սկսել են հաճախ ինձ համոզել, որ ես շատ լավն եմ։ Ամեն մեկը յուրովի։ Մի մասի անկեղծությանը հավատում եմ, մի մասին՝ չէ։ Բայց կա մեկը, ում լիովին եմ հավատւմ, ու ինքն էլ է նույն կարծիքին։ Ես։
Վախենում էի, թե հանկարծ ու դա չափազանց նշանակալի կդառնա ինձ համար, կազդի զգացողություններիս, մտքերիս, կյանքիս վրա, ու տենց էլ եղավ, մենակ թե հակառակ առումով։ Անտարբեր, հանգիստ, պոֆիգ վիճակ, պետքս չի՝ ինչ կլինի հետո, դժգոհ չեմ ինձնից, դե չէ, մի քիչ դժգոհ եմ, բայց էլ կյանքս չեմ ուտում դրա պատճառով։
Ամենասիրուն ու ճիշտ բաները ամենաանսպասելի տեղերից են հայտնվում։ Ամենահավես բաներն էն ժամանակ են լինում, երբ օրերով, շաբաթներով, տարիներով ծրագրել ու պատկերացրել ես, հետո հասկացել, որ դա ոչ էլ լինելու է. անակնկալ հայտնվում են ճամփիդ ու լինում ոչ էնպես, ինչպես մտածում էիր, այլ շատ ավելի ճիշտ ու անկեղծ։
Ո՞վ կմտածեր, թե «Գերբնականի» մի սերիայում մի քսան վայրկյան ինչ-որ երգ կլսեմ, ոնց որ տասնյակներով լսել եմ, բայց էս մեկը կպեղեմ, կգտնեմ ու կլսեմ ժամերով։ Կյանքումս էլ տենց ծլում են բաներ, մարդիկ, գլխումս մտքեր են ծնվում, առաջին հայացքից անկապ, եսիմ որտեղից, բայց երանելի վիճակ է սա։
Մի քիչ կրակ է պակասում ինձ, ջհանդամին թե չի պակասում։
Օգտվելու եմ գտածս ներդաշնակությունից, վայելելու եմ խաղաղությունս։ Քանի աստղերը կան։
Մեջբերել
Էջանիշներ