Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Ահագին երկար ժամանակ ոչ մի ծանրոտ, հոգեբանության վրա ազդող ֆիլմ չեմ նայել, քանի որ տպավորվող բնավորությունս լավ գիտեմ. առնվազն մի ամիս ամեն մեկի ազդեցության տակ էի մնալու։ Անզգայության ալիքի տակ մի շաբաթում արդեն երկու տենց ֆիլմ եմ նայել, ու ոչ մի էմոցիա, ոչ մի տպավորվածություն, թեև երկուսն էլ IMDB-ի լավագույն 100 ֆիլմերի ցանկում էին։

Հարց. օգտվե՞լ առիթից, որ չեմ տպավորվում, ու արագ-արագ նայել էսքան ժամանակ հետաձգածս ֆիլմերը, թե՞ էլի անցնել պոզիտիվ ու թեթև կինոներին, որովհետև մեկ է՝ հիմա էս լրջերը նայում եմ ու չեմ հասկանում՝ սրանց ի՞նչն է էդքան լավը, որ տենց բարձր վարկանիշ ունեն

[Նաիրուհի]

Եթե դու էս էլ քանի օր է՝ զանգում ես, որ հանդիպենք, բայց ինձ տնից դուրս բերել չես կարողանում, եթե զանգերիդ չեմ պատասխանում, հետո էլ մոռանում եմ հետ զանգել, եթե արդեն առնվազն 72 ժամ տնից քիթս չեմ հանել, եթե գրառում չեմ անում Ակումբում, տնեցիների հետ չեմ խոսում, գործից առաջ ու հետո չեմ կտրվում էկրանից, եթե քնելուս ժամերը կիսվել են, աչքերս կարմրած են, ու ընդհանրապես գժի տեսք ունեմ, ապա խնդրում եմ դրա հետ կապված բոլոր բողոքներով դիմել Իրեն ։

[Նաիրուհի]

Գիշերն իմացա, որ վերջին գրառմանս հղումը սխալ էր Պատկերացնում եմ՝ բացողները ոնց են ինձ գժի տեղ դրել։

Ինչ որ է, արդեն աշխարհ եմ վերադարձել։ Դեռ չեմ հարմարվում, հավես էր էդ հորինովի աշխարհում ապրելը, բայց էլ տենց բան չեմ անի։ Շատ շոկային է օրվա մեջ ինը-տասը ժամ Մայամիում լինելուց հետո (չհաշված քնած ժամանակս, քանի որ բոլոր երազներս էդ նույն թեմայով էին) Հայաստան վերադառնալը

Գիրք եմ նվեր ստացել երեկ՝ «Տղամարդու սերը»։ Վախենում եմ սկսել. հուսամ՝ նույն պատմությունն էլ սրա հետ չի կրկնվի

[Նաիրուհի]

Սիրում եմ էն, որ գրելու բան չունեմ, ասելու բան չունեմ, խոսելու զրուցակից չունեմ։ Սիրում եմ առավոտը զարթնել ու նստել գործ անելու, ընթացքում հեռուստացույցով որևէ մրցման հետևել կամ յութուբով հարյուր քսանմեկ անգամ լսել նույն «անճաշակ» երգը, սրտատրոփ սպասել բիաթլոնի հերթական մրցաձևին, Ջեյսոնի ու մի քանի հին սերերիս ելույթներին, գիրք կարդալ, Ակումբ մտնել ու միշտ մոռանալ մեյլս ստուգել, որովհետև ոչ մի հետաքրքիր բան չկա էնտեղ։

Սիրում եմ ստից երազել ու ոչինչ չանել դրանք իրականացնելու համար։ Սիրում եմ մենակությունս ու ամեն պահը վայելել եմ ուզում, որովհետև սա ճոխություն է, որ չեմ կարող երկար թույլ տալ ինձ։ Սիրում եմ ինձ հիմա։

[Նաիրուհի]

Չգիտեմ՝ սա արյանս մեջ ի սկզբանե՞ է եղել, թե՞ մայրս է պատվաստել դեռ չծնված կամ նոր ծնված ժամանակ, բայց իմ բոլոր եսերի, ձեռքբերովի, հնարովի կամ բնական նախասիրությունների մեջ ամենամեծը, անհաղթահարելին էթնիկ (կամ էթնիկ տարրերով) երաժշտությունն է։ Անհասկանալի, ամենազոր թուլություն, որը ոչ մի կերպ չի հաղթահարվում, թեև արդեն ինքս էլ երևի չեմ ուզում հաղթահարել։ Ինձ կամովին չեմ զրկի մի բանից, որը երջանկացնում է։ Ոնց որ բնության ձայնը լինի...

Կապ չունի՝ ինչքան ժամանակ չեմ լսել, ինչքան երկար եմ ուղեղս ու սիրտս զբաղեցրած եղել այլ բաներով, որովհետև ամենափոքր հնչյունն անգամ կարող է ստիպել մոռանալ մնացած ամեն ինչ։
Ինչքան երկար եմ հեռացած լինում, էնքան բուռն է լինում ներսիս արձագանքը, որ հաճախ ինքնամաքրման արցունքներով է արտահայտվում։
Էս առավոտ էս կինոն հիշեցի, ուզեցի սաունդթրեքը լսել, որն ավարտվեց ինչ-որ անհաղթահարելի ուժի ազդեցությամբ էս երգի հնարավոր բոլոր տարբերակները փնտրել-լսելով, թեև մինչ այդ ոչ մի անգամ չէի էլ մտածել առանձին լսել դա։

Հիմա ինձ նենց մաքուր եմ զգում:

[Նաիրուհի]

Հիմա հարցումների եմ գնում մի ծրագրի հետ կապված։ Էս երկու օրում ամենատարբեր տեսակի մարդիկ եկան-գնացին, որոնք հիմքում նման են իրար ու գյուղացի են, էն տեսակը, որին ես գիտեմ տասը մատիս պես ու մինչև ուղնուծուծը հասկանում եմ, որովհետև նման մարդկանց մեջ եմ մեծացել, որովհետև ես էլ եմ ինչ-որ տեղ իրենց նման։

Մի մասը ջղայնություն է առաջացնում, մյուսների հարցաթերթիկները լրացնելիս ապրումներս հազիվ եմ պահում, որովհետև փափուկ խմորից եմ, ու թեև գրեթե ոչ մեկը չի նվնվում, ես էդ մարդկանց չասածն էլ գիտեմ, քաշած դժվարությունն էլ։

Երեկ մեկն ասում է՝ տուն չե՞ք ուզում։ Հողն էլ հետը կտամ մի տոմսի գնով։

Էսօր շատ-շատ էին մարդիկ, ահագին հերթ էր գոյացել։ Մի պահի մյուս հարցազրուցավարը, ով իմ դիմաց էր նստած և տեսնում էր թիկունքումս կատարվող անցուդարձը, ասաց.

-Պապի´ ջան, առաջ եկեք, թե չէ բոլորին զիջում եք, արդեն մի ժամ է՝ նստած եք։

Շրջվեցի ու անկյունում տեսա մոտ յոթանասուն տարեկան մի մարդու՝ չսափրված, տնային շորերով, գլխարկով, արտասովոր ազնիվ ու տխուր աչքերով։ Խեղճ ժպտաց ու ձայն չհանեց։ Նենց ուզեցի՝ հետո ինձ մոտենար։

***
Երկու տեսակի հարցաթերթ ունենք, մեկը լրացնելը շատ երկար է տևում. էդ ընթացքում կարճերից մի 3-4 հատ լրացվում է։ Խորացած ու արագ-արագ հերթական երկար հարցաթերթիկն էի լրացնում, երբ հանկարծ հայացքս բարձրացրի ու տեսա, որ պապիկին մյուս հարցազրուցավարի մոտ են ուղարկել։

Մինչև հիմա աչքերը չեմ մոռանում։ Էդ հարազատ հայացքը, խեղճացած ժպիտը։ Էդքան է՞լ նմանություն։
Պապս...

[Նաիրուհի]

Էսօր ընկերուհիս պատմեց, որ իր ծնվելուց առաջ քույրն ու եղբայրը մայրիկին խնդրել են, որ իր անունը խոզուկ դնեն, ու ես եսիմ ինչի հիշեցի, որ պուճուր ժամանակ մամաս ինձ բուլդոզեր էր ասում, իսկ մանկապարտեզում, երբ դեռ չէի էլ սկսել երազել տիեզերագնաց դառնալու մասին, անունս Գագարին էին դրել, որովհետև մեծ ու կլոր գլուխս նմանեցնում էին էն ժամանակ շատ տարածված նկարին, որում Գագարինը սկաֆանդրով էր։

Էս մնաց ինձ էսօրվա հանրահավաքից։

[Նաիրուհի]

Ասում է.
-Քուր, լուրջ, էս ի՜նչ հավես բան է ուղիղ գծով երկար քայլելը, երբ ստիպված չես երեք քայլը մեկ ուղղությունդ փոխելու։

Բարի վերադարձ ազատություն, ապերս...

[Նաիրուհի]

Մեկի կյանքի շրջադարձային փուլում կողքին կանգնելը կարող է քո կյանքն էլ փոխի։

***

Ասում է՝
-Մեր մոտ հիմա գիտե՞ս ինչ վիճակ ա։ Մենք սովետական հեռուստացույց ենք, որը հիմա խշշում ա, քանի որ սխալ ալիքի վրա ենք մեզ դրել: Դրա համար արի մի հատ մեզ փոխենք, հա՞։

Արի´։ Սկսում ենք վաղը Խոր Վիրապ գնալուց։

[Նաիրուհի]

Մեր գյուղից մի «խելացի» տղա՝ 22-23 տարեկան, իրեն կամրջից գցել է։ Երկու հազար դոլար պարտքի պատճառով։ ԵՐԿՈՒ ՀԱԶԱՐ ԴՈԼԱՐԻ ՊԱՏՃԱՌՈՎ ԻՆՔՆԱՍՊԱՆ Է ԵՂԵԼ։ Սատանան տանի։ Ո՞նց, ախր ո՞նց կարելի է, էն էլ էդ գրոշների համար։ Ուշքի չեմ գալիս։

Մամաս ասում է՝ շա´ն լակոտ, գայիր, էն նպատակով հավաքածս փողը հենց նենց քեզ կտայի։

Օֆ։

[Նաիրուհի]

Սնսպասելիորեն արագ հարազատացած մի մարդու, ով ամենաշատը ֆիլմեր ու կարդալ է սիրում, գիրք պիտի նվիրեմ։
Շատ դժվար է գիրք ընտրել նենց մարդու համար, ով ոչ միայն սիրում է կարդալ, այլև քեզնից ավելի շատ է կարդացել։ Հիմա մտածում եմ՝ինչ նվիրեմ, որ դժվար ունենա կամ կարդացած լինի։
Դեռ չեմ կարողանում մեջս հաղթահարել օտարալեզու գիրք նվիրելու տաբուն. եսիմ ինչի, բայց եթե հայի համար եմ գնում, անպայման հայալեզու բան պիտի լինի։ Մտածում էի՝ ի՞նչ առնեմ, որ իրեն անծանոթ լինի, հետն էլ էնքան արժեքավոր, որ իր կարդացածների ստվերում չմնա։ Ու էդ գործը մտքումս գտնելուց հետո ոչ մի կերպ չեմ կարողանում գրախանութներում գտնել։ Օշականի «Ծակ պտուկը» ոչ մի գրախանութում չկա Ես էլ որոշել էի երկու հատ գնել, մեկն էլ ինձ համար։

[Նաիրուհի]

Կարոտում եմ օրագրումս երկար ու մինչև վերջ անկեղծանալու նոպաներս։ Չգիտեմ՝ ի՞նձ եմ դադարել վստահել, թե՞ հավանական «ընթերցողներիս», բայց չի գրվում էլ։ Ապրումների, տպավորությունների պակաս չկա, շատ անգամ նույնիսկ ափերիցս թափվելու չափ լցվում եմ, բայց դատարկվել, պատմել էլ չեմ կարողանում, գրածս էլ նույնիսկ ինձ է կեղծ թվում։

Կներես, հարազատս։

[Նաիրուհի]

Ու ինչի՞ է որոշ չհասունացածների թվում, թե իրենք ինչ ուզեն կարող են բերել գլխիդ, ոնց ուզեն կարող են վարվել, բայց հենց մի հատ շրջվեն քո կողմն ու երեսիդ ժպտան՝ պիտի հալվես։

Մտածում են, թե եթե իմացար՝ արդեն մենակ են ու ազատ, ոտներդ թուլանալու են, նետվելու ես իրենց մոտ։

Երազումդ կտեսնես։ Երբ ինձ, իմ նվիրվածությունը ժամանակին չեն գնահատում, հետոյի սիրաքստիկները պետքս չեն։ Համ էլ ես ուրիշների դեն նետած մնացորդներով չեմ պատրաստվում բավարարվել։ Լավ կլինի՝ էլ աչքիս չերևաս ուղղակի. զզվելի ես։

[Նաիրուհի]

Վախենում եմ... հազիվ գտած մոտիվացումս կորցնել Սենց է, էլի, կա´մ պիտի երջանիկ լինես, կա´մ՝ մոտիվացված։ Ես հլը որ երկրորդն եմ ընտրում։

[Նաիրուհի]

-Արս, հոգնած եմ, տրամադրություն չունեմ, հետո կխոսենք։
-Բա ո՞ւր ես։ Դե տեղ չգնաս, հեսա գալիս եմ։

Կես ժամ անց։

-Անտրամ լինել չկա, գնում ենք մուլտ նայելու, հաստատ կժպտաս։
-Հավես չունեմ, ուզում եմ գնամ քնեմ։
-Չկա տենց բան, կարաս չասես՝ ինչի ես էս օրին, բայց մենակ չեմ թողնի քեզ։ Գնանք, համ էլ դու էսօր ավտո քշել ես սովորելու…

***

Կյանքում առաջին անգամ մեքենա վարելու փորձ, մեկուկես ժամ պոզիտիվ մուլտ, բանան ու շոկոլադ, ու կանգառում երթուղայինին սպասելիս զգում եմ, որ ժպտում եմ։ Նայում եմ կողքիս կանգնած տղայի լուսավոր կապույտ աչքերին ու զգում, որ հինգ տարվա հակառակորդիս մեջ իսկական ընկերոջ եմ գտել, ում կարող եմ հենվել, ումից հարված չեմ ստանա, ով գնահատում է իր կողքին լինելս։

Արս, շնորհակալ եմ։