Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Լինում է, որ մարդու հետ մտերիմ ես լինում, կիսում հետը իր ու քո բոլոր հոգսերն ու ուրախությունները էնքան ժամանակ, քանի դեռ դիմացինդ խնդիրներ ունի կամ էլ նենց խնդիրներ ունի, որոնցում դու կարող ես պետքական լինել։

Հետո գալիս է պահ, որ նա արդեն էնքան երջանիկ է, կամ արդեն լուծել է քեզ հետ քննարկվող խնդիրները, որ դու էլ մեխանիկորեն ավելորդ ես դառնում։

Պետք չի նեղվել դրանից, բոլորս էլ երևի ինչ-որ պահի մեր կյանքից, մեր սրտից դուրս ենք գցում մարդկանց, տեղ բացում նորերի համար։ Կարևորն էն է, որ լուծվել են երկար ժամանակ մտերիմիդ անհանգստացրած խնդիրները, կարևորն էն է, որ նա երջանիկ է։

Նոր էնքան ուզեցի բոլորին, ում կյանքում ես արդեն չկամ կամ երկրորդական պլան եմ մղվել ավելի կարևոր անձանց հայտնվելով, ասել, որ ուրախ եմ իրենց համար, որ շարունակելու եմ իրենց շատ սիրել ու հեռվից հետևել իրենց երջանկությանը։

Ոչ մեկիցդ չեմ նեղանում, իրոք։ Նենց կուզեի, որ իմանայիք սա։ Մի քիչ դատարկվում եմ ամեն մեկիդ գնալով, բայց սիրում եմ ձեզ։ Ով մի անգամ սրտումս եղել է, միշտ իր տեղն ունենալու է էնտեղ։

Լավ եղեք

[Նաիրուհի]

Լինում է, որ մարդուն կարոտում ես ոչ թե որովհետև կարոտում ես, այլ որովհետև մի տեսակ սովորել ես, որ նա պիտի միշտ լինի կյանքումդ, ու հիմա, թեկուզ ինքդ ես նրան վտարել, մեկ է՝ սովորության ուժով կարոտում ես։ Դժվար ես համակերպվում չլինելու հետ։ Ուղղակի։

Ռուսական որոշակի տիպի բոլոր երգերը քեզ են հիշեցնում ու էն, որ մենք մի ժամանակ կարող էինք ասել իրար՝ «мы с тобой одной крови». Պարզվում է՝ ամեն դեպքում արյունը ջուր դառնալու հատկություն ունի։

[Նաիրուհի]

Մի ժամանակ մարդ չմնաց, որ իմ մասին չասեիր, թե ես ոչ ադեկվատ եմ։ Նենց մարդկանց մոտ, ովքեր ինձ կասեին։

Հիմա քեզ պետք է իմ՝ ոչ ադեկվատիս հետ զրույցը, որովհետև «ադեկվատ» ընկերներդ ու ընկերուհիներդ ոչ մի կերպ չեն հասկանա քեզ, երբ իմանան, որ քեզ տղա է սիրում, ու դու նրան գրողի ծոցն ուղարկելու տեղը շարունակում ես հետն ընկերություն անել, օգնել, որ հաղթահարի էդ զգացմունքը։

Վաղուց էր պետք քեզ՝քյարթու հոմոֆոբիդ, մի նենց շոկ, որ միանգամից ցնդեին բոլոր էդ տեսակ մտքերդ, բայց սենց ոչ մի դեպքում չէի ուզենա։ Չէի ուզի, որ քեզ մարդուն որպես մարդ ընդունել տալու ծանր բեռն աշխարհի ամենալավ մարդկանցից մեկի ուսերին ընկներ, չէի ուզի, որ իմ հարազատը, ինձ համար էդքան թանկ մարդն ստիպված լիներ տանել իր սեռի մարդուն անպատասխան սիրելու սոսկալի բեռը։

Հա, կխոսեմ հետդ, շնորհակալություն էլ կհայտնեմ։ Անկեղծ ասած՝ քեզնից էսքան մարդկայնություն չէի էլ սպասում, վաղուց էիր հիասթափեցրել ինձ առաջին հերթին հենց որպես մարդ։ Արդեն ներել եմ քեզ ինձ պատճառած հիասթափությունների համար, որովհետև կարողացել ես գոնե մի անգամ մարդուն ավելի վեր դնել, քան կաղապարված աշխարհայացքդ։

[Նաիրուհի]

Էլի սկսել են հաճախ ինձ համոզել, որ ես շատ լավն եմ։ Ամեն մեկը յուրովի։ Մի մասի անկեղծությանը հավատում եմ, մի մասին՝ չէ։ Բայց կա մեկը, ում լիովին եմ հավատւմ, ու ինքն էլ է նույն կարծիքին։ Ես։

Վախենում էի, թե հանկարծ ու դա չափազանց նշանակալի կդառնա ինձ համար, կազդի զգացողություններիս, մտքերիս, կյանքիս վրա, ու տենց էլ եղավ, մենակ թե հակառակ առումով։ Անտարբեր, հանգիստ, պոֆիգ վիճակ, պետքս չի՝ ինչ կլինի հետո, դժգոհ չեմ ինձնից, դե չէ, մի քիչ դժգոհ եմ, բայց էլ կյանքս չեմ ուտում դրա պատճառով։

Ամենասիրուն ու ճիշտ բաները ամենաանսպասելի տեղերից են հայտնվում։ Ամենահավես բաներն էն ժամանակ են լինում, երբ օրերով, շաբաթներով, տարիներով ծրագրել ու պատկերացրել ես, հետո հասկացել, որ դա ոչ էլ լինելու է. անակնկալ հայտնվում են ճամփիդ ու լինում ոչ էնպես, ինչպես մտածում էիր, այլ շատ ավելի ճիշտ ու անկեղծ։

Ո՞վ կմտածեր, թե «Գերբնականի» մի սերիայում մի քսան վայրկյան ինչ-որ երգ կլսեմ, ոնց որ տասնյակներով լսել եմ, բայց էս մեկը կպեղեմ, կգտնեմ ու կլսեմ ժամերով։ Կյանքումս էլ տենց ծլում են բաներ, մարդիկ, գլխումս մտքեր են ծնվում, առաջին հայացքից անկապ, եսիմ որտեղից, բայց երանելի վիճակ է սա։

Մի քիչ կրակ է պակասում ինձ, ջհանդամին թե չի պակասում։
Օգտվելու եմ գտածս ներդաշնակությունից, վայելելու եմ խաղաղությունս։ Քանի աստղերը կան։

[Նաիրուհի]

Ամիսուկես գրառում չեմ արել։ Կայնքիս ամենալիքն ու ամենադատարկ ամիսը, ամենամեծ ցավն ու երջանկությունը, ամենամեծ գտնելն ու կորցնելը, վախն ու դրա չիրականանալը... արդյունքում՝ մնացած (էս պահին) ամենամեծ դատարկությունը։

Երեք օր է՝ Գյումրիում եմ, իսկի քիթս տնից դուրս չեմ հանել։

Կարոտում եմ, կարոտում եմ, կարոտում եմ... գտածս հանգստությունը, թեթևությունն եմ կարոտում, մինչև լույս քչփչալը, որ կողքիններին չարթնացնենք, քո անսահման լույսը, մարդկայնությունն եմ կարոտում, էն անտառը, որ գիշերով ցրտին գնացինք, որովհետև ես քայլել էի ուզում, էն գլխապտույտը, որ անսովոր մարդու մոտ առաջանում էր էդ ծառերից... Քեզ հետ ծխելն եմ կարոտում, խոսելդ, էն որ ինչքան էլ չընդունես՝ ամեն բառը պոեզիա է, որտև դու կյանքը հենց տենց ես տեսնում՝ որպես բանաստեղծություն։ Դու չգիտես, ինձ հավատա, ես կարող է անտաղանդ եմ, բայց պոեզիան զգում եմ։ Ամեն բառդ, շարժումդ, շնչելդ, ժպտալդ, ամեն հնչյունդ, դու ինքդ պոեզիա ես, ես չեմ հանդիպել դեռ նման մեկին, որ էդքան ներդաշնակ լինի, էդքան բաց ու էդքան հանելուկային միաժամանակ։ Ու ես էլի գանձ եմ գտել, որն իմը չի։

Ափսոս՝ շատ բան գրել չեմ կարող, պետք չի, չարժի, մեկ է՝ գիտես ամեն ինչ։ Լավ է, որ գիտես։

Պետք է կատարես ինձ տված խոստումդ, որ երջանիկ ես լինելու, թե չէ վճարածս գինն իմաստ չի ունենա։

***

Իմ էսօրվա ինքնամաքումը

[Նաիրուհի]

Տեսա նրան ու ավելի սիրեցի քեզ, որ իրեն ես սիրում։ Որտեղի՞ց հասկացա, որ ինքն է։ Չգիտեմ, բայց զգացի, ու լավ էր։

Չմոռանաս խոստումդ, երջանիկ ես լինելու։ Թե չէ ուր էլ լինես՝ կհասնեմ մոտդ ու կստիպեմ, որ վճռական լինես, չվախենաս պայքարել սիրելիիդ համար։ Ոնց որ դու ինձ օգնեցիր դժվար պահին, տենց էլ ես քեզ կօգնեմ։ Չկասկածես, ղզիկություններս չեն խանգարի։

[Նաիրուհի]

Ես անտեսանելի եմ։ Ինչ-որ գիրք ձեռքիս (երևի Ժյուլ Վեռն կամ մեկ ուրիշ «մանկապատանեկան» բան) նստած եմ ֆսսացող գազի վառարանի մոտ, դրսում ձմեռ է, ցերեկ, ձյուն չկա, ես կարդում եմ, իսկ դու կողքի սենյակում գործ ես անում։ Մարդիկ են գնում-գալիս մոտդ, աշխատում եք, քննարկում, ջրիկանում, նվագում, ես անտեսանելի եմ, կարդում եմ ու լսում ձեզ։

Իրիկուն, ես էլի անտեսանելի դարձնող թիկնոցով եմ։ Դու հոգնած անջատում ես վառարանը, փակում ծանր դուռն ու գնում տուն։ Ես վերցնում եմ տաք ծածկոցները, փաթաթվում, պառկում թախտին ու շարունակում կարդալ, մինչև քունս կտանի։ Ու հաջորդ օրը կրկնվում է նույնը... Ամենալավն էստեղ էն է, որ դու իմ ներկայությունը չես զգում, իմ գոյության մասին չգիտես։ Ես իմ երազած դերում եմ՝ հանդիսատես, ով կողքից նայում է, թե ոնց ես ապրում։

Էս անգամ էլ առանց թիկնոցի կգամ։ Կնստենք տաք վառարանի մոտ, նարգիլե կծխենք, դուրս կգանք գիշերվա մեջ թափառելու, ես կխոսեմ, դու կլսես ու կժպտաս, կլսես ու կտխրես, կլսես ու կմոռանաս։ Կգրկես ինձ, ես քեզնից լույս կգողանամ, կպատմես, կպատմես աշխարհի մասին, ծառերի, ուտելիքի ու երաժշտության, ու ես էլի կզարմանամ, որ գիրք չկարդացող մարդու մեջ կարող է էդքան պոեզիա լինել։

Հետո երևի ամեն մեկս մեր ծածկոցներով կփաթաթվենք ու կքնենք էն սենյակում, ուր միշտ լուսադեմին արթնանում էինք ցրտից ու որոշում ծածկոցներն իրար միացնել, որ չսառչենք։ Հետո լույսը կբացվի, ինձ թեյ կտաս, ես քո սուրճի մեջ շաքար կգցեմ, կխոսենք, մինչև գործ անելու ժամանակը գա, ու ես կհեռանամ, հենցէն ժամանակ, երբ ամենաշատը կուզեի մնալ։

Ու դու չես իմանա, որ ես էդ օրը հատուկ էի եկել, փախել ինձ սիրող մարդկանցից, որ առանց երջանիկ լինելու պարտավորության ապրեմ մեծանալս։ Թեկուզ մի քանի ժամ, թեկուզ վերջին անգամ, բայց իմ տաքուկ անկյունում, իմ լուսավորի կողքին։