Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Չէ, թեման չեմ խառնել:



Ռուբենի հետ նկար ունենալը էն քիչ բաներից է, որ դեռ երազում եմ: Ու թեեւ ամեն գրեթե ուրբաթ կարող եմ իրականացնել դա, ես դեռ հետաձգում եմ. հավես չկա անիրականանալի երազանքների հետ մենակ մնալու:

[Նաիրուհի]

Մարդիկ իրենց 80-ը 98 են ներկայացնում, ես իմ 75-ը՝ 40:
Կողքիս խելացի մարդն ասում է՝ քեզ գնահատել, ներկայացնել սովորի, միամի՜տ:

Է հա ես ի՞նչ անեմ, որ սենց եմ ստեղծվել:


И есть чем платить, но я не хочуПобеды любой ценой.Я никому не хочу ставить ногу на грудь.Я хотел бы остаться с тобой,Просто остаться с тобой,Но высокая в небе звезда зовет меня в путь...

[Նաիրուհի]

Էն պահը, երբ ներսիցդ մեկը չարախնդում է, թե՝ էս անգամ հաստատ չես ձգի, դու էլ հակառակվելու համար հավաքում ես վերջին ուժերդ ու դեմքին գոռում՝ կտեսնե՛ս, որ կձգեմ: Բայց գիտես, որ դժվար դիմանաս:

***

Մի անգամ մեկն ուզեց ինձ լավություն անել ու ասաց մի բան, որն ի՛նքը չպիտի ասեր:

Էդպես էլ չիմացա՝ գիտե՞ր, որ նման բան կա, թե՞ ուղղակի ենթադրել էր, կամ կա՞ր արդյոք դա, բայց փաստն էն է, որ ուրիշի գործն իր վրա վերցնելով՝ սարսափելի բան արեց, որի հետեւանքներից մեկը մի քանի ամիս նյարդաթելերիս նվոցն էր: Ու ո՛չ մի լավ բան չստացվեց էդ մարդու բարի ցանկության արդյունքում, նորմալ էլ չմնաց, վարի գնաց ամեն ինչ:

Ուրիշների սխալներից դաս չեմ քաղում:

***

Так откуда взялась печаль?

[Նաիրուհի]

Նվիրելը նվեր ստանալուց հազար անգամ շատ եմ սիրում:

Ինձ համար նվեր տալը ամբողջ արարողություն է՝ մարդուն ուսումնասիրելուց, նրան հետաքրքրող, սիրելի բաները պարզելուց մինչեւ նվերն ընտրելն ու մատուցելը:

Տանել չեմ կարողանում «պծիչկա» ստանալու համար տված անդեմ նվերները, ինքս էլ այդ միջոցից օգտվում եմ միայն ծայրահեղ դեպքերում, երբ դիմացինիս պետք է պարզապես իմ անվան դիմաց լրացնել «տվեց» վանդակը:

Եթե ես մեկին մի բան եմ տալիս, ուրեմն էդ մարդն ինչ-որ բանով մոտ է ինձ, անգամ եթե առաջին անգամ եմ հանդիպում:

Երբ մեկի մոտ մի բան եմ հայտնաբերում, որը կարող է էդ մարդուն ուրախացնելու հնարավորություն տալ, սկսվում են անքուն գիշերներն ու շարունակվում էնքան, մինչեւ իդեան մատերիայի է վերածվում ու ինձ հանգիստ թողնում: Երբեմն դա նույնիսկ ամիսներ կամ տարիներ է տեւում, բայց աներեւակայելի, գերագույն բավականություն է էդ ամբողջ գործընթացը՝ առաջին մտահղացումից մինչեւ ամեն անգամ նվիրելուդ պահին ստացողի հայացքը հիշելը:

Ամեն մարդ մի բզիկ ունի. էս էլ իմ ամենամեծ բզիկն է: Էնքան էլ շատ մարդու վրա չի տարածվում, բայց անտեր սիրտս որ մեկին կպավ՝ կպավ, վերջ, էլ պոկ չի գալիս:

Մի օր երես տվողներիցս մեկը ժամեր տեւած զրույցից հետո, որի ընթացքում քննարկում էինք վերաբերմունքս ամենատարբեր բաների հանդեպ՝ սկսած տրոլեյբուսներից մինչեւ հաշմանդամները, մի բան ասաց, որի շուրջ մինչեւ հիմա մտածում եմ ու զարմանում, թե ո՞նց գտավ էդքան պարզ ձեւակերպումը: Ասաց. «Դու հոգ տանելու պակաս ունես»:

Բայց թե չգիտի (ավելի ճիշտ՝ հաստատ գիտի), որ ավելի շատ հոգ տանողի պակաս ունեմ:

[Նաիրուհի]

Կուզեի այլ իրականությունում ապրել, բայց եթե է՛ս իրականությունն է ինձ բաժին հասել, պիտի ընդունեմ ամեն ինչ որպես օրհնություն:

Ո՞վ գիտե, գուցե այլ դեպքում ես չունենայի քեզ, Արեւս...

Ты должен быть сильным, иначе зачем тебе быть?

Կարեւորը՝

Мы не потеряли невинность в боях за любовь.

Նենց որ հեքիաթը մնում է ուժի մեջ: Ու հավատը, որ մի օր Ռուբենի հետ նկար կունենամ:

 •

• 

 Սեղմել՝ ցույց տալու համար

Կարևոր չէ, թե ինչ սխալներ կգործես կյանքում, մի վախեցիր գործած սխալների համար կամ նորերը գործելուց: Դու բարի սիրտ ունես, վստահիր սրտիդ, ունկնդրիր նրան և շարունակիր ճանապարհդ առանց կանգ առնելու: Եթե ընկնես` խաբված կամ հալածված ուրիշներից կամ ինքդ քեզանից, վեր կաց և ետ մի նայիր: Բազմաթիվ անգամներ պիտի պիտի ծիծաղես և բազմաթիվ անգամներ պիտի պիտի լաց լինես, այդ ծիծաղն ու արտասուքը շարունակ անբաժան պիտի լինեն իրարից: Քո կյանքում դու ոչ մի րոպե չես ունենա ստոր, նենգ կամ փոքրոգի լինելու…

[Նաիրուհի]

Ինչքա՜ն ջրեր են հոսել Ակումբում գտնվելուս չորս տարվա ընթացքում, ու ինչքա՜ն է ամեն ինչ մնացել նույնը։

Բայց էսօր, երբ արդեն մի քանի օր գլխումս պտտվող արտահայտությունը վերածվելու է ստորագրության, հասկացա, որ շատ եմ ափսոսում, որ նախկինում ստորագրությունս փոխելիս նախորդը չեմ պահել ինչ-որ տեղ։ Սեփական հոգեվիճակի փոփոխությանը հետևելու հարմար միջոցներից մեկը կարող էր լինել։

Էսօրվանից կփորձեմ հիշել, որ ներկա ստորագրությունը մինչ փոխելը տեղափոխել է պետք առավել անձնական տարածք՝ օրագիր։ Նենց, ոնց որ կա։

***

Մարդ արարածը եթէ հոգիին մէջ երկինք չունի, ան ի՞նչ գիտէ աղունիկն ինչ է...

[Նաիրուհի]

2013 թ. օգոստոսի 24-ի, լույս 25-ի գիշերն առաջին անգամ սեփական համակարգչով սեղմում եմ Ակումբի «Ելք» կոճակը։

Երբ մաշվեն ցավի սուր անկյունները, դատարկությունը փոքր-ինչ լցվի, կպչուն մտքերը հեռանան, նորից կսեղմեմ «Մուտքը»՝ նշելով «Հիշել»։

***

Եթե ուզում ես ինձ ճանաչել,
Հարցրու սարերին, ջան:
Եթե ուզում ես ինձ ճանաչել,
Հարցրու արևին, ջան:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Հարցրու օդին, ջան:
Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Հարցրու ջրին, ջան:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:
Նրանք լավ գիտեն ինձ:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Նայիր բնությանը, ջան:

Ջրի պես պարզ, ջրի պես խորը ապրում եմ կյանքը ես:
Ականջով տես, աչքերով խոսիր, բերանով լսիր, ջան:

Եթե ուզում ես կյանքը ճանաչել,
Նայիր բնությանը, ջան:
Եթե ուզում ես կյանքը հասկանալ,
Նայիր բնությանը, ջան:
Ինքը լավ գիտի դա:
Ինքը լավ գիտի դա:

Եթե ուզում ես ինձ հասկանալ,
Նայիր բնությանը:

Դարձիր, դարձիր,
Դարձիր, դարձիր,
Դարձիր, դարձիր տուն,
Դարձիր, դարձիր տուն։

Փոխադրումը՝ Կլօրի