Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

2013 թ. օգոստոսի 24-ի, լույս 25-ի գիշերն առաջին անգամ սեփական համակարգչով սեղմում եմ Ակումբի «Ելք» կոճակը։

Երբ մաշվեն ցավի սուր անկյունները, դատարկությունը փոքր-ինչ լցվի, կպչուն մտքերը հեռանան, նորից կսեղմեմ «Մուտքը»՝ նշելով «Հիշել»։

***

Եթե ուզում ես ինձ ճանաչել,
Հարցրու սարերին, ջան:
Եթե ուզում ես ինձ ճանաչել,
Հարցրու արևին, ջան:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Հարցրու օդին, ջան:
Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Հարցրու ջրին, ջան:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Նայիր բնությանը, ջան:

Ջրի պես պարզ, ջրի պես խորը ապրում եմ կյանքը ես:
Ականջով տես, աչքերով խոսիր, բերանով լսիր, ջան:

Եթե ուզում ես կյանքը ճանաչել,
Նայիր բնությանը, ջան:
Եթե ուզում ես կյանքը հասկանալ,
Նայիր բնությանը, ջան:
Ինքը լավ գիտի դա:
Ինքը լավ գիտի դա:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Նայիր բնությանը:

Դարձիր, դարձիր,
Դարձիր, դարձիր,
Դարձիր, դարձիր տուն,
Դարձիր, դարձիր տուն։

Փոխադրումը՝ Կլօրի

[Նաիրուհի]

Նենց չի, որ եկել եմ: «Հիշել»-ը դեռ չեմ սեղմել: Ուղղակի ուզեցի օրագրիս պատմել, թե ինչ երջանիկ եմ եղել վերջին օրերին առանց Ֆեյսբուքի աղմկոտ պրոֆիլի, առանց հեռախոսի ու առանց Ակումբի: Հա՛, հենց առանց Ակումբի էլ:
Մի քանի ժամով մտա, ու խնդրեմ՝ ցնդեց երջանկությունս, ասես չէր էլ եղել:

Հավես օրեր էին Արեւիս հետ: Վաղուց էսքան երկար մենակ չէինք մնացել, էսքան խորն ու տաք իրար չէինք զգացել: Փաստորեն ծարավը հագեցնելու համար պետք էր չբավարարվել ամենօրյա փոքրիկ կումերով, այլ էս օրերի նման վայելել իրար հետ լինելու ամեն վայրկյանը՝ հանգիստ, հարազատ, ջերմ, մտերիմ...

Նոստալգիկ ֆիլմեր, երաժշտություն, Արեւս՝ ամբողջ օրը կողքիս, ու երանությունը կատարյալ է դարձնում Դանինի «Հավանականային աշխարհը»: Ափսոս, որ ամեն լավ բան մի օր վերջանում է: Բայց քանի դեռ ժամանակ ունեմ՝ կվայելեմ իմ կյանքով ապրելու հաճույքը: Գնամ, փաթաթվեմ Արեւիս շողերով ու քնեմ...

Я нем, но ты слышишь меня,
И этим мы сильны ~~~



Հ. Գ. Եթե այն, ինչ մենք անվանում ենք Տիեզերք, պատահականորեն է ծնունդ առել ատոմներից, որոնք անխոնջ են իրենց մրրկային շարժման մեջ, ապա ինչպե՞ս է պատահել, որ դու այդքան չքնաղ ես, իսկ ես սիրահարված եմ:

Ջոն Հոլլ, 17-րդ դ.

[Նաիրուհի]

Ինչ սկսել եմ շուրջս նայել, հասկանալ, որ յուրաքանչյուր մարդ իր պատմությունը, իր դրաման ունի, մտածում եմ՝ ո՞ւմ են պետք գրական գործերի հնարովի սյուժեները։ Էնքան պատմություններ կան գրի առնելու, որ ուղղակի ափսոսում եմ, կատաղում սեփական անզորության մտքից. մարդ է՞լ էսքան անտաղանդ լինի։

Չեմ ուզում փչացնել իրականությունը, որն իրենով արդեն կատարյալ գրական գործ է, մենակ թե տեխնիկա է պետք դա առանց աղավաղելու թղթին հանձնելու համար։

Մի պատմություն կա, որ հանգիստ չի տալիս։ Ինչ ինձ հիշում եմ՝ հետս է, ուղեկցում է։ Մե´կ թուլանում է, ժամանակավոր մոռացվում, մե´կ՝ գլուխ բարձրացնում ամբողջ ծանրությամբ։ Շատ է ազդել մտածելակերպիս ձևավորման վրա։ Հա´ ուզում եմ գրել, թեկուզ սովորական գրառման տեսքով, բայց չի գրվում։ Ցավի դոզան էնքան շատ է, որ վախենում եմ՝ չկարողանամ փոխանցել, իսկ սա էն դեպքն է, որ պակասեցնել չարժի։

Տաղանդ ունենայի՝ լուսանկարեի էն բոլոր պուճուր ու մեծ հրաշքները, որ տեսնում եմ ամեն քայլափոխի։
Գրեի էն բոլոր մարդկանց մասին, որ մեռնում են անտարբերության մեջ։
Գրառեի էն երաժշտությունը, որ կանգնած է օդում։
Ու էդ ամենը հիմիկվա փորձերիս պես ծուռ հայելում արտացոլանքի նման չլիներ։

Ու հնար լիներ՝ մենակ, մեն-մենակ ապրեի տաք մի տեղ, ունենայի ամենամեծ գրադարանն ու կարդայի, սովորեի, վայելեի մարդ լինելս։
Թե չէ սենց ոնց որ խոտ լինեմ։ Վատ իմաստով։

[Նաիրուհի]

Առաջին գիշերն եմ պատրաստվում անցկացնել քաղաքապետարանի մոտ:
Ինչպես ամեն անգամ, երբ ընկերներիս հետ եմ, ապահովության ու հանգստության զգացում ունեմ:
Երկար գրելու հավես չկա, երբ հարազատ ստեղնաշարի փոխարեն սենսորային էկրան է, իսկ հայերեն գրելու միակ միջոցը մնում է Հայերեն.ամ-ը:


Բարի, խաղաղ գիշեր մեզ:

[Նաիրուհի]

Գրեցի, գրեցի ու զգացի, որ անգամ ինձ նման անթույլատրելիորեն անկեղծ մարդու համար չափազանց կլինի էդ ամենը բաց էստեղ դնելը, ու կյանքումս երկրորդ անգամ ՖԲ-ում միայն ինձ տեսանելի գրառում սարքեցի՝ էստեղ թողնելով չափազանց ղզիկ ու դեռ շատ անկեղծ, բայց մի քիչ ավելի հանդուրժելի մի մասը։ Առաջինն էլ էր քո մասին։

Հինգ տարի առաջ՝ էս ժամերին, երբ ամփոփում էի հերթական օրս ու տեղավորում նոր տպավորություններս, մտքովս էլ չէր անցնում, որ ինձ համար ճակատագրական կդառնաս։

Դու էլ հասկացար, թե ով էիր ինձ համար ու ինչպես քանդեցիր առանց այդ էլ խախուտ հիմքերի վրա հազիվ գոյատևող աշխարհս։ Դրա համար ես հիմա ամեն հանդիպելիս ներողություն խնդրում։ Դրա համար էսօր էլ, երբ չկարողացա չպատասխանել զանգիդ ու դիմանալ էս օրով քեզ տեսնելու գայթակղությանը, չկարողացար չհիշել մեռնելուս երկու տարին։
Դրա համար նույնիսկ ասացիր, որ եթե չհայտնվեիր կյանքումս՝ միգուցե ես հիմա երջանիկ լինեի, բայց ինձ էդքան երկար սպանելու համար պատժվել ես ու դեռ շարունակում ես հատուցել։ Իսկ ես, փոխանակ քեզ գրողի ծոցն ուղարկելու, չկարողացա քեզ գրկած լաց չլինել։

Վատ մի զգա արցունքներիցս, աչքերդ մի լցրու, մի տանջվիր վատ զգալուս համար։ Էսօր ես քո փոխարեն դատարկություն էի գրկել ու զարմանում էի, որ դեռ երկու տարի առաջ բոլոր բջիջներս քեզ ատելով քեզ համար խենթանալու շնորհիվ էին գոյատևում։ Ու հերիք է ներողություն խնդրես, գրողը տանի։

Ե՞ս ավելի շատ կորցրի, թե՞ դու։ Ամեն դեպքում ես ազատ եմ ու առաջ եմ նայում։ Ես հավատում եմ, որ մի օր կլինի նաև երկրորդը, իսկ դու դեռ քարշ ես տալիս սխալներիդ հետևանքները։ Կներես, բայց դու ես մեղավոր. էնքան տղամարդ չեղար, որ գոնե ինքդ քեզ համար կյանքդ ճիշտ դասավորեիր։ Չեմ ասում՝ ինձ հետ, քավ լիցի։

Քեզ դիտմամբ տարա էնտեղ, ուր երկուսս էլ իրարից անկախ էդքան հիշողություններ ունենք։ Տեսա՞ր՝ ինչ ավերակի էր վերածվել երբեմնի աշխույժ գրասենյակը։ Տեսա՞ր՝ ոնց էր փոշին ուտում մեր անցյալը։

Ես գիտեմ, որ ցավ զգացիր։ Գիտեմ, որ տանջվում ես արցունքներիցս, հիշողություններից, անկեղծությունիցս, երբ պատմում եմ, թե ինչպես էի սիրում ու միաժամանակ ուզում սպանել քեզ, ինչպես էի գիշերները ցավից ու անզորությունից կծոտում բարձն ու միաժամանակ ականջս պահում հեռախոսիս ձայնին։

Կներես, որ չարացել եմ։ Չէ, ավելի ճիշտ՝ որ էսքան անտարբեր եմ դարձել ու չար, անզգա, դառնացած անտարբերությամբ ասում եմ քեզ բաներ, որ ճիշտ են, բայց ինքս դրանց ցավն արդեն չեմ զգում։ Ասում եմ՝ իմանալով, որ տանջվելու ես, չեմ խնայում քեզ՝ բութ անողոքությամբ հիշելով, թե ինչ անդառնալիորեն ավերեցիր ինձ։

Դու դեռ չես կարողանում ապրել առանց ինձ, որովհետև մեղքի զգացումը հանգիստ չի տալիս, որովհետև հինգ տարի է՝ ամեն օր համոզվում ես, որ քեզ ոչ ոք ինձ նման չի զգա ու չի հասկանա։ Հիմա քեզ ո՞նց ասեմ, թե արդեն ինչ կարգի քարացած եմ, որ անգամ արցունքներդ ոչինչ չեն շարժում մեջս։

Հինգ տարի, տե՜ր Աստված, մինչդեռ կարծես անցյալ կյանքումս մնացած լինես...

[Նաիրուհի]

Ցանկացած հարաբերություն, հատկապես, եթե այն ինձ համար թանկ է, փորձում եմ ձգել, պահել ուժերիս առավելագույն չափով։ Նույնիսկ եթե ամեն ինչ անտանելիորեն ծանր է, եթե չգոռալու ու դիմացինիս գրողի ծոցը չուղարկելու համար ստիպված եմ սեղմել ատամներս։ Պահում եմ էնքան, քանի դեռ չեմ համոզվել, որ ամեն ինչ վերջացել է, ու մեջս էլ ոչինչ չի խլրտում դիմացինիս հանդեպ։

Էն տեսողական պատրանքները կան, է՜, որ հնարավոր է մի նկարում երկու միանգամայն տարբեր պատկերներ տեսնել, սակայն միաժամանակ երկուսն էլ տեսնել հնարավոր չէ։ Ընդ որում՝ շատերը շատ երկար են չարչարվում, որ կարողանան երկրորդը տեսնել։ Այ ճիշտ նույն բանն է կատարվում ներսումս ամեն իրավիճակում. կարող է շաբաթներով, ամիսներով տանջվեմ ինչ-որ բանի պատճառով, բայց դա տևում է այնքան, քանի դեռ չեմ նկատել մյուս պատկերը, այսինքն՝ չեմ տեսել իրադրությունն այլ լույսի տակ։

Բայց հենց տեսա էդ մյուս պատկերը՝ գալիս է ԽԶՈՒՄԸ։ Վերջ, էլ ոչինչ չի մնում նախորդ զգացումիցս, կտրվում է։ Արդեն էդ մարդուն դիմացս վառեն էլ՝ մենակ ցավ կզգամ, որ մեկին վառեցին։ Երևի անծանոթի համար ավելի կցավեմ, կփորձեմ փրկել, քան էն մարդու համար, ում պատրաստ էի ինձնից վեր դասել։

Վատ է, էլի, որ մեջտեղում կանգ առնել չեմ կարողանում. մի անգամ ինձ մոտ եղած մարդը կա´մ ամեն ինչ պիտի լինի, կա´մ՝ ոչինչ։

[Նաիրուհի]

Ուզում եմ էնքան անտարբեր դառնալ քո հանդեպ, որ ոչ թե մտածեմ՝ հա դե, եղած-չեղած մի հաշիվ ես, ու հանդիպեմ հետդ, այլ՝ հա դե, եղած-չեղած մի հաշիվ ես, ու իսկի հավես չունենամ դեմքդ տեսնելու։

Ու ընդհանրապես, ինչ ահավոր է մենակ սթափ ուղեղով նայելը էն մարդուն, ում մի ժամանակ մենակ սրտով էիր տեսնում։ Թող ոչ մեկը չիմանա՝ էդ ինչ է։ Գոնե ատելություն լիներ. էդ էլ չկա։ Գրողը տանի...

[Նաիրուհի]

Կյանքումս երկու անգամ, ավելի ճիշտ՝ երկու «դեպքի» հետ կապված են ասել, որ ես ոչ ադեկվատ մարդ եմ։ Ու ասել են մարդիկ, ում պարտական եմ եղել էդ «ոչ ադեկվատ» հոգեվիճակիս համար։ Ամեն մարդ էլ հաստատ մի թեմա, մի ցավոտ կողմ ունենում է, որին դժվարությամբ է կարողանում հավասարակշռված արձագանքել։

Ուրեմն սենց ոչ ադեկվատ ձևով ասում եմ. ես ռոբոտ չեմ, էղա՞վ, որ ամբողջ շրջապատով վրաս փորձարկումներ անեք, վերջում էլ դեմքիս կամ թիկունքումս ուրիշների հետ իմ մասին «սրտացավորեն» զրուցելիս ինձ «ոչ ադեկվատի» պիտակ կպցնեք։

Ու էլի ոչ ադեկվատ, կարճ-կոնկրետ ասում եմ. ռադ էղաք սաղդ։ Վերջակետ։

[Նաիրուհի]

Մենք վաղուց ենք մոռացել՝ ինչ ենք ուզում, ինչ ենք սիրում, ինչ ենք զգում։ էն ամենն, ինչ անում ենք, մերը չի, մեր գլխում մեր մտքերը չեն։

Ես կատու եմ սիրում, էն մյուսը՝ շուն, երրորդը գժվում է օձերի համար, չորրորդի համար գայլից էն կողմ կենդանի չկա, մինչդեռ մենք սիրում ենք ընդամենն էդ կենդանու կերպարը, որ փոխանցվել է մեզ գրքերից, կինոներից, մեծերի պատմածներից։ Օձը օձ է, շունը՝ շուն, գայլը՝ գայլ, բայց մենք որոշել ենք, որ օձն էսպիսին է, շունը՝ էսպիսին, գայլը որ մեկին մեկ էսպիսին է... ու վիճում ենք մեր պատկերացումների համար։

Մենք ամեն ինչ անում ենք էնպես, ինչպես սովորեցրել են։ Ու որ հենց էդ ամեն ինչը պիտի արվի, դա էլ են սովորեցրել։ Ու եթե մեզ թվում է, թե մենք ըմբոստ ենք ու չենք անում էն, ինչ մյուսները, դա էլ ընդամենը մեզ ներարկված պատկերացումն է ըմբոստության մասին։

Սև՞ն ես սիրում։ Չէ, ուղղակի էն կերպարը, որին նմանվել ես ուզում, ընդունված է, որ պիտի սև գույնը սիրի, զզվի «աղջկական» պիտակված վարդագույնից կամ դեղինից, լսի էսինչ երաժշտությունն ու չսիրի էն մյուսը, ատի որոշակի տիպի տղերքի ու վերևից նայի աղջիկների մի ողջ կատեգորիայի։

Բալա, դու գայլ չես սիրում։ Դու սիրում ես էն հեքիաթները, որ քեզ պատմել են գայլի, նրա ազնվական մենակության ու բնավորության մասին։ Դու արյուն չես սիրում։ Մի հավատա, թե ինքդ ես որոշում, ինքդ ես անում, ինքդ ես սիրում կամ ատում։

Էս անտեր կյանքում սաղ հաշվարկած է, մեզնից առաջ մեր տեղը որոշել են՝ ինչը ոնց է լինելու. անգամ լրիվ այլընտրանքներն ու հակառակվելու փորձերը նույն՝ նախապես գծված շրջանի մեջ են գցում։

Ստորացուցիչ է։

[Նաիրուհի]

Երեխայի նման ուրախանում եմ, երբ ինձ մի լավ բան են ասում կամ մի պուճուրիկ բան հաջողվում է։ Էսօր անգլերենի փորձնական թեթև քննություն եմ հանձնել՝ TOEFL-ի reading-ն ու listening-ը, ահագին էլ բլբլացել եմ, էն դեպքում, երբ ինձ թվում էր՝ ոչ մի բան չեմ հիշում։

Մինչև հիմա քիչ է մնում ուրախությունից թռվռամ, որ հույս տվեցին, որ նորմալ պարապելու դեպքում կկարողանամ ահագին բարձր գնահատական ստանալ։ Մանավանդ որ ինձ համար ամենավախենալուն թվացող listening-ը, պարզվեց, էնքան հեշտ ու հետաքրքիր է, որ հիմա մտածում եմ՝ reading-ի նման հեշտ է լինելու



Ես գիտեմ՝ վաղ թե ուշ ամեն ինչ լավ է լինելու։ Հեքիաթներին հավատում եմ դեռ։ Ռուբեն, սիրում եմ քեզ։

[Նաիրուհի]

Ների´ր ինձ, սեր իմ։ Ների´ր, որ իմ՝ ոչուփուչ մարզական լուրեր թարգմանողիս ուղեղն առավոտից էնքան անկապ լուրերով էր զբաղված, որ մոռացել էի նայել օրացույցին։

Արդեն բավական ժամանակ է՝ սիրելիներիս շնորհավորելու փոխարեն շնորհակալություն եմ հայտնում, ու դու էլ բացառություն չես։

Շնորհակալ եմ, որ գրեթե 12 տարի առաջ հայտնվեցիր կյանքումս ու դարձար չմոռացվող, չմարող սեր, որի մասին հիշելն ամեն անգամ ստիպում է ինձ կրկին տասներեքամյա աղջնակ զգալ։

Ես սիրում եմ քեզ, չմոռանաս դա, էսքան տարի անց դեռ սիրում եմ։

Շնորհավո՜ր ծնունդդ, իմ առաջին ու միակ ֆուտբոլային սեր։



Հա, սերս, նորից նայեցի Զիզուի հարցազրույցը։ Հուզվեցի, կարոտեցի ձեզ դաշտում։ Ես էն բախտավոր սերնդից եմ, որ ձեզ, քե´զ դաշտում է տեսել։ Երանի՜ մի օր, թեկուզ մենակ մի օր նորից էն օրերը լինեին, երբ շունչս պահած նստում էի հեռուստացույցի դիմաց՝ փորձելով ոչ մի շարժումդ բաց չթողնել, վայելել քեզ դաշտում տեսնելու ամեն ակնթարթը։



Էս գիրքն էլ վերջապես կարդամ, տեսնեմ՝ հիմի վերջը ո՞րն է ճիշտ՝ ըստ փաստաթղթերի 22-ի՞ն ծնունդդ նշելը, թե՞ 18-ին, ոնց որ առաջարկում է Մոսլին

Չէի ուզում տնից դուրս գալ էսօր, բայց կգնամ կենացդ խմելու ու շնորհակալություն հայտնելու, սեր իմ...

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Քո հեռանալով ինձ անցյալի հետ կապող ևս մի թել է կտրվում: Դու իմ առաջին սերերից մեկն ես, այն սերերից, որ չեն մոռացվում ու չեն մարում, անթեղված ապրում են՝ սպասելով բոցկլտալու ու ջերմացնելու հարմար առիթի:
Այս տարիներին ես սեփականիս պես ապրել եմ բոլոր հաջողություններդ, բոլոր դժվարություններդ, ամեն անգամ քեզ ընկնելիս տեսնելիս թվացել է՝ ինձ են գետնին տապալում, ամեն վերականգնվելդ ինձ համար էլ հարության պես մի բան է եղել...
Ու ես շարունակում էի հետևել ու էլի սիրել քեզ անկախ հազարավոր կիլոմետրերից:
Ու հիմա դու հեռանում ես: Ինձնից չէ, այլ այն ոլորտից, որը բացահայտել էր ինձ համար քեզ...

Համոզված եղիր, որ ես միակը չեմ, ում համար այսօրն արդեն մի փոքր մռայլ է երեկվանից, քանի որ այլևս դու խաղադաշտից չես ժպտալու քո մանկական ժպիտով...
Հարազատս, հուսով եմ՝ երջանիկ կլինես նաև առանց խաղալու, առանց ֆուտբոլի:
Գիտեմ, որ դու զգում ես, որ այստեղ էլ մի սիրտ կա, որ սիրում է քեզ...
Ես ժպտում եմ քեզ: Ժպտա՛...

[Նաիրուհի]

Միավորո՞ւմն է լավը, թե՞ բաժանումը։

Լիքը մարդիկ ուզում են ինչ-որ բանի շուրջ միավորել, համախմբել մարդկանց, բայց իրականում երևի ուզում են առանձնանալ։ Բոլոր տեսակի խմբավորումները նախևառաջ բաժանում են։

Սխալ եմ համարում խմբավորումները, հատկապես երբ դրանք կողքինների համար փակ են։ Դե հա, բոլորս էլ ունենք, օրինակ, արդեն ձևավորված «ավանդույթներ» ու կազմ ունեցող ընկերախմբեր, ուր նոր մարդկանց դժվար ենք թողնում, բայց ես մի քիչ այլ բանի մասին եմ խոսում։

Ասենք՝ մեթալ կամ ջազ լսողները, հեծանվորդները, աթեիստները, հավատացյալները, բնապահպանները, կոսմոպոլիտները, ազգայնականները, բուսակերները, որևէ մեկի կամ ակումբի երկրպագուները կամ նմանատիպ այլ խմբերը։ Ես ընդունում եմ բոլորի գոյության իրավունքը, բայց ոչ՝ էնքան տարվելն էդ ամենով, որ ամեն ինչին մենակ էդ խմբի պրիզմայով նայես։ Մարդը կարող է շատ լավը լինել, եթե անգամ ջազ չի սիրում, միս է ուտում, նորմալ է նայում նույնասեռ ամուսնություններին, կարևորում է կուսությունը, հավատում է Աստծուն, կողմ է հանքարդյունաբերությանը կամ հեծանիվ տանել չի կարողանում։ Ինչի՞ ենք մենք մարդուն գրողի ծոցն ուղարկում, որովհետև չի կիսում մեր հայացքները։ Կամ ավելի վատ՝ ինչի՞ ենք վերևից նայում մարդուն։

Թեղուտ այցի օրը մի բան եղավ, որ շատ ցավոտ նստվածք թողեց մեջս։ Մտածում էի՝ դատարկ բան է, կանցնի-կգնա, պարզվեց՝ չէ, իրականում ավելի խորքերն էր գնացել, անձնական սահմաններն անցել, դրա համար երևի չմոռացա։

Էդ օրը գյուղացիների տներում պիտի հաց ուտեինք. նախապես պատրաստվել էին։ Ու քանի որ կազմակերպիչների մեջ մեծ թվով բուսակերներ կային՝ մի քանիսին զգուշացրել էին, որ միս պարունակող կերակրատեսակներ չպատրաստեն։

Ես մի խմբի հետ էի, որոնցից միայն մեկն է միս ուտում։ Մյուս երեքը մի քանի ամիս է՝ բուսակեր են դարձել ու ոնց որ թե ավելի են մտերմացել էդ հողի վրա։ Ժամանակին մենք չորսով մտերիմ էինք, հետո ես քիչ-քիչ դուրս մնացի էդ խմբից, հիմա սկսում եմ ենթադրել, որ բուսակերության անցնելու հայտարարություն չանելուս պատճառով։

Մի խոսքով՝ մեզ տեղը բացատրեցին, ու արդեն պատրաստվում էինք գնալ ճաշելու, երբ փաստացի նախկին ընկերուհիս շրջվեց իմ կողմն ու ասաց. «Մենք էնտեղ բուսակերներով ենք գնում»։ Ու հետո էլ Երևանի ճանապարհին նույն մարդը մի քանի անգամ շեշտեց. «Լիլը բուսակեր չի, ինքը միս ա ուտում»։

Բա ես էդ արտահայտություններից հետո ձեզ կասե՞մ, որ ես էլ միս չեմ ուտում (չնայած ժամանակին մի թեթև ասել էի, բայց ոնց որ պաշտոնական հայտարարություն էր պետք, հա՞)։ Ուրեմն մինչև ուտելիքի հարցում «տարակարծությունների» ի հայտ գալը ես ձեր ընկերն էի, հիմա արդեն գոնե մի աստիճան ցածր ու հեռո՞ւ։

Մոլեռանդության մի հասցրեք ամեն ինչ, ի՞նչ կլինի։ Էդպես եք անում, որ անգամ եթե ձեր հայացքները կիսում եմ, ցանկություն չեմ ունենում ձեզ դրա մասին ասելու ու մտնելու ձեր «խմբավորման» մեջ (սա բոլոր խմբավորումներին է վերաբերում)։

***

Մենակ էս երաժշտությունն է, որ չի հիասթափեցնում ինձ

[Նաիրուհի]

Կեղծ արժեքների, «տղայական» ու «գողական» «ճշտի», շահի, կարիերայի, փողի որոնումներում վարի տվեցիր բացառիկ ընդունակություններդ, ուղեղդ, երբ մտածեցիր՝ մեծ բանի ես հասել, եթե մի քանի տասնյակ հավատարիմ «պոչ» ու կուրորեն քեզ հետևող մի քանի հարյուր «ջահել» ունես, երբ «հասար» մտքիդ դրած հարուստի աղջկան, երբ առանց աշխատելու փողն սկսեց հոսել գրպանդ, արդեն «աղքատ ազգականների» կարիքը չունեիր։

Աստված քեզ հետ, մենք էլի հեչ։ Բայց որ չգնահատեցիր ջահել ընտանիքդ, երկու փոքր բալիկներիդ, ու ռիսկի ենթարկեցիր նրանց անհոգ մանկությունը, էդքան սիրածդ կնոջ երջանկությունը, ես քեզ ոչ մի կերպ չեմ կարողանում արդարացնել։

Ու թեև քեզ էսօր դատարանի դահլիճից համաներումով միանգամից ազատ են արձակել էն դեպքում, երբ հինգ տարվա բանտարկություն էր վճռված, սակայն ամենայն հավանականությամբ ամենակարող միջամտողներն իրենց գործն արել էին, ես չեմ կարողանում լիարժեք ուրախանալ, թեև շուն-գել՝ եղբայր ես։ Որովհետև վստահ չեմ, թե բանտի էս մի տարին գոնե մի քիչ հասունացրել է քեզ ու ստիպել զղջալ դավանածդ «արժեքների» համար։

Մենակ պուճուր հրեշտակներիդ համար եմ ուրախ, որ ամենահամով ու կարևոր տարիներն առանց հայր չեն անցկացնի։ Դու էլ գոնե իրենց մասին մտածի, տնաշեն։

[Նաիրուհի]

Էն ո՞վ էր բողոքում ու սարսափում TOEFL-ի Listening-ից, չլինի՞ թե ես։
Longman-ի դիսկով մինի-թեստերի առաջին երկու մասն եմ անում, ու Reading-ս խայտառակ ձևով զիջում է։ Լսելուց մաքսիմում երկու սխալ եմ անում, էն էլ կիսաքնած, առանց նշումներ անելու, կարդալուց՝ անգամ չորս կամ հինգ, էն դեպքում, երբ տեքստն էլ աչքիս դեմն է
Խայտառակ եմ լինելու

[Նաիրուհի]

Սիրում եմ քեզ, շատ-շատ եմ սիրում Ե՞րբ ես էդ անտեր տեղից դուրս գալու, կարոտել եմ, տնաշեն։ Ես էս անտեր համակարգի ինչն եմ ասել։
Մի տարի դեմքդ չեի տեսել, էսօրվանն էլ տեսնել չէր, բայց էլի ոչինչ, ապրի սկայպը։

Ապե՜ր