Ուղեղային մորմոք, սրտի հիվանդություն

[Նաիրուհի]

Մի քանի շաբաթ ապրել՝ կանխավայելելով էն ուրախությունը, որ զգալու է քեզ համար գրեթե անծանոթ մեկը քո խենթության շնորհիվ։ Անպատմելի զգացողություն է

[Նաիրուհի]

Լիքն եմ, էնքան լիքը, որ վերջին շաբաթվա սմայլիկադուլից (Րաֆֆին ո՜նց ժողովրդի աչքից գցեց էս արմատը) դուրս եմ գալիս, որովհետև բառերը չեն կարող արտահայտել երեկվա ապրումներս։


Ի՜նչ լավն ես դու...

[Նաիրուհի]

Երբ ժայռի կատարից նայում եմ անդունդին, հեռվում ծագող արևին, ուսումնասիրում եմ ափիս մեջ վերցրած փոքրիկ միջատին կամ զննում անգամ ամենաաննշան թվացող ծաղիկը, մեջս քնքշանքի ալիք է բարձրանում դրանց կատարելության գիտակցումից։ Էդ գեղեցկությունից շունչս կտրվում է, բառ անգամ արտաբերել չեմ կարողանում, ու միայն արցունքներն են օգնում չխենթանալ։ Լաց եմ լինում, ու դրանից քիչ-քիչ մեղմվում է սեփական անկատարությունս, ձուլվում եմ բնությանն ու սկսում ինձ էլ արժանի համարել այդ հրաշքը վայելելու։

Մեկ-մեկ էդպիսի մարդիկ էլ են լինում, ում ներկայությունից, գոյության գիտակցումից, գեղեցկությունից շունչդ կտրվում է, բառ անգամ արտասանել չես կարողանում, ու էդ ժամանակ էլ մենակ արցունքներն են օգնում չխենթանալ։

Ու մենակ էդպիսի մարդու բացահայտելն է ստիպում գիտակցել, որ բնությունն իրոք կատարյալ է։ Ես դա գիտակցում եմ։

[Նաիրուհի]

Անզգա դառնալն էլ ո՞նց է լինում։ Փորձարկումներ եմ անում ինքս ինձ վրա. մի կաթիլ տարբերություն չկա՝ ինչ է կատարվում հետս, ով է կողքովս քայլում, հետս ինչ է խոսում, ոնց է նայում կամ դիպչում ինձ։
Ոնց որ կողքից ուրիշներին նայեմ. այ էդքան պետքս չի։ Ու պետքս չլինելն էլ պետքս չի։

[Նաիրուհի]

Լավն էր էսօրը։ Երրորդ հեծանվարշավս, էս ամառվա երրորդ արևային կիրակիս, հրաշալի մարդիկ ու հրաշալի ակումբցիները, մեջս ծովացող քնքշանքը, որ ամեն ինչից ավելի մի կոնկրետ բանով է պայմանավորված։

Ազնիվ խոսք, ինձ ընդամենը երկու բան է պակասում կատարյալ երջանկության համար, երկու բան, որ այս պահին ի զորու չեմ ինքնուրույն ձեռք բերել, մնացածի համար ուժերս ու ժամանակս լրիվ հերիք են։

Էսօրվան մի հատ էլ

[Նաիրուհի]

Էս հղումը պահեմ օրագրումս՝ չկորչի
Հենց վիճակս էն չլինի, բացեմ, նայեմ, նորից ապրեմ բնության կատարելությունը, գժվե՜մ...

[Նաիրուհի]

Իդեալիցս հինգ պակաս մարդու հետ...

... հաճույքով կսիրեի էն ամենն, ինչ ինքը սիրում է։

Կուզեի՝ հետս գար ցույցերի, հեծանվարշավի։ Իրար հետ իմ սիրած երաժշտությունը լսեինք։ Նոր հայտնաբերած կամ վաղուց իմացած բանաստեղծությունների սիրուն պատկերներ ցույց տայինք իրար։ Ինձ լիքը բաներ սովորեցներ՝ առանց բարոյապես ճնշելու։ Պառկեինք խոտերին ու աստղերը հաշվեինք, հետևեինք՝ ոնց են ձևափոխվում ամպերը։ Թրև գայինք մինչև լուսաբաց։ Հետս անցներ Թարթառի մի ափից մյուսը, Իստի-Սուի ավերակներում ինձ նման կյանք գտներ, ու իրեն էլ թվար, որ երկրի վրա դրախտն էդ փոքրիկ անկյունն է։ Ինձ նման սիրեր, զգար հողը։ Թողներ, որ մրջյունները վազվզեն վրայով։ Մի քիչ խոսել սովորեր, մինչև ես լռել սովորեի։

Բայց ես իրեն սիրահարված չեմ, իսկի ինքն էլ ինձ սիրահարված չի։
Ու փաստորեն էսքան տխուր բան է իդեալիցդ հինգ պակաս մարդուն հանդիպելը, եթե էդ ամենը գիտակցում, մտածում ես, ոչ թե զգում։

Բայց ամեն դեպքում հավես զգացողություն է մի քանի տարվա ամենահեռավոր ծանոթիդ մեջ քեզ համար համարյա կատարյալ տղամարդուն բացահայտելը։ Մենակ նրա գոյության հնարավորությունն իրականացած տեսնելն արդեն ինչ ասես արժի։