Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Անզգա դառնալն էլ ո՞նց է լինում։ Փորձարկումներ եմ անում ինքս ինձ վրա. մի կաթիլ տարբերություն չկա՝ ինչ է կատարվում հետս, ով է կողքովս քայլում, հետս ինչ է խոսում, ոնց է նայում կամ դիպչում ինձ։
Ոնց որ կողքից ուրիշներին նայեմ. այ էդքան պետքս չի։ Ու պետքս չլինելն էլ պետքս չի։

[Նաիրուհի]

Լավն էր էսօրը։ Երրորդ հեծանվարշավս, էս ամառվա երրորդ արևային կիրակիս, հրաշալի մարդիկ ու հրաշալի ակումբցիները, մեջս ծովացող քնքշանքը, որ ամեն ինչից ավելի մի կոնկրետ բանով է պայմանավորված։

Ազնիվ խոսք, ինձ ընդամենը երկու բան է պակասում կատարյալ երջանկության համար, երկու բան, որ այս պահին ի զորու չեմ ինքնուրույն ձեռք բերել, մնացածի համար ուժերս ու ժամանակս լրիվ հերիք են։

Էսօրվան մի հատ էլ

[Նաիրուհի]

Էս հղումը պահեմ օրագրումս՝ չկորչի
Հենց վիճակս էն չլինի, բացեմ, նայեմ, նորից ապրեմ բնության կատարելությունը, գժվե՜մ...

[Նաիրուհի]

Իդեալիցս հինգ պակաս մարդու հետ...

... հաճույքով կսիրեի էն ամենն, ինչ ինքը սիրում է։

Կուզեի՝ հետս գար ցույցերի, հեծանվարշավի։ Իրար հետ իմ սիրած երաժշտությունը լսեինք։ Նոր հայտնաբերած կամ վաղուց իմացած բանաստեղծությունների սիրուն պատկերներ ցույց տայինք իրար։ Ինձ լիքը բաներ սովորեցներ՝ առանց բարոյապես ճնշելու։ Պառկեինք խոտերին ու աստղերը հաշվեինք, հետևեինք՝ ոնց են ձևափոխվում ամպերը։ Թրև գայինք մինչև լուսաբաց։ Հետս անցներ Թարթառի մի ափից մյուսը, Իստի-Սուի ավերակներում ինձ նման կյանք գտներ, ու իրեն էլ թվար, որ երկրի վրա դրախտն էդ փոքրիկ անկյունն է։ Ինձ նման սիրեր, զգար հողը։ Թողներ, որ մրջյունները վազվզեն վրայով։ Մի քիչ խոսել սովորեր, մինչև ես լռել սովորեի։

Բայց ես իրեն սիրահարված չեմ, իսկի ինքն էլ ինձ սիրահարված չի։
Ու փաստորեն էսքան տխուր բան է իդեալիցդ հինգ պակաս մարդուն հանդիպելը, եթե էդ ամենը գիտակցում, մտածում ես, ոչ թե զգում։

Բայց ամեն դեպքում հավես զգացողություն է մի քանի տարվա ամենահեռավոր ծանոթիդ մեջ քեզ համար համարյա կատարյալ տղամարդուն բացահայտելը։ Մենակ նրա գոյության հնարավորությունն իրականացած տեսնելն արդեն ինչ ասես արժի։

[Նաիրուհի]

Ամեն հաջորդ օր մի քիչ ավելի վատ

[Նաիրուհի]

Օդ ու ջրի պես անտառ եմ ուզում, գետ, գիշեր ու լիքը աստղերով երկինք։
Երկու օր, շատ չէ, ընդամենը երկու օր առանց քաղաքի, մեքենաների, հեռախոսի, մարդկանց։ Գիշերները պառկեմ ու նայեմ աստղերին, ծառ ու գետ շնչեմ, մաշկովս հող զգամ, ծակոտիներովս լռություն ներծծեմ, ու երակներովս բնություն հոսի...

Շատ չէ, երկու օր ընդամենը, երկու օր։ Մե՞ծ բան եմ ուզում։

[Նաիրուհի]

***

Մեկն ասում է՝ էս ամենը, մենակությունդ փոխել չուզենալը նրանից ա, որ դու չափից ավելի լավն ես։
Ասում է՝ հետը գործ չունես, ինքը հլը լրիվ ցոգոլ ա, քեզ պետք չի։ Մենակ իրենց մասին մտածող, էգոիստ տղերքից հեռու մնա, ափսոս ես։

Էն մյուսն ասում է՝ ուզում եմ, որ մի օր հասկանաս, թե ինչքան լավն ես։ Ու երբ դու դա հասկանաս, ես էդ մասին կիմանամ։ Գիտե՞ս ոնց։
-Ո՞նց։
-Մի օր՝ հեռու կամ մոտ ապագայում, երբ կհանդիպենք՝ միանգամայն պատահաբար կամ ոչ, ասենք՝ ինչ-որ ճարտարապետական սեմինարի ժամանակ, ու դու շատ յուրահատուկ կժպտաս, ես կզգամ, որ հասկացել ես։

Երրորդն էնքան բան է ասում, որ նույնիսկ հիշելուց կարմրում եմ։

***

Ու ասում են էն մարդիկ . ովքեր միշտ ինձ համար օրինակ են եղել։
Երես եք տալիս ինձ