Արդեն սովորել եմ, որ հենց սկսում եմ ոտքերիս տակ ամուր հող զգալ, անպայման ամեն ինչ էլի տակնուվրա է լինում։ Արդեն ձանձրալի է դառնում էս ամենը. կետ առ կետ գիտեմ՝ հետո ինչ է լինելու, ու ամենասարսափելին էն է, որ գիտեմ նաև՝ ես ինչ եմ ապրելու ամեն փուլում։
Ասում է՝ «Էլի ռուբիլնիկդ գցե՞ց»։ Հա, ախպեր, ես ուրիշ ձև չեմ կարողանում։ Պահի տակ անջատվում եմ, մշտական լարվածության կամ աշխատանքի չեմ դիմանում։
Կներես, բայց ես էլ հավես ու ուժ չունեմ որևէ նոր բանի։ Ինձ պետք չի, որ հազիվ դարակներում դասավորած խախուտ աշխարհս փուլ գա ամենաթեթև ցնցումից. նորից ամեն ինչ իր տեղը գցելու համար տիտանական ջանքեր են պետք, իսկ ես հոգնած եմ...
Թողեք՝ մարդ իր դարդերով տապակվի։
***
Մեջբերել
Էջանիշներ