Չեմ հասկանում՝ ինչի՞ է էսպես։
Միշտ ասել եմ, որ սիրում եմ Հայաստանի պուճուր ու կլոր լինելը, բայց մեկ-մեկ ուղղակի սարսափում եմ դրանից, ոնց որ էսօր։
Ինչի՞ չեմ կարող լիարժեք ուրախանալ մեկի ուրախությամբ՝ առանց մեկ ուրիշի ցավը տեսնելու։
Մի օրում երկու պատմություն իմացա՝ ընդհանուր «հերոսներով»
Մի քիչ շատ են զուգադիպությունները էս պուճուր երկրում։
Ու ես էլ, սովորության համաձայն, կաշվիս վրա եմ զգում ուրիշների ապրումները, թեկուզ իրենք էդ մասին չեն էլ կասկածում։
Գրո´ղը տանի։
Մեջբերել
Էջանիշներ