Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Էս ի՜նչ սիրուն էր, նույնիսկ էս օրով, երբ Հայաստանի Հանրապետությունը պրծնում է։

***

Ամեն ինչ բաժանված է արդեն,
և աստղերը, և արևը, և լուսինը:
Ես գլխահակ եմ գալիս քեզ մոտ,
ես ամաչում եմ սարսափելի,
որովհետև ոչինչ չունեմ քեզ նվիրելու.
որովհետև ամեն ինչ բաժանված է ու նվիրված:
Եվ այս բառերը` օտար արևներ,
և մերկ ծառերը, և քո կարոտը
անչափ տխուր են, անչափ հուսահատ,
որովհետև այս նամակը երբեք քեզ չի հասնելու,
որովհետև նորից փնտրելու եմ քեզ ամենուրեք,
որովհետև նորից քեզ հիշելու եմ ամենուրեք,
գլխահակ քայլելու եմ նույն փողոցներով,
որովհետև ես սարսափելի ուշացած սիրահար եմ,
որովհետև ես ոչինչ չունեմ քեզ նվիրելու,
որովհետև
ամեն ինչ բաժանված է ու նվիրված:

Հովհաննես Գրիգորյան

[Նաիրուհի]

Սենց լիքը օր վաղուց չէի ունեցել։ Ամեն ինչ հասցնել՝ երկու ցույցի միջև աշխատանք, հարազատ մարդիկ, հրաշալի երեկո, թեթև ձյուն, բարդերը...
Չորս ամիս սպասել էի էսօրվան, էս երեկոյին, Արմինեիս ձայնը վայելելուն...

Հ. Գ. Շնորհակալ եմ

ափերիցս քեզ եմ շնչում...

[Նաիրուհի]

Մի քիչ ինձ անալիզ արեցի ու հասկացա. ես խաղի կանոններն ընդունող տեսակից եմ: Չգիտեմ էդ լավ ա թե վատ, բայց ես միշտ թուլություն ունեմ ընդունելու խաղի՝ ինձ առաջարկված կանոնները: Որոնք հետո առաջարկողը հիմնականում խախտելու ա, բայց ես մինչև եսիմ որ խազ ախմախավարի պահելու եմ

հավես չկա նոր ձևակերպում փնտրելու մի մտքի համար, որն արդեն իսկ լավագույնս ձևակերպված է ու լրիվ բնութագրում է քեզ

***

Ամենաշատը հստակությունն եմ սիրում։ Անհետաքրքիր խաղացող եմ, ընդունում եմ։ Շիտակ եղեք ինձ հետ. ես զզվում եմ գուշակություններ անելուց։

Ասենք ինձ՝ ինչ եք զգում, ինչ եք մտածում իմ մասին։ Քանի որ ես խաղի կանոններն առաջարկող տեսակից չեմ, ուրեմն կսպասեմ, որ ինձ առաջարկեն, հետո կընդունեմ կամ չեմ ընդունի։ Մենակ թե ինձ հետ առանց ենթատեքստերի եղեք. նախօրոք իմացեք, որ եթե ինտրիգներ ու հետաքրքիր պահմտոցիներ եք սիրում, ապա ես ձեզ հարմար խաղընկեր չեմ։

Ուղիղ, չորուցամաք մարդ եմ, էն կարգի, որ նույնիսկ եթե վիրավորվեմ դեմքիս կոպիտ ձևով ձեր կարծիքն ասելուց, ամեն դեպքում ներսումս շնորհակալ կլինեմ, որ առանց ակնարկների, բարդ հանելուկներ առաջարկելու եք արտահայտվում։

Իմ բոլոր հարաբերություններում ես ամենաշատն անորոշությունից եմ զզվում։ Էդ որ վերջերս շատ եմ օգտագործում «ոչ ադեկվատ» արտահայտությունը, նրանից է, որ հասկացել եմ՝ ինձ էդ վիճակին հասցնում են անորոշ իրադրությունները։

Ես չեմ կարող մարդու հետ հանգիստ, առանց ներքին արգելակների ու անհարմարության շփվել, եթե հստակ չգիտեմ, վստահ չեմ դիմացինիս՝ իմ հանդեպ ունեցած վերաբերմունքի հարցում։ Եթե զգում եք, որ «ոչ ադեկվատ» բաներ եմ անում, մի հատ ձեզ հարց տվեք՝ պատահաբար էնպիսի բան չե՞ք արել, որ ինձ ստիպեր ինչ-որ կասկածների մեջ ընկնել։

Քիչ մը դեբիլոտ եմ, ժող, ինձ պետք չի հասկացնել, ինձ ասել է պետք։

Ու մի բան էլ. եթե նախապես պայմանավորված խաղի կանոնները փոխում եք, ինձ էլ ասեք, էլի. էսքանը սրա համար էի գրում։

Հ.Գ. Մեկ էլ եթե ձեզ թվում է, որ ես էդ կանոնները սխալ եմ ընկալել, էդ ժամանակ էլ ասեք, ախպոր պես։ Զատկից հետո ներկած ձուն ոչ մեկիս պետք չի։

[Նաիրուհի]

Լիլ, եթե վախենում ես կտրվել իրականությունից ու հետո ավելի ցավոտ անկում ապրել, ես դրանից խուսափելու հեշտ ձև գիտեմ, արի ականջիդ ասեմ։

Մի մոռացիր ժամանակ առ ժամանակ ՖԲ-ի էն պրոֆիլը փորփրել

[Նաիրուհի]

Մի երկու շաբաթ առաջ մամաս էր պատմում, որ գրականության դասին աշակերտներից մեկը ուշացած է եկել ու ասել, որ իրենց բակի բոմժը գիշերը սառել է դրսում։ Պատմել է, որ շատ կիրթ մարդ է եղել, երաժիշտ։
-Ընկեր Իգիթյան, նենց մաքուր ու սիրուն էր խոսում, որ ամաչում էի հետը խոսել։ Գիշերը կարտոնից տուփի մեջ սառել-մահացել էր։
Մամաս ասաց.
-Էնքան անիմաստ ու դատարկ թվացին դպրոցն էլ, դասն էլ, կենցաղային ու աշխատանքային խնդիրներն էլ...

Մամայիս հանգստացրի, բայց էդ օրվանից հետո անընդհատ, հատկապես երբ ուշոտ մենակ տուն եմ գալիս ձյունին նայելով, մտքումս էդ մեռած անօթևանն է պտտվում ու էն տասնյակներն ու հարյուրները, ում մասին չենք իմանում։
Իսկ ես ինձ համար նոր գլխարկ ու ձեռնոցներ եմ գնում

[Նաիրուհի]

Ո՞նց է տենց ստացվում, որ մարդը որոշում է, որ եթե ձեռքի տակ կնիք կա, ուրեմն կարող է պահանջել, որ դու իրեն խնդրես։ Գրո´ղը տանի, ես խնդրելուց վատ չեմ զգում, բայց մենակ էն մարդկանցից, ովքեր, իմանալով, որ կարող են ազդել ապագայիդ վրա, չեն որոշում հնարավորինս թանկ ծախել մարդկայնությունը։ Մարդիկ սիրում են անհաղթահարելի խոչընդոտներ մոգոնել։

Շուտ հիասթափվող մարդ եմ. քիչ էր մնում՝ որոշեի ամեն ինչ գրողի ծոցն ուղարկել։ Մի քանի օր մեռած վիճակից հետո հազիվ կարողացա ինձ ստիպել մեկ ուրիշի մոտ բախտս փորձելու, էն էլ որ տեսա՝ էդ պաշտոնում արդեն մեկն է, ով, մեղմ ասած, չէր համակրում ինձ, սկսեցի մտածել, որ վերջ, անօգուտ է անգամ փորձելը։ Մինչդեռ մարդը ինքն սկսեց հարցուփորձ անել, թե ինչի կարիք ունեմ, ու մի հատ էլ առանց խնդրել ստիպելու ասաց, որ ինքն իր ուժերի ներած առավելագույնը կանի ինձ օգնելու համար։

Սենց անկայուն ալիքի վրա եմ՝ վերելքների ու անկումների միջև, բայց էսօր Ձեր շնորհիվ ինձ էնքան վստահ ու ուժեղ եմ զգում, որ թվում է՝ ամեն ինչ կարող եմ անել, ամեն ինչ ստացվելու է։
Շնորհակալ եմ

[Նաիրուհի]

Ես ավելի շուտ կկարողանամ սեփական ճակատս համբուրել, քան դրա առիթը կունենամ՝ քեզ վերջնականապես ռադ անելով։

Թույլ տեղս գիտես, էլի. ո՞նց մերժեմ, երբ քեզ օգնություն է պետք։